Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

Άγιος Βασίλης έρχεται...


Την παραμονή των Χριστουγέννων, τα παιδιά σ’ ολόκληρο τον κόσμο κρεμούν τις κάλτσες τους και περιμένουν με λαχτάρα τον Αϊ Βασίλη.

Ο Άγιος Βασίλειος αποτελούσε και αποτελεί μια διεθνή λαογραφική μορφή. Κάθε χρόνο οι βιτρίνες των καταστημάτων και οι δρόμοι γεμίζουν με αντίγραφα αυτού το φανταστικού δημιουργήματος του ανθρώπου. Ο ευτραφής παππούλης με την κόκκινη στολή, την μακριά γενειάδα, τα στρογγυλά γυαλιά και τις μαγικές ικανότητες που γυρνά τον κόσμο κάθε Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά σε ένα έλκηθρο, που το σέρνουν τάρανδοι είναι μια πραγματικά γοητευτική ιστορία. Είναι όμως η ίδια ιστορία με αυτή του Αγίου Βασιλείου που η εκκλησία μας εορτάζει κάθε πρώτη Ιανουαρίου;

Στο συναξάρι της 1ης Ιανουαρίου διαβάζουμε τα εξής: «Άγει διπλήν αληθώς η Εκκλησία εορτήν σήμερον, Περιτομής Δεσπότου και μνήμης οικέτου (Βασιλείου) σοφού και τρισμάκαρος». Η εκκλησία μας δηλαδή γιορτάζει διπλά την Πρωτοχρονιά. Την Περιτομή του Χριστού και τη μνήμη του Αγίου Βασιλείου, Επισκόπου Καισαρείας Καππαδοκίας Ουρανοφάντορος του Μεγάλου. Μορφή Οικουμενική ο Άγιος Βασίλειος αναδείχθηκε ένα από τα μεγαλύτερα αναστήματα της θεολογίας. Είναι ο σοφός που με τη σοφία του «Θεοπρεπώς εδογμάτισε την φύσιν των όντων ετράνωσε», όπως αναφέρει ο υμνωδός στο απολυτίκιό του. Είναι κατά την ωραία έκφραση του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου «ο νόμος της αρετής για όλους».

Το ανθρώπινο όμως μυαλό, με τη φαντασία που το διακατέχει, θέλησε να δώσει μια διαφορετική πινελιά στον χαρακτήρα αλλά και στο παρουσιαστικό αυτού του Μεγάλου ανδρός της Οικουμένης. Έτσι η ανιδιοτελής προσφορά του Αγίου Βασιλείου της Καισαρείας, μετατράπηκε σε εμπορευματική χρήση, αφού «δισεκατομμύρια» ξοδεύονται για την αγορά πανάκριβων παιχνιδιών και δώρων. Το ανθρώπινο μυαλό έφτιαξε ένα άνθρωπο «Θεό» με μαγικές ικανότητες, με ξωτικά και νεράιδες να τον υπηρετούν και τον τοποθέτησε σε ένα κόσμο, όπου πολύ απέχει από την πραγματικότητα, αφού σε Αυτόν βασιλεύει το αιώνιο γέλιο, η ευτυχία, η καλοπέραση και ο πλούτος.

Μήπως το γέλιο και η ευτυχία απουσιάζουν από την πλειοψηφία των οικογενειών του πλανήτη μας; Γιατί άραγε να θέλουμε να αλλάξουμε τελείως την πραγματική μορφή και εικόνα εκείνου του Αγίου Βασιλείου που έρχεται από την Καισάρεια της Καππαδοκίας, όχι πάνω σε έλκηθρο για να φέρει τα δώρα του, αλλά υποκινούμενος από την πραγματική αγάπη του στο Χριστό και τον πλησίον του, για να κηρύξει στα έθνη το Ευαγγέλιο του Θεού; Ξεκίνησε από την Καισάρεια και ήρθε σε μας, για να μας διδάξει μέσα από το έργο του ότι δεν είναι ο πλούτος και η καλοπέραση που οδηγούν στη Βασιλεία του Θεού αλλά «η τεθλιμμένη και στενή οδός», που μας χάραξε ο Ίδιος ο Χριστός.

Ξεκίνησε ψηλός, αδύναμος με χλωμό και σκούρο δέρμα, αλλά έφτασε στα μάτια των ανθρώπων μεταμορφωμένος σε έναν τελείως διαφορετικό άνθρωπο. Τον φούσκωσαν για να κρύψουν την ολιγάρκειά του. Του αφαίρεσαν τα παλιά και μουντά του ρούχα και τον έντυσαν με το κόκκινο της χαράς και της δόξας.

Ο Άγιος Βασίλειος στα 48 χρόνια που έζησε, έκανε τόσα πολλά για τους ανθρώπους, που η ιστορία τον ονόμασε Μέγα, όσο ακόμη ζούσε. Γιατί εμείς να τον θυμόμαστε μόνο κάθε Πρωτοχρονιά; Ο πραγματικός Άγιος Βασίλης έρχεται από την Καισάρεια καθημερινά για να μας θυμίσει, όχι ότι έρχονται γιορτές και πρέπει να στολιστούμε και να διασκεδάσουμε, αλλά ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που χρειάζονται τη βοήθειά μας. Έτσι έχοντας για παράδειγμα τον ίδιο το Χριστό, τη γέννησή Του οποίου γιορτάζει ολόκληρη η κτίση αυτές τις μέρες, κήρυττε την απλότητα και την ολιγάρκεια, φέροντας για παράδειγμα τον ίδιο τον Θεό να γεννιέται όχι μέσα σε βασίλεια, πλούτη και χλιδή, από τη φτωχή και ταπεινή Μαρία σε ένα στάβλο ζώων χωρίς τιμές, χωρίς δόξες. Ο Μέγας αυτός άγιος της Εκκλησίας μας, διέθεσε όλη του την περιουσία στους φτωχούς. Όταν μάλιστα είχε πέσει μεγάλη πείνα στην Καισάρεια, ίδρυσε την περίφημη «Βασιλειάδα», ένα πελώριο συγκρότημα με πτωχοκομείο, για την περίθαλψη των πτωχών. Όλη του τη σοφία τη διέθεσε στην ερμηνεία των όντων και την παρηγοριά των ανθρώπων, που είχαν την ανάγκη του, σαν «θεία και ιερά της του Χριστού Εκκλησίας μέλισσα».

Πίσω όμως από τον μεγάλο αυτόν άνδρα κρύβεται και μια άξια οικογένεια. Και η οικογένεια του Αγίου Βασιλείου ήταν στ’ αλήθεια μια οικογένεια Αγίων. Είχε παππού μάρτυρα. Ο πατέρας του Βασίλειος ήταν καθηγητής ρητορικής στη Νεοκαισάρεια και η μητέρα του Εμμέλεια απόγονος οικογένειας Ρωμαίων αξιωματούχων. Στην οικογένεια εκτός από τον Βασίλειο υπήρχαν άλλα οκτώ παιδιά. Μεταξύ αυτών, ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης, ο Όσιος Ναυκράτιος ασκητής και θαυματουργός, η Οσία Μακρίνα και ο Άγιος Πέτρος, Επίσκοπος Σεβαστείας.

Τα πρώτα γράμματα, τού τα δίδαξε ο πατέρας του. Συνέχισε τις σπουδές του στην Καισαρεία της Καππαδοκίας, στην Κωνσταντινούπολη και στην Αθήνα. Εκεί σπούδασε γεωμετρία, αστρονομία, φιλοσοφία, ιατρική, ρητορική και γραμματική. Οι σπουδές του διήρκησαν τεσσεράμισι χρόνια. Η ασκητική του ζωή ξεκίνησε ήδη από τα χρόνια όπου φοιτούσε στην Αθήνα. Ο σοφός δάσκαλος του Εύβουλος εντυπωσιασμένος από την αυστηρή νηστεία, του Αγίου, και μετά την παραίνεση του, λέγεται ότι έγινε Χριστιανός.

Ο Άγιος Βασίλειος έκανε τόσα πολλά στην επίγεια ζωή του, και όταν πέθανε στην κηδεία του αναφέρεται ότι σημειώθηκαν λιποθυμίες και θάνατοι. Οι κάτοικοι της Καισάρειας τον κήδεψαν με θρήνους πικρούς, αφού ένιωθαν ότι έχασαν τον προστάτη τους.

Αυτός είναι ο πραγματικός Άγιος Βασίλειος από την Καισάρεια που πάντα θα ζει μέσα στις καρδιές μας και θα μας θυμίζει με τα έργα του, ότι όλοι εμείς οι άνθρωποι, μικροί και μεγάλοι πρέπει να είμαστε αγαπημένοι και να ακολουθούμε την προτροπή του ιδίου του Χριστού: «Αγάπα τον πλησίον σου σαν τον εαυτό» και όταν πραγματικά το κατανοήσουμε αυτό, όπως έκανε ο Άγιος Βασίλειος, τότε και τα πλούτη μας θυσιάσουμε αλλά και την καλοπέρασή μας.

Ποια ομοιότητα υπάρχει λοιπόν ανάμεσα στον μεγάλο αυτόν Άγιο της Εκκλησίας μας, τον κορυφαίο του πνεύματος, με αυτό το δημιούργημα της φαντασίας του ανθρώπου;

Φ.Φ
Πηγή: περιοδ. Καθ’ οδόν, εκδ. Ιεράς Μητροπόλεως Λεμεσού, τευχ. 16 Δεκέμβριος, 2008

Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

Έλα σαν αύρα...


Δεν θέλω, δεν επιθυμώ να ζήσω πολύ. Θέλω να ζήσω με Σένα. Το πολύ, το ζωντανό και ατέλειωτο είσαι Εσύ.

Έλα και κάνε το θέλημά Σου σε μένα.
Έλα όπως θέλεις και όταν κρίνεις.
Έλα σαν αύρα, σαν ευλογία, αν το νομίζεις σωστό.
Έλα σαν κεραυνός δοκιμασίας και κατάσκαψέ μου το είναι, αν νομίζεις ότι έτσι πρέπει.

Ξέρω ότι αυτό που θα ακολουθήσει την επίσκεψή Σου, μ’ οποιοδήποτε τρόπο κι αν έλθεις, θα είναι αυτό το βαθύτατο που επιθυμώ και δεν μπορώ να το εκφράσω, και δεν μπορώ να το βρω πουθενά, έξω από Σένα. Γι’ αυτό Εσένα ζητώ και περιμένω.

Έχω απογοητευθεί από τον εαυτό μου. Μόνο Εσύ μένεις. Και έρχομαι προς Σε τον ιατρό, τον φωτισμό και τον αγιασμό των ψυχών και των σωμάτων. Έρχομαι άρρωστος όπως είμαι και εγκαταλείπω σε Σένα τη ζωή μου άπασα και την ελπίδα.


Αρχιμ. Βασίλειος Ιβηρίτης

Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

Να προσέχεις τα μάτια μου


Κάποτε ήταν μια κοπέλα τυφλή. Μισούσε τον εαυτό της που ήταν τυφλή.

Μισούσε τον καθένα, εκτός από τον αγαπημένο της. Αυτός ήταν πάντα εκεί γι‘ αυτήν. Την αγαπούσε πολύ και ήταν πάντα δίπλα της. Του είχε πει ότι αν μπορούσε να δει τον κόσμο, τότε θα τον παντρευόταν!

Μια μέρα κάποιος της δώρισε δυο μάτια και τότε μπόρεσε να δει τον κόσμο που τόσο πολύ ήθελε.

Είδε και τον αγαπημένο της. Εκείνος την ρώτησε γεμάτος χαρά:
- Τώρα που μπορείς να δεις τον κόσμο, θα με παντρευτείς;


Η κοπέλα όμως έκπληκτη είδε ότι ο αγαπημένος της ήταν κι αυτός τυφλός και σοκαρισμένη από αυτό, αρνήθηκε να τον παντρευτεί.

Το αγόρι έφυγε δακρυσμένο και με πόνο αργότερα της έστειλε ένα γράμμα:
- Απλά σε παρακαλώ, να προσέχεις τα μάτια μου...

Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2010

Ελληνικά Κάλαντα των Χριστουγέννων

Βυζαντινά Κάλαντα (Κωτυώρων Πόντου)


Κυπριακά Κάλαντα


Κρητικά Κάλαντα


Ποντιακά Κάλαντα (Κερασούντος)


Ηπειρώτικα Κάλαντα


Θρακιώτικα Κάλαντα

Δι᾿ ἡμᾶς γὰρ ἐγεννήθη




Ἡ Παρθένος σήμερον, τὸν ὑπερούσιον τίκτει,
καὶ ἡ γῆ τὸ Σπήλαιον, τῷ ἀπροσίτω προσάγει.
Ἄγγελοι μετὰ Ποιμένων δοξολογοῦσι.
Μάγοι δὲ μετὰ ἀστέρος ὁδοιποροῦσι.
Δι᾿ ἡμᾶς γὰρ ἐγεννήθη, Παιδίον νέον,
ὁ πρὸ αἰώνων Θεός!


Κοντάκιο Χριστουγέννων
Ἦχος γ´. Αὐτόμελον. Ποίημα Ῥωμανοῦ τοῦ Μελῳδοῦ

Σάββατο 25 Δεκεμβρίου 2010

Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε




Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε· Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε· Χριστὸς ἐπὶ γῆς, ὑψώθητε. ᾌσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ· καὶ ἐν εὐφροσύνῃ, ἀνυμνήσατε λαοί, ὅτι δεδόξασται.

Α' ωδή των κανόνων του όρθρου των Χριστουγέννων (ήχος α')

Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010

Σπήλαιον ευτρεπίζου



Σπήλαιον εὐτρεπίζου, ἡ Ἀμνὰς γὰρ ἣκει, ἒμβρυον φέρουσα Χριστόν. Φάτνη δὲ ὑποδέχου, τὸν τῷ λόγῳ λύσαντα τῆς ἀλόγου πράξεως ἡμᾶς τοὺς γηγενεῖς. Ποιμένες ἀγραυλοῦντες, μαρτυρεῖτε θαῦμα τὸ φρικτόν, και Μάγοι ἐκ Περσίδος, χρυσὸν καὶ λίβανον καὶ σμύρναν, τῷ Βασιλεῖ προσάξατε, ὃτι ὢφθη Κύριος ἐκ Παρθένου Μητρός, ὃνπερ καὶ κύψασα, δουλικῶς ἡ Μήτηρ προσεκύνησε, καὶ προσεφθέγξατο τῷ ἐν ἀγκάλαις αὐτῆς. Πῶς ἐνεσπάρης μοι, ἢ πῶς μοι ἐνεφύης, ὁ λυτρωτής μου καὶ Θεός;

Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

Ζευγάρια με τους καλύτερους οιωνούς


Παρατηρείται στην εποχή μας ένα ανεξήγητο φαινόμενο. Ζευγάρια που ξεκίνησαν με τους καλύτερους οιωνούς για να δημιουργήσουν μία ευτυχισμένη οικογένεια, ζευγάρια που ξεκίνησαν, όπως οι ίδιοι ομολογούν, ύστερα από ένα δυνατό έρωτα να ενώσουν τη ζωή τους, οδηγήθηκαν ύστερα από ένα σύντομο χρονικό διάστημα στο διαζύγιο, στη διάσπαση και η πρότερη αγάπη τους έγινε μίσος ανυποχώρητο.

Γεννάται το ερώτημα: Που οφείλεται αυτό το φαινόμενο, τι είναι εκείνο που μετέβαλε την αγάπη σε μίσος; Τι είναι εκείνο που δημιουργεί αυτή τη διάσταση μεταξύ των ζευγαριών, με αποτέλεσμα να έχουμε δράματα οικογενειακά, δράματα κοινωνικά;

Η αιτία είναι πολύ βαθύτερη απ' ό,τι φαίνεται.Τα αίτια δεν είναι οικονομικά, κοινωνικά. Τα αίτια είναι πνευματικά. Πρώτο και βασικό αίτιο είναι η έλλειψη θεμελίων από την οικογένεια. Τα ζευγάρια κτίζουν τη φωλιά τους χωρίς θεμέλιο, χωρίς βάση. Θεμέλιό τους είναι τα οικονομικά αγαθά που έχουν, η γνώση τους, η εργασία τους και κυρίως η ικανοποίηση της σάρκας. Τους λείπει το σπουδαιότερο θεμέλιο που είναι Χριστός, η πίστη. Με τον πρώτο σεισμό, με την πρώτη τρικυμία που θα παρουσιαστεί, αρχίζουν τα θεμέλια της οικογένειας να τρίζουν, να σαλεύονται.

Μια άλλη βασική αιτία είναι η έλλειψη υπακοής της γυναίκας πρός τον άνδρα. Ο κύριος παραγγέλλει: «Αι γυναίκες υποτάσσεσθαι τοις ανδράσιν, ως ανήκεν εν Κυρίω» (Κολοσ. 3,18). Μη ξεχνάμε ότι το ζεύγος μετά το γάμο, είναι ένα σώμα, μία ψυχή. «Και έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν» (Εφεσ. 5,31). Παρατηρείται το εξής φαινόμενο στην εποχή μας. Πολλές γυναίκες και μετά το γάμο θέλουν να είναι αναξάρτητες όπως ήταν πρώτα. Θέλουν να έχουν δικό τους ταμείο, δικές τους παρέες και συντροφιές. Όλα αυτά δημιουργούν προστριβές μέσα στην οικογένεια. Το ίδιο ισχύει και για τον άνδρα. Δεν μπορεί να ζει ανεξάρτητος ,όπως και πρώτα, μη δίνοντας λογαριασμό σε κανένα. Εκείνο που χρειάζεται απο τη γυναίκα είναι να υπακούει στον άνδρα σε κάθε τι που είναι σύμφωνο με το θέλημα του Θεού. Κάθε ανυπακοή είναι αντίθετη με το θέλημα του Θεού και δημιουργεί διάσπαση της οικογένειας.

Μία άλλη αιτία είναι η έλλειψη αγάπης του ανδρός προς τη γυναίκα. Ο Κύριος παραγγέλλει: «Οι άνδρες αγαπάτε τας γυναίκας και μη πικραίνεσθε προς αυτάς» (Κολοσ. 3,19). Εκείνο που θέλει η γυναίκα σας είναι η αγάπη, η στοργή. Μην ξεχνάτε ότι είναι ένα μέλος δικό σας· «ούτως οφείλουσιν οι άνδρες αγαπάν τας εαυτών γυναίκας ως τα εαυτών σώματα» (Εφεσ. 5,28). Δεν μπορείς να φροντίζεις μόνο για τον εαυτό σου και να αδιαφορείς για τη γυναίκα σου. Η φροντίδα αυτή δεν περιορίζεται μόνο στη διατροφή και στην ενδυμασία. Εάν νομίζουμε ότι αυτό είναι αρκετό, κάνουμε λάθος. Μη ξεχνάμε ότι η γυναίκα σου έχει και ψυχή, έχει και συναίσθημα, έχει ανάγκη και κάτι περισσότερο. Έχει ανάγκη απο την αγάπη σου, απο την παρουσία σου. Η οικογένεια είναι ένας ζυγός. Τον ζυγό δεν μπορεί να το σύρει μόνο ένας. Εάν γίνει αυτό σύντομα ο ζυγός αυτός θα σπάσει.

Μία άλλη σοβαρότερη αιτία είναι η απουσία του Θεού μέσα στην οικογένεια. Φροντίσαμε για το διαμέρισμα που θα κτίσουμε τη φωλιά μας. Φροντίσαμε για τα έπιπλα μας, για το εξοχικό μας, για το αυτοκίνητό μας, αλλά τον Χριστό τον αφήσαμε έξω απο το σπίτι μας. Ζευγάρια που δεν εκκλησιάζονται, δεν κοινωνούν, δεν εξομολογούνται, δεν προσεύχονται, ζευγάρια που ζουν χωρίς παιδιά για να γλεντήσουν τη ζωή τους, δεν μπορούν να προκόψουν. Δεν μπορούν να ζήσουν με αρμονία. Σύντομα θα καταρρεύσουν. Έτσι εξηγείται το φαινόμενο, ζευγάρια που ένωσαν τη μιά μέρα τη ζωή τους την άλλη να καταλήγουν στο διαζύγιο. Εκείνο που χρειάζεται είναι να βάλουμε θεμέλιο γερό στην οικογένειά μας στο σπιτικό μας, εάν θέλουμε να ζήσουμε χαρούμενοι και ευλογημένοι. Και το θεμέλιο αυτό είναι ο Χριστός, είναι η πίστη.

Π.Π.
Ορθόδοξα μηνύματα, «ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΙΣ»
Αποδελτίωση: Τάλαντο (19/11/2010)

Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

Ο Θεός δεν απογοητεύεται, δεν μας σιχαίνεται, δεν μας απαρνείται



Η πραγμάτωση όλων των υποσχέσεων του Θεού, λόγω αγάπης και φιλανθρωπίας, συμβαίνει παρά τις επανειλημμένες απογοητεύσεις που δοκίμασε από τους ανθρώπους, τον περιούσιο λαό του και μάλιστα ακόμη και τους κατά σάρκα προγόνους του Θεανθρώπου Χριστού! Ωστόσο «ο Θεός δεν απογοητεύεται, δεν μας σιχαίνεται, δεν μας απαρνείται, δεν λέει "άσ' τους, φύγαν μια φορά απ' τον παράδεισο, ας χαθούν ολοκληρωτικά κι ας μη γνωρίσουν τη θέωση και την ευτυχία που προέρχεται από μένα και που είναι άρρητη κι ανέκφραστη"! Συνεχίζει το έργο Του, με υπομονή, αιώνες περνούν, χρόνια ολόκληρα, και ο Θεός παρ' όλη την κατρακύλα του ανθρωπίνου γένους συνεχίζει το σχέδιό Του!»

Κατεβάστε κι ακούστε την ομιλία του Αρχιμανδρίτη Μελέτιου Βαδραχάνη
(διάρκεια περ. 12 λεπτά):

Προ Χριστουγέννων - 19.12.2004 - Αρχιμ. Μελέτιος Βαδραχάνης 

Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2010

Πότε η ελπίδα στον Θεό είναι ψεύτικη!



Κάποιος έχει ελπίδα στο Θεό που στηρίζεται στην εγκάρδια πίστη. Αυτή είναι γνήσια, γιατί δημιουργήθηκε με τη διάκριση και τη γνώση. Κι ένας άλλος έχει ελπίδα διαφορετική, που γεννιέται από την αφροσύνη και την οκνηρία. Αυτή είναι ψεύτικη.

Ο άνθρωπος βέβαια που καθόλου δεν φροντίζει για τα φθαρτά πράγματα, αλλά αφού πρόσφερε ολόκληρο τον εαυτό του στο Θεό, διαθέτει ακατάπαυστα, νύχτα και μέρα, όλο του το χρόνο και το ζήλο στη λατρεία και την ευαρέστηση Εκείνου, παραμελώντας έτσι την εκπλήρωση των υλικών του αναγκών, αυτός καλά και γνωστικά ελπίζει στον Κύριο. Ότι θα του εξασφαλίσει όσα του χρειάζονται. Και είναι δίκαιο να δείξει ο Θεός σε έναν τέτοιο άνθρωπο όλη Του τη φροντίδα και να του δώσει άκοπα ό,τι έχει ανάγκη, γιατί είναι υπηρέτης Του γνήσιος και τηρεί την εντολή Του που λέει: «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν» (Ματθ. στ' 33).

Η ελπίδα λοιπόν του ανθρώπου αυτού είναι καλή και έλλογη, και για αυτό δεν υπάρχει περίπτωση να μην εκπληρωθεί.

Εκείνος όμως που έχει ακόμα κολλημένο το νου του στη γη, εκείνος που έχει προσπάθεια (δηλαδή εμπαθή προσκόλληση) στα επίγεια, εκείνος που τρώει χώμα σαν το φίδι, παραδίνοντας τον εαυτό του σε μετεωρισμούς και δε αιχμαλωσίες της καρδιάς και σε αργολογίες, εκείνος που τεντώνει τεμπέλικα τα πόδια του λέγοντας : «Πιστεύω πως ο Θεός θα μου εξασφαλίσει ό,τι μου χρειάζεται», αυτός θα ακούσει οπωσδήποτε τα λόγια που του απευθύνει ο Θεός με το στόμα του προφήτη: «Εγγίζεις μοι εν τω στόματί σου, η δε καρδία σου πόρρω απέχει απ' εμού» (πβ. Ησ. κθ' 13). Αλλά και ο αδελφόθεος Ιάκωβος θα του πει: «Ει πιστεύεις τω Θεώ, καλώς ποιείς. Και τα δαιμόνια πιστεύουσι και φρίσσουσι». Η πίστη όμως χρειάζεται και έργα, γιατί «άνευ έργων νεκρά εστί» (πβ. Ιακ. β' 19, 26).

Μην πλανιέσαι ασύνετε! Πριν από την ελπίδα στο Θεό, χρειάζεται ο κόπος και ο ιδρώτας για το Θεό στην καλλιέργεια των αρετών. Αν λοιπόν κι εσύ πιστεύεις ότι ο Θεός φροντίζει για τα πλάσματά Του και είναι παντοδύναμος, δείξε κι εσύ εργασία τέτοια, που να ταιριάζει στην πίστη σου. Και τότε θα έχεις το Θεό έτοιμο να σε ακούσει, να σου παρέχει άκοπα όλα όσα χρειάζεσαι, και ακόμα να σε φυλάει από κάθε κίνδυνο και από κάθε βλάβη και θλίψη.

Γιατί ο Θεός πρόσταξε όλους τους άλλους ανθρώπους να τακτοποιούν τις υποθέσεις τους με διάκριση, και μαζί με την πρόνοια του Θεού να σμίξουν και τη φρόνηση, που έλαβαν από Αυτόν. Όποιος όμως αφιέρωσε όλη του τη ζωή στο Θεό και φροντίζει μόνο για την ευαρέστηση Εκείνου, δεν έχει ανάγκη από αυτή τη φρόνηση για τη ρύθμιση της ζωής του. Γιατί, αντί για αυτή, έχει την πίστη, με την οποία ανατρέπει «παν ύψωμα επαιρόμενον κατά της γνώσεως του Θεού» (Β' Κορ. ι' 5). Και λογισμούς ανθρώπινους ή φυσικούς δεν παραδέχεται, γιατί ανέβηκε ψηλότερα από τη φύση και προσκολλήθηκε στο Θεό με την αδίστακτη και ακλόνητη πίστη, με την οποία αντιμετωπίζει τα πάντα – όχι για να πειράξει τον Κύριο. Αλλά γιατί έχει το θάρρος του σ' Αυτόν και είναι πάνοπλος με την ακατανίκητη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Για έναν τέτοιον άνθρωπο, πραγματικά, είναι που λέει ο Θεός: «Μετ' αυτού ειμί εν θλίψει. Εξελούμαι αυτόν και δοξάσω αυτόν. Μακρότητα ημερών εμπλήσω αυτόν και δείξω αυτώ το σωτήριόν μου» (Ψαλμ. 90 15-16).


Αββάς Ισαάκ
Πηγή: Μικρός Ευεργετινός
Αποδελτίωση: Οδοιπόροι (12/5/2009)

Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

Ο άγνωστος εαυτός μου


Κύριε,

γνώρισέ μου αυτόν τον άγνωστο. Ξέρω το όνομά μου, την ηλικία μου, το βάρος μου, το χρώμα των μαλλιών μου, όμως τον εαυτό μου δεν τον γνωρίζω. Αυτός σε μένα τον ίδιο, παραμένει κρυμμένος και άγνωστος.

Εσύ όμως Χριστέ μου, που «εξετάζεις νεφρούς και καρδιές» τον γνωρίζεις. Εσύ γνωρίζεις κάθε άνθρωπο ερχόμενο εις τον κόσμο, «εκ κοιλίας μητρός αυτού». Εσύ κρατάς στα πλαστουργικά σου χέρια την φωτογραφία του μυστικού και αγνώστου εαυτού μου, σε όλες τις λεπτομέρειες.

Τι δεν θα έδινα να αποκτήσω αυτή την φωτογραφία Κύριέ μου! Να την κρατήσω μπροστά στα μάτια μου. Να δω επιτέλους ποιος είμαι. Μια μυστική φωνή μου λέει πως δεν θα άντεχα να δω τη φωτογραφία μου αυτή. Και αν την έβλεπα, πως δεν θα μπορούσα να αναγνωρίσω τον εαυτό μου.

Γι’ αυτό Κύριε είμαι ευχαριστημένος που Εσύ, γεμάτος αγάπη για μένα, κρατάς αποκλειστικά δική σου την φωτογραφία του πραγματικού εαυτού μου. Γιατί ξέρω πως Εσύ θα δουλέψεις μέσα μου για να αποκαταστήσεις την πραγματική εικόνα του εαυτού μου και να την παρουσιάσεις μη έχουσα σπίλο ή ρυτίδα αλλά ίνα αγία και άμωμος.

Κύριε θέλω να σου δώσω τη δυνατότητα να επεξεργασθείς μέσα μου τον εαυτό μου.[…]

Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

Πολύ ωραία βολεμένοι!

Ὄχι, Κύριε!
Δὲν πάσχουμε ἀπὸ ἔλλειψη κομποσχοινιῶν!
Ἡ συλλογή μας εἶναι πλουσιότατη!
Ἄλλο φορᾶμε στὸν καρπό,
ἄλλο κρεμᾶμε στὸν καθρέφτη τοῦ αὐτοκινήτου μας
(γιὰ τὸ κακὸ τὸ μάτι! Φτοὺ... φτοὺ... φτού!...),
ἄλλο τὸ παίζουμε σὰν κομπολόϊ
καὶ ἄλλα τὰ στολίζομε ὁλοτρίγυρα στὸ σπίτι μας,
νὰ διαλαλοῦν τὴ νηπτικὴ ἀρετὴ
καὶ ὑψηλὴ πνευματικότητά μας!
Οὔτε ἀπὸ χρόνο πάσχουμε,
ὅσο κι ἄν καμωνόμαστε
πὼς συνεχῶς πνιγόμαστε!
Καὶ ἡσυχία ὅποτε θὰ θέλαμε
θὰ βρίσκαμε γιὰ νὰ προσευχηθοῦμε!
Ἀπὸ θέληση νὰ Σ’ ἀντικρύσουμε κατάματα
καὶ ἀπὸ ὄρεξη νὰ Σὲ ἀκούσουμε
καὶ νὰ Σοῦ μιλήσουμε πάσχουμε!
Ἄλλωστε ἔχουμε τόσους Γεροντάδες καὶ Γερόντισσες
ἐπιστρατεύσει νὰ προσεύχονται γιὰ μᾶς
- o sancta simplicitas! -
ποὺ εἴμαστε πολὺ ὡραὶα βολεμένοι
στὸ χουζούρι μας καὶ στὴν αὐτάρκη βεβαιότητά μας!
Αὐτὸ εἶναι τὸ μυστικό,
αὐτὰ εἶναι τὰ κουμπιὰ τς Ἀλέξαινας!


Μητροπολίτης Προικοννήσου Ιωσήφ, Πειραιάς, 16/6/2010

Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

«Στενή και τεθλιμμένη οδός» του κα' αιώνα


Ἀστακομακαροναδονηστεύουμε,
Χριστέ μου,
ἀραχτοξαπλωπροσευχόμαστε.
ἐργοτεχνοθαυμάζουμε τὸ κάλλος
τῆς εἰκόνος Σου,
τουριστομοναστηροπροσκυνοῦμε,
ἀνοιχτοσφιξοχέρικα πενταροδεκαροελεοῦμε,
τσιγαροφραπεδοθεολογοῦμε,
πονηροματοκλεινοηθικολογοῦμε,
μεταξορασοασκητεύουμε,
σοουμπιζιερατεύουμε,
σατραποπασαδαρχιερατεύουμε,
ἱεροεξεταστικοκηρύττουμε,
κινητοτηλεφωνοδιαποιμαίνουμε,
ἐν διαδικτύῳ θαλαττεύομε,
ἐν τηλοψίᾳ ἄρρητα κάλλη
μυδριοφθάλμως ἐξετάζοντες
τὸν νοῦν μας νεονηπτικώτατα τηροῦμε!
Ὅλα, ὅλα τὰ κάνουμε d’ accord,
μεταπατερικῶς, κατὰ πὼς πρέπει!
Γιατί καθυστερεῖς, λοιπόν,
τὸν ἀποκείμενον τῆς δόξης στέφανον,
τὸν ἀμαράντινον,
σ’ ἐμᾶς τοὺς στενοδίτας Σου
ἀγωνιστὰς νὰ ἀποδώσῃς;;;
Pourquoi???


Μητροπολίτης Προικοννήσου Ιωσήφ, Πειραιάς, 16/6/2010

Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

Απολυτίκιο Αγίου Σπυρίδωνος



Ἀπολυτίκιον (Ἦχος α')

Τῆς Συνόδου τῆς πρώτης ἀνεδείχθης ὑπέρμαχος, καὶ θαυματουργὸς θεοφόρε, Σπυρίδων Πατὴρ ἡμῶν· διὸ νεκρᾷ σὺ ἐν τάφῳ προσφωνεῖς, καὶ ὄφιν εἰς χρυσοῦν μετέβαλες· καὶ ἐν τῷ μέλπειν τὰς ἁγίας σου εὐχάς, Ἀγγέλους ἔσχες συλλειτουργούντάς σοι Ἱερώτατε. Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ· δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι· δόξα τῷ ἐνεργούντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010

Το παιδί μέσα μας


«Αν δεν γίνουμε σαν τα παιδιά, δεν θα μπούμε στη Βασιλεία Του». Ο λόγος αυτός ανήκει στον Χριστό. Δείγμα πραγματικής σοφίας είναι η απλότητα, η αμεσότητα και η ζωντάνια του λόγου, άσκηση στη πνευματική ζωή ορίζεται και ως απέκδυση του παλαιού ανθρώπου, να ξεντυθούμε το ψεύτικο, το υποκριτικό, τα φτιασιδώματα των συστημάτων. Αν έχουμε εμπιστοσύνη στην Πατρική Αγάπη, όπως τα παιδιά, νιώθουμε ασφαλείς με τον εαυτό μας και δεν προσπαθούμε να αποδείξουμε κάτι, για να διεκδικήσουμε την αναγνώριση και την αποδοχή.

Στον κόσμο του ανταγωνισμού και των συγκρούσεων το πρώτο πράγμα που μαθαίνουμε είναι να μην είμαστε ο εαυτός μας, για να μπορέσουμε να «επιτύχουμε». Χάνουμε έτσι την παιδική αθωότητα και την επαφή με τον εαυτό μας. Μας αναγνωρίζει ίσως η κοινωνία, αλλά δεν μας χαίρεται ο εαυτός μας. Προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας να χαίρεται με τα κατορθώματά του, αλλά τα βιώματα της καρδιάς μας έχουν άλλη γνώμη. Είμαστε οι σπουδαίοι και ευφυείς, που μας είναι βάσανο ο προσωπικός μας χρόνος με τον εαυτό μας.

Οι καλοί τρόποι συμπεριφοράς δεν είναι πάντα έκφραση ευγένειας ψυχής, αλλά ένας επιτηδευμένος τρόπος να κρύψουμε την υπαρξιακή μας ασχήμια, όπως η γυναίκα που προσπαθεί να κρύψει τα σημάδια της φθοράς του προσώπου της με υπερβολικά βαψίματα. Ένας ανεπιτήδευτος-παιδικός τρόπος συμπεριφοράς με στοιχεία αγένειας μπορεί να κρύβει μεγαλύτερη καθαρότητα ενώπιον του Θεού από προσεγμένες καθώς πρέπει συμπεριφορές. Ο φόβος της έκθεσης, η ανάγκη μας για τη καλή γνώμη των άλλων, η κενοδοξία μας, επιβάλλουν συμπεριφορές που θάβουν την παιδική καθαρότητα και απλότητα. Γινόμαστε πονηροί, με σύγχυση λογισμών και συναισθημάτων. Χάνουμε τη δυνατότητα σχέσης και αγάπης. Δεν μπορούμε να παίξουμε και να απολαύσουμε τη ζωή. Όλα τα υπολογίζουμε και η καρδιά αιχμαλωτίζεται στη σκέψη.

Το παιδί εμπιστεύεται τον πατέρα του, φαντάζει στα μάτια του παντοδύναμος, που μπορεί να του εξασφαλίσει ό,τι έχει ανάγκη. Όλη η ουσία της πίστης μας είναι η προσέγγιση του Ουράνιου Πατέρα με αυτό το λογισμό. Ό,τι ζαβολιές και να’ χουμε κάνει, ξέρουμε ότι είναι πατέρας, θα μας καταλάβει και θα μας δεχθεί, αρκεί να μη νιώθουμε πως είμαστε οι σπουδαίοι, που δυσκολεύονται να παραδεχθούν ότι κάνουν και λάθη. Ό,τι πόνο και θλίψη και αν έχουμε, ξέρουμε ότι κάτι καλύτερο ετοιμάζει για μας ως πατέρας. Πόσο δυστυχισμένοι είμαστε, που χάθηκε το παιδί από μέσα μας;

Πατήρ Βαρνάβας, Εφημέριος Ι. Ν. Παναγίας Λαοδηγήτριας Θεσσαλονίκης
Πηγή: Οδοιπόροι (8/3/2010)

Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

Ό,τι θέλετε να το ζητάτε από τον Θεό



Τον καιρό εκείνον ήταν ένας άνδρας και ελέγετο Ιωακείμ, είχε και μίαν γυναίκα και ελέγετο Άννα. Καλός και ο άνδρας, καλή και η γυναίκα, από βασιλικόν γένος και οι δύο, μα πλέον καλύτερα η γυναίκα. Ευρίσκονται πολλές γυναίκες οπού είναι καλύτερες και από τους άνδρες. Αν ίσως και θέλετε οι άνδρες να είσαστε καλύτεροι από τις γυναίκες, πρέπει να κάμνετε και έργα καλύτερα από εκείνες, ει δε και οι γυναίκες κάμνουν καλύτερα έργα καί πηγαίνουν στον παράδεισο και ημείς οι άνδρες κάνομε κακά έργα και πηγαίνομε στην κόλαση, τι μας ωφελεί οπού είμαστε άνδρες; Καλύτερα να μην είχαμε γεννηθεί στον κόσμο...

Ο Ιωακείμ και η Άννα άνοιξαν το σπίτι τους και το είχαν ξενοδοχείο και όπου πτωχός, κουτσός, τυφλός, στο σπίτι του Ιωακείμ καί της Άννας επήγαιναν και αναπαύονταν. Έτσι πρέπει και η ευγένειά σας να είσαστε φιλόξενοι, διατί με την φιλοξενία, οπού κάμνετε στους πτωχούς, μετ' εκείνην αγοράζετε τον παράδεισο. Δεν έκαμε παιδιά ο Ιωακείμ και η Άννα. Ως φρόνιμοι και γνωστικοί οπού ήταν, εκατάλαβαν πως ένας είναι ο Θεός, οπού δίνει παιδιά και παίρνει. Επαρακάλεσαν τον πανάγαθο Θεό να τους χαρίσει ένα παιδί αρσενικό ή θηλυκό και να το αφιερωθούνε στον Θεό. Βλέποντας ο πανάγαθος Θεός την καλή τους γνώμη, τους ευλόγησε και εγέννησαν την Δέσποινα την Θεοτόκο και την έβγαλαν Μαρία.

Καθώς ο Ιωακείμ και η Άννα εζητούσαν παιδί από τον Θεό και όχι από άνθρωπο, έτσι και η ευγένειά σας ό,τι θέλετε να ζητήσετε, από τον Θεό να ζητάτε και όχι από άνθρωπο. Ο διάβολος έβγαλε πολλά τέκνα και θυγατέρας, και έρχεται ένας και σε λέγει: Δώσ' μου εμένα ένα γρόσι ή δύο καί εγώ να σου δώσω βότανα να κάμεις αρσενικά, να σε δώσω φυλακτά να μαντεύσεις, να γοητεύσεις, να ιδείς την τύχη σου, την μοίρα σου, το ριζικό σου καί άλλα τοιαύτα. Εκείνα οπού ενομοθέτησαν οι Άγιοι Πατέρες και όσα είναι της Εκκλησίας μας, είναι καλά και άγια, και ψυχικά και σωματικά και όσα γίνονται έξω της Εκκλησίας μας, είναι όλα του διαβόλου. Και ο διάβολος κάμνει πολλές φορές και θαύματα κατά φαντασίαν, διά να τον πιστεύετε. Και να φεύγετε αυτά, διατί βάνετε φωτιά και καίγεσθε καί ψυχικά και σωματικά. Και αν θέλεις να ιδείς την τύχη σου ή την μοίρα σου, σήκω κομμάτι αυγή καί πήγαινε στην εκκλησία και κοίταξε τους τάφους των αποθαμένων τι είναι. Στοχάσου και είπε: Δεν ήταν και εκείνοι οι άνθρωποι ωσάν και εμένα και απέθαναν; Έτσι μέλλω να πεθάνω και εγώ αύριο και να μην αποτολμήσω να κάμω αυτά τα διαβολικά καμώματα, διατί χάνομαι και αφανίζομαι, και λέγει ο νόμος πως όποιος κάμνει αυτά ή παρακινεί άλλους, είκοσι χρόνους να μην μεταλάβει.


Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

Πίστη και ελπίδα σ' Εκείνον


Το να πιστεύουμε στον Θεό σημαίνει να εμπιστευτούμε σ’ αυτόν τη ζωή και το μέλλον μας, να προσδοκούμε με πίστη την εκπλήρωση των επαγγελιών Του. Η ελπίδα προέρχεται από την πίστη, όπως το φυτό προέρχεται από το σπόρο και το ρυάκι από την πηγή. Πιστεύουμε πως ο Θεός είναι αγαθός και εύσπλαχνος, πως μάς αγαπάει σαν πατέρας κι επομένως θέλει κάθε καλό για μάς, επιθυμεί την αληθινή ευτυχία μας. Είναι πάνσοφος και γνωρίζει καλύτερα κι από μας τούς ίδιους τι μας είναι χρήσιμο κι ωφέλιμο. Είναι παντοδύναμος. Μπορεί ανά πάσα στιγμή να μας δώσει εκείνο πού θέλει, να εκπληρώσει αυτό πού έχει υποσχεθεί. Είναι άγιος και δίκαιος. Επομένως όλα τα λόγια Του είναι αληθινά. Οι επαγγελίες Του είναι αδιάψευστες, αναλλοίωτες.

Η μέγιστη απόδειξη τής αγάπης Του για τον άνθρωπο είναι το γεγονός ότι δεν φείστηκε ούτε τον μονογενή Του Υιό, αλλά τον παρέδωσε για χάρη μας σε επονείδιστο θάνατο. Εφόσον ενισχύσουμε την ψυχή μας με πίστη στο άπειρο έλεος, τη σοφία, την παντοδυναμία και την αγιότητα τού Δημιουργού μας, μπορούμε να διαβούμε το στάδιο τής παρούσας ζωής χωρίς φόβο, χωρίς ταραχή, να νιώθουμε όπως το μικρό παιδί στην αγκαλιά τής μητέρας του, όπως το πλοίο που έχει σταθερές άγκυρες. Γι’ αυτό «ευλογημένος ο άνθρωπος, ός πέποιθεν επί τώ Κυρίω καί έσται Κύριος ελπίς αυτού» (Ιερ. ιζ’ 7). «Ο Θεός μου βοηθός μου, ελπιώ επ’ αυτόν» (Ψαλμ. ιζ’ 1). «Ου φοβηθήσομαι από μυριάδων λαού τών κύκλω συνεπιτιθεμένων μοι» (Ψαλμ. γ’ 7) .


Αγ. Ιωάννης τής Κροστάνδης, Η εν Χριστώ Ζωή μου, εκδ. Πέτρου Μπότση

Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Άσκηση: Γιατί αγαπάμε ή γιατί θέλουμε ν' αγαπήσουμε!

Kατεβάστε κι ακούστε την ομιλία του πατρός Ανδρέα Κονάνου που τιτλοφορείται: 
Γίνε ασκητής κι εσύ (α') 

Ο πατήρ Ανδρέας αναφέρεται στη σημασία, ή καλύτερα στην ΑΝΑΓΚΗ της Άσκησης στη ζωή των Χριστιανών μετά τη δύσκολη εποχή των διωγμών, αλλά και των πολλών μαρτύρων και της πραγματικής βίωσης της πίστης στον Χριστό.

Όπως επισημαίνει στην ομιλία του: «Είχαμε τους διωγμούς κι ήμασταν σ' επιφυλακή! Τώρα που δεν έχουμε τους διωγμούς θα το ρίξουμε στο φαΐ, στην καλοπέραση, στη χλιδή; Μα βλέπουμε ότι αυτά δεν μας κάνουνε καλό! Βλέπουμε ότι αυτά δεν οδηγούνε στη ζωντανή σχέση με τον Χριστό. Χαλαρώσαμε! Τι να κάνουμε τώρα; Και άρχισαν να σκέφτονται, να επινοούν μόνοι τους αυτό το ασκητικό ύφος, ασκητικό πνεύμα για να μην αφήνουν τον εαυτό τους χαλαρό.» Άλλωστε «η χαρά δεν αρκεί να έρθει να σε βρει στη ζωή σου απ' τον Χριστό, αλλά πρέπει να μάθεις να την κρατάς σωστά» διότι «το πιο εύκρατο κλίμα για να κάνει κανείς αμαρτία είναι η ευκολία στη ζωή του»! Δεν πρέπει, όμως, να παρεξηγούμε τη χαρά. Άλλωστε «για χαρά μας έφερε ο Θεός στη ζωή, για ευτυχία, για απόλαυση. Αλλά για να κρατάς αυτήν την κατάσταση στην ψυχή σου σωστά, είναι ανάγκη να έχεις μια ζωντανή σχέση με τον Θεό Εδώ και υπό αυτές τις συνθήκες εμφανίζεται η αξία του πόνου και η ανάγκη της άσκησης που «δημιουργεί μια ατμόσφαιρα στην ψυχή εγρήγορσης».

Η άσκηση μοιάζει με μια θυσία, είναι «μαρτύριο συνειδήσεως». Με την άσκηση «θυσιάζεις ένα θέλημά σου, μια ευχαρίστησή σου, σαν θυσία στον Χριστό. [...] Η άσκηση ταπεινώνει την ψυχή μας. Όταν κάνεις μια πνευματική άσκηση πατάς το εγώ σου, το πιέζεις το εγώ σου, το συντρίβεις, δεν του κάνεις τα χατίρια. Κι όταν δεν κάνεις το χατίρι στο εγώ σου, αυτό ταπεινώνεται. Κι όταν δει ο Θεός ταπεινωμένη ψυχή, που θυσιάζεται για χάρη της αγάπης του Χριστού, από φιλότιμο στον Χριστό, τότε ο Χριστός κατεβαίνει, μπαίνει στην ψυχή αυτή και τη βοηθάει

«[Η άσκηση] κάνει την ψυχή μας να καμπυλώσει, να γίνει σαν μια κοιλάδα, κι όχι σαν μια οροσειρά εγωιστική κι απότομη, αλλά σαν μια κοιλάδα, σαν μια καμπύλη, σαν μια λακκούβα, για να στείλει ο Θεός εκεί μέσα τη Χάρη του και ο Έλεός Του.» 

«Ο Χριστός δίνει νόημα σ' όλ' αυτά που κάνουμε. Για τον Χριστό τα κάνουμε!» Και «το ζητούμενο είναι να μη χάσουμε τον Χριστό!» 

 Όπως και στον ανθρώπινο έρωτα, έτσι και ο θείος έρωτας. Όταν αγαπώ, για το πρόσωπο που αγαπώ δεν υπολογίζω τίποτε! Κι όλ' αυτά που κάνω, τον κόπο, τη θυσία, τα έξοδα, τις ταλαιπωρίες. «Και πόσα άλλα κάνει κανείς για το πρόσωπο που αγαπά! [...] Όταν αγαπάς δεν μπαίνεις στη λογική και γιατί να το κάνω αυτό! Είναι ανάγκη; Η αγάπη δεν είναι θέμα ορθολογισμού. Δεν μπαίνει αυτή η λογική, αυτού του κόσμου, αλλά μπαίνει μια άλλη λογική που σου λέει "βεβαίως, είναι πολύ λογικό αυτό που κάνω [...] για να σου αποδείξω πόσο σε αγαπώ!"»

«Όταν ακούς πνευματική ζωή στην εκκλησία, όταν ακούς αγώνα και τέτοια πράματα να 'χεις στον νου σου αυτήν την εικόνα, την εικόνα δύο αγαπημένων προσώπων που το ένα θυσιάζεται για το άλλο χωρίς να νιώθει κόπο! Ενώ ιδρώνει, ενώ κοπιάζει, ενώ ξοδεύεται, ανανεώνεται, ευχαριστιέται, το απολαμβάνει!»

«Άρα η άσκηση γίνεται γιατί αγαπάμε τον Χριστό ή άσκηση θα κάνουμε επειδή θέλουμε να αγαπήσουμε τον Χριστό.» «Η αγάπη δεν είναι λόγια» «είναι βίωμα, είναι εμπειρία», γι' αυτό και η αγάπη του Χριστού είναι έμπρακτη, φανερώνεται μέσω των παθών Του και της σταυρικής θυσίας Του.

«Η δοξολογία και η ταπείνωση αναπληρώνει την άσκηση! [...] Αλλά, αν δεν έχεις τη δοξολογία και την ταπείνωση, τότε πρέπει να κάνεις κάτι για να ελκύσεις αυτήν την αγάπη του Χριστού, να δημιουργήσεις συνθήκες μέσα σου τέτοιες ασκητικές για να ενεργοποιηθεί η Χάρις του Θεού μες στην ψυχή σου.» 

Τελικά, «ο Χριστιανός είναι αυτός που είναι μάρτυρας, που για τον Χριστό θυσιάζεται, που από αγάπη στον Χριστό τα δίνει όλα, όπου μάθει κάτι, ότι υπάρχει ανάγκη ξυπνάει η ψυχή του, ευαισθητοποιείται, δεν κοιτάει τη βόλεψή του, την καλοπέρασή του, τον ύπνο του, τη χαλάρωσή του!»


Πηγή ομιλίας: Αθέατα περάσματα (11/5/2010)

Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

Λόγια αγάπης να της λες

Γάμος και διαπροσωπικές σχέσεις



Μία ομιλία του πατρός Βαρνάβα στον Ιερό Ναό Παναγίας Λαοδηγήτριας (26/4/2010) για την αγάπη, τον γάμο, τη μοναξιά και τις διαπροσωπικές σχέσεις.

Χρησιμοποιήστε τους ακόλουθους συνδέσμους για να κατεβάσετε την ομιλία:
Μέρος 1ο
Μέρος 2ο
Μέρος 3ο
Μέρος 4ο
Μέρος 5ο
Μέρος 6ο

Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

Γιατί δεν προσέχουν τη γλώσσα τους...


Πες μου, πάτερ, ρώτησε πάλι ο επισκέπτης, πώς μερικοί, αν και λειώνουν τα σώματά τους από την εγκράτεια, κυριεύονται ωστόσο από τα πάθη; Την οργή πρώτα-πρώτα, κι έπειτα την έχθρα, τη μνησικακία, τον φθόνο, την ασπλαχνία; Ενώ υπάρχουν, αντίθετα άνθρωποι, που και τρώνε απ’ όλα και πίνουν κρασί, κι όμως είναι πολύ ενάρετοι και δεν τους βρίσκεις ψεγάδι. Πώς γίνεται αυτό; 

- Νομίζω, παιδί μου, πώς όσοι δεν διορθώνονται, μολονότι νηστεύουν πολύ, είναι γιατί δεν προσέχουν τη γλώσσα τους. Όποιος δεν κλέινει το στόμα του, κι αν ακόμα νηστεύει όλο τον χρόνο, προκοπή δεν κάνει. Ενώ όποιος ξέρει να σωπαίνει, μπορεί εύκολα να νικήσει όλα τα πάθη. Σε κάνει λ.χ. ο διάβολος να οργιστείς; Μη μιλήσεις, και νίκησες. Σε σπρώχνει σε φθόνο; Μην κατακρίνεις, και ντρόπιασες τον πονηρό· γιατί η κράκριση γεννιέται απ’ τον φθόνο. Αν πάλι ο εχθρός σε ανάψει και σε σπρώχνει στη σαρκική αμαρτία, κλείσε γι’ άλλη μια φορά το στόμα σου. Μη μιλήσεις σε γυναίκα, μη φας και μην πιεις πολύ. Έτσι θα τον κατατροπώσεις. Στην ανάγκη, πάρε μια βέργα και χτύπα το κορμί σου αλύπητα. Ο πόνος θα διώξει τον πόλεμο. Το ξέρεις, άλλωστε, ότι «συμφέρει γάρ σοι ἵνα ἀπόληται ἓν τῶν μελῶν σου καὶ μὴ ὅλον τὸ σῶμά σου εἰς γέενναν» (Ματθ. ε’ 29)...


Ένας ασκητής επίσκοπος: Όσιος Νήφων επίσκοπος Κωνσταντιανής, έκδ. Ι.Μ. Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής, σ. 256-7.

Είχαμε τον Άγιο μαζί μας!!!



Όταν άνοιξαν για πρώτη φορά τα οδοφράγματα εκείνο τον Απρίλιο του 2003 με μεγάλη λαχτάρα προσμένανε να αντικρίσουμε ξανά το αγαπημένο μας χωριό, την Άσσια(*), τη γη μας, τα σπίτια μας και να μάθουμε κάτι για την τύχη των αγνοουμένων μας. Ποτέ όμως δεν φανταζόμασταν ότι θα ήμασταν μάρτυρες ενός μεγάλου θαύματος. Ποτέ δεν φανταζόμασταν ότι εμείς οι ίδιοι θα συμμετείχαμε και θα συμβάλλαμε στη συντέλεση αυτού του θαύματος...

Αρχικά, την πρώτη φορά που πήγαμε ήμουν μόνο εγώ και ο αδερφός μου. Μετά από την πρώτη συγκίνηση, αφού πρωτοείδαμε το χωριό μας μετά από 29 ολόκληρα χρόνια, πήγαμε να επισκεφτούμε τα σπίτια μας. Ποτέ δεν περασε από το μυαλό μας ότι τη μεγαλύτερη ανατριχίλα θα τη νιώθαμε μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Στο σπίτι μας τώρα κατοικούν έποικοι, οι οποίοι δεν μιλούν Ελληνικά, ωστόσο μας άνοιξαν την πόρτα χωρίς κανένα πρόβλημα δείχνοντας πολλή κατανόηση και έχοντας μια θετική στάση απέναντί μας. Η αναστάτωση και η συγκίνησή μας ήταν τόσο μεγάλη, που ενώ περιεργαστήκαμε όλο το σπίτι, δεν προσέξαμε τίποτα το ιδιαίτερο.

Η δεύτερη επίσκεψη που πραγματοποιήθηκε λίγες μέρες αργότερα στο χωριό ήταν με τη μητέρα μας, η οποία αποτελεί βασικά και τον καταλύτη στην εξέλιξη της όλης υπόθεσης, ξετυλίγοντας την αρχή του νήματος. Εκεί που τα μάτια μας, για δεύτερη φορά, περιεργάζονταν κάθε γωνιά του σπιτιού, προβαίνοντας σε μια αναπόφευκτη σύγκριση με το χθες, το χθες προ του '74, ξαφνικά μια κραυγή της μητέρας μας διέκοψε αμέσως τις σκέψεις μας. Πίσω από ένα τραπεζάκι αχνοφαινόταν μια μαυρισμένη μορφή, η οποία μας κίνησε την περιέργεια να μάθουμε τι ήταν. Αρχικά, δεν αντιληφθήκαμε ότι επρόκειτο για εικόνα, γιατί ήταν τόσο μαυρισμένη που δεν κινούσε οποιεσδήποτε υποψίες.

Όταν απομακρύναμε το τραπεζάκι αποκαλύφθηκε μπροστά μας μια μορφή που ήταν περισσότερο οικεία στα μάτια της μητέρας μας. Επρόκειτο για την εικόνα του Τιμίου Προδρόμου του Ιωάννη του Βαπτιστή. Η εκκλησία στην πάνω ενορία του χωριού μας είναι αφιερωμένη στον Τίμιο Πρόδρομο και βρίσκεται πολύ κοντά στο σπίτι μας. Η συγκίνησή μας ήταν απερίγραπτη. Δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι μέσα στο ίδιο μας το σπίτι βρισκόταν η εικόνα του πολιούχου προστάτη της ενορίας μας. Συναισθήματα χαράς μας πλημμύρισαν, αλλά ταυτόχρονα νιώθαμε και μια ηθική υποχρέωση που μας καθόριζε και επέβαλλε την ευθύνη να μεταφέρουμε την εικόνα αυτή εκεί όπου έπρεπε, εκεί όπου μπορούσε να λατρευτεί από τους ελληνορθόδοξους πιστούς. Ατελείωτα και βασανιστικά ερωτήματα για το πώς η εικόνα κατέληξε στο σπίτι μας γέμισαν το μυαλό μας...

Ο έποικος Τούρκος που κατοικεί τώρα στο σπίτι μας, μας διηγήθηκε τη δική του ιστορία. Στάληκε ως στρατιώτης στην Κύπρο επί καιρώ εισβολής. Παρέμεινε στο χωριό μας και μετά την εισβολή αφού παντρεύτηκε με Τουρκοκύπρια. Κατοίκησε μαζί της στο σπίτι μας. Κάποια μέρα ενώ βρισκόταν στα χωράφια και όργωνε, είδε ξαφνικά κάτι να λάμπει από την αντανάκλαση του ήλιου μέσα σ' ένα σωρό χωμάτων και σκουπιδιών. Πλησίασε και αντίκρισε μέρος μιας τεράστιας εικόνας, η οποία ήταν εν μέρει θαμμένη στα χώματα και ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση. Δεν την άφησε εκεί, αλλά αντίθετα, την κράτησε και με πολλές δυσκολίες τη μετέφερε κρυφά και την έκρυψε μέσα στον αχυρώνα του σπιτιού μας, με αποτέλεσμα να μείνει στο σπίτι μας για 29 ολόκληρα χρόνια.

Η επιθυμία μας να μεταφέρουμε την εικόνα στις ελεύθερες περιοχές μεγάλωνε ολοένα και περισσότερο. Γνωρίζαμε από πριν ότι επρόκειτο για ένα δύσκολο εγχείρημα, λόγω του ενδελεχούς ελέγχου που γίνεται και από τις δύο πλευρές στα οδοφράγματα. Επίσης πρόκειται για μια εικόνα ανεκτίμητης αξίας. Ωστόσο μοναδικό μας μέλημα ήταν να την «απελευθερώσουμε», έτσι ώστε να τοποθετηθεί σε μια εκκλησία στις ελεύθερες περιοχές, εκεί άλλωστε που πρέπει να είναι και η θέση της. Σημαντική βοήθεια στην όλη προσπάθειά μας μας προσέφερε ένας Τουρκοκύπριος, ο οποίος ήξερε Ελληνικά και συνεπώς μας έκανε μετάφραση και αποτέλεσε τον συνδετικό κρίκο μεταξύ εμάς και του έποικου Τούρκου. Πήγαμε ακόμα μια φορά στο χωριό για να μπορέσουμε να πείσουμε τον Τούρκο έποικο για τις ειλικρινείς μας προθέσεις.

Από την αρχή, μόλις ζητήσαμε την εικόνα από τον έποικο Τούρκο μάς υποσχέθηκε να μας τη δώσει χωρίς δισταγμό. Δεν ζήτησε ούτε χρήματα, ούτε κανένα άλλο αντάλλαγμα. Λόγω κάποιων καταστάσεων και προβλημάτων που δημιουργήθηκαν ο Τούρκος αναγκάστηκε τελικά να μεταφέρει την εικόνα σε άλλο χωριό, γιατί είχε δικαιολογημένα φοβηθεί.

Κατά την ημέρα της παράδοσης της εικόνας, όταν φτάσαμε στην Άσσια, ήταν ήδη αργά το βράδυ. Εκεί με έκπληξη ακούσαμε ότι ο Τούρκος δεν είχε την εικόνα πλέον στο σπίτι μας, αλλά σε άλλο χωριό και έπρεπε να τον περιμένουμε να τη φέρει. Ο ίδιος δεν μπορούσε να το κάνει για κάποιους δικούς του λόγους και γι' αυτό έστειλε τη γυναίκα του και την κόρη του. Συμφωνήσαμε να βρεθούμε σε συγκεκριμένο χώρο εκτός του χωριού για να μας παραδώσουν την εικόνα.  Μετά από κάποια προβλήματα και δυσκολίες μάς παρέδωσαν τελικά την εικόνα στα χέρια μας.

«Άγιε μου, τζαι πού να σε κρύψω τωρά...»
Εγώ έμεινα άναυδος γιατί πρώτη φορά είδα την εικόνα σε όλο της το μεγαλείο, σε όλες της τις διαστάσεις. Ήταν πράγματι τεράστια. Ήταν τυλιγμένη σε μια κουβέρτα. Μόλις την έπιασα στα χέρια μου, ανατρίχιασα... την προσκύνησα με μεγάλη ευλάβεια και είπα: «Άγιε μου, τζαι πού να σε κρύψω τωρά!!» Δεν υπολόγισα ότι δεν θα χωρούσε στο αυτοκίνητο. Την τοποθέτησα πίσω από τα καθίσματα και τη σκέπασα, αλλά ήταν τόσο μεγάλη που και πάλι φαινόταν. Τους ευχαριστήσαμε και φύγαμε αμέσως βιαστικοί. Από εκείνη τη στιγμή νιώθαμε ότι η εικόνα είναι δική μας... νιώθαμε πως ο Άγιος μας προστάτευε και μας καθοδηγούσε. Ούτε μια στιγμή δεν φοβηθήκαμε, ούτε καν νιώσαμε ανασφάλεια πως δεν θα τα καταφέρναμε να τη φέρουμε στις ελεύθερες περιοχές. Ο Άγιος ήταν πραγματικά μαζί μας και στο αυτοκίνητο, αλλά και στην ψυχή μας. Το νιώθαμε, το διαισθανόμαστε, το ξέραμε...

Εκείνη τη νύχτα είχε πάρα πολλή κίνηση. Όταν φτάσαμε στο οδόφραγμα του Αγίου Δομετίου, περιμέναμε στη σειρά με πολλά άλλα αυτοκίνητα για να περάσουμε στις ελεύθερες περιοχές. Υπήρχαν δύο ψευδοαστυνομικοί, ο ένας έπαιρνε τα χαρτιά της εισόδου - εξόδου και ο δεύτερος έκανε έλεγχο στα αυτοκίνητα. Ξεχώρισε απ' όλα τα αυτοκίνητα το δικό μας. Εμείς ήμασταν το πέμπτο αυτοκίνητο στη σειρά. Μας έγνεψε να βγούμε από τη σειρά που περιμέναμε μαζί με τα υπόλοιπα αυτοκίνητα, να περάσουμε στη δεξιά πλευρά του δρόμου που ήταν ελεύθερη και να φύγουμε χωρίς κανένα έλεγχο. Περνώντας από δίπλα τους, έριξαν απλώς μια επιπόλαια ματιά σ' εμάς και το αυτοκίνητο. Είχαμε στην κυριολεξία τον Άγιο μαζί μας!!! Σίγουρα ήθελε και ο ίδιος ο Άγιος να έρθει στις ελεύθερες περιοχές. Δεν μπορώ να εξηγήσω διαφορετικά τη στάση των ψευδοαστυνομικών. Ο ίδιος ο Τίμιος ο Πρόδρομος προστάτευσε πρώτα εμάς και ταυτόχρονα φώτισε τους ψευδοαστυνομικούς να ενεργήσουν με αυτόν τον τρόπο.

Το ίδιο περίπου σκηνικό επαναλήφθηκε και στον έλεγχο του ελληνοκυπριακού σημείου ελέγχου. Όταν φτάσαμε εκεί, κατέβασαν τον οδηγό του προηγούμενου αυτοκινήτου και έκαναν εξονυχιστικό έλεγχο σε όλο του το αυτοκίνητο. Σ' εμάς όμως, κατά την ίδια περίεργη σύμπτωση με τον προηγούμενο έλεγχο, ο Ελληνοκύπριος, αυτήν τη φορά, αστυνομικός μάς έγνεψε να περάσουμε και να φύγουμε. Μας κοίταξε απλώς εξ αποστάσεως και μας άφησε να φύγουμε χωρίς έλεγχο.

Κατά τα μεσάνυκτα φτάσαμε επιτέλους στα σπίτια μας κατασυγκινημένοι, που επιτέλους η επιθυμία μας να φέρουμε την εικόνα του Αγίου στις ελεύθερες περιοχές έγινε πραγματικότητα. Χωρίς να χάνουμε χρόνο και παρά το προχωρημένο της ώρας καλέσαμε κάποιον ιερέα και έτσι απλά και οικογενειακά με τη χάρη του Κυρίου κάναμε μια μικρή δέηση στον Άγιο μετά από 29 χρόνια. Ύστερα από καθοδήγηση και συμβουλές ειδικών του κράτους, η εικόνα δόθηκε σε ιερείς της εκκλησίας που με τη σειρά τους την έστειλαν στο Σταυροβούνι για να καθαριστεί. Έτσι, στις 27 Ιουλίου 2003, πρωτοεμφανίστηκε η εικόνα αφού έτυχε καθαρισμού. Εμείς όταν την είδαμε, μείναμε κατασυγκινημένοι. Ήταν τόσο λαμπερή που πραγματικά έμοιαζε σαν καινούργια! Είχαμε ανατριχιάσει... Η εικόνα ανήκει σε όλο τον κόσμο της Άσσιας, σε όλους τους χριστιανούς και σε όλη την Κύπρο. Η εικόνα βρίσκεται από τότε στον ιερό ναό του Αποστόλου Ανδρέα στο Πλατύ Αγλαντζιάς. Οποιοσδήποτε Ασσιώτης μπορεί να πάει και να προσκυνήσει τη χάρη του.


Από τότε που πήραμε την εικόνα δεν μετέβηκα ποτέ ξανά στις κατεχόμενες περιοχές. Αυτή η μεγάλη προσπάθεια αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες συγκινήσεις στη ζωή μου. Θα μείνει πάντοτε χαραγμένη στη μνήμη μου και ριζωμένη βαθιά στην ψυχή μου. Πίστεψα στον Άγιο ακόμη περισσότερο. Φαίνεται θα ήταν και δική του επιθυμία να περάσει στις ελεύθερες περιοχές, να έρθει ξανά σε χριστιανικά χέρια, γεγονός που πραγματοποιήθηκε μέσω του δικού του θαύματος...! Σίγουρα ήταν μαζί μας, μας προστάτευε και μας φώτιζε για να καταφέρουμε να περάσουμε την εικόνα του έτσι απλά και ανεμπόδιστα. Είχαμε τον Άγιο μαζί μας!


(*) Η Άσσια είναι χωριό της επαρχίας Αμμοχώστου της Κύπρου και από το 1974 είναι κατεχόμενη από τους Τούρκους.
 
Επιμ. Πετρούλα Τζωρτζή
Βασισμένο στην περιγραφή των πρωταγωνιστών
Κώστας Τζωρτζής, Άσσια: Περιμένοντας την Ανάσταση, Λευκωσία, 2009, σ. 144-6

Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Προσευχή μετά από την Ιερά Εξομολόγηση


Ευχαριστώ Σοι κατά πολλά, ω γλυκύτατε Ιησού, Λυτρωτά μου φιλανθρωπότατε, και ιατρέ πολυέλεε του ανθρωπίνου Γένους, διατί με το πολυτίμιτον Βάλσαμον του ζωοποιού σου Αίματος ιάτρευσες ταις πληγαίς της Ψυχής μου, και με εκαθάρισες από την λέπραν των αμαρτιών μου. Γνωρίζω την θείαν Σου Ευσπλαχνίαν, με την οποίαν ανέμεινες να έλθω εις μετάνοιαν, εγώ ο τρισάθλιος αμαρτωλός, εις καιρόν οπού τόσοι άλλοι δοκιμάζουν τώρα την οργήν της δικαιοσύνης Σου εις τον Άδην. Δέξαι, λοιπόν, σε παρακαλώ, Κύριέ μου, δια πρεσβειών της αειπαρθένου Σου Μητρός, και Θεοτόκου Μαρίας, και πάντων Σου των Αγίων ταύτην μου την Εξομολόγησιν και αν εστάθη ελλειπής, η ατελής εις κανένα της περιστατικόν, ας αναπληρώση εις τούτο η θεία Ευσπλαχνία Σου και φιλανθρωπία, δια μέσου της οποίας κάμε, σε παρακαλώ να είμαι τελείως συγχωρημένος, να διορθώσω τα ήθη μου, κάμνωντας καρπούς αξίους της μετανοίας, και τοιουτοτρόπως μένωντας στερεός εις το καλόν εις την παρούσαν ζωήν με την θείαν Σου χάριν, να αξιωθώ εις την άλλην να απολαύσω την Ουράνιον δόξαν Σου.


Άγ. Νικόδημος ο Αγιορείτης
Αποδελτίωση: Talantoblog (9/9/2009)

Νεομάρτυρας Άγιος Φιλούμενος


Ο Άγιος Φιλούμενος κατά κόσμον Σοφοκλής, γεννήθηκε στη Λευκωσία, στις 15 Οκτωβρίου 1913. Γονείς του ήταν οι Ευσεβείς Γεώργιος και Μαγδαληνή. Ήταν δίδυμος με τον π. Ελπίδιο κατά κόσμον Αλέξανδρο και από μικροί ξεχώριζαν για την αγάπη που είχαν προς τον Θεό και γι’ αυτό από πολύ νωρίς άναψε μέσα τους η επιθυμία για τη μοναχική ζωή. Το 1927, σε ηλικία μόλις 14 ετών αναχώρησαν και οι δυο για την Ιερά Μονή Σταυροβουνίου, αφού πήραν την ευχή του πνευματικού τους, αλλά και των ευλαβών γονέων τους. Εκεί έμειναν 6 περίπου χρόνια, όταν ο Έξαρχος του Παναγίου Τάφου τους πήρε για να φοιτήσουν στο Γυμνάσιο του Πατριαρχείου στα Ιεροσόλυμα, όπου βρέθηκαν το 1934, μαθητές στη Σχολή της Αγίας Σιών.

Το 1937 εκάρησαν μοναχοί παίρνοντας ο Σοφοκλής το όνομα Φιλούμενος και ο Αλέξανδρος το όνομα Ελπίδιος. Στις 5 Σεπτεμβρίου του ιδίου χρόνου χειροτονήθηκαν διάκονοι και το 1939 αποφοίησαν από το Γυμνάσιο του Πατριαρχείου. Ο π. Ελπίδιος έφυγε από την Αγία Γη, υπηρετώντας σε άλλους τόπους. Ο Άγιος Φιλούμενος παρέμεινε στα Ιεροσόλυμα για 45 συνεχή χρόνια, μέχρι το μαρτύριό του. Το 1943 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και αφού πέρασε από διάφορες διακονίες μέσα στο Πατριαρχείο και διορίσθηκε σε διάφορες θέσεις υπηρετώντας πάντοτε με ευθύνη και φόβο Θεού και με πολύ αγάπη προς τους αγιοταφίτες πατέρες, στις 8 Μαΐου του 1979 μετατέθηκε στο Φρέαρ του Ιακώβ όπου υπηρέτησε μέχρι το μαρτυρικό του θάνατο, στις 29 Νοεμβρίου του ιδίου έτους. Εκεί όμως, αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα από φανατικούς Εβραίους που συνέχεια τον απειλούσαν ότι αν δεν εγκαταλείψει το Φρέαρ και πάρει τις εικόνες και τον Εσταυρωμένο να φύγει, θα τον σκοτώσουν. Εκείνος όμως απαντούσε ότι δεν θα εγκαταλείψει ποτέ το προσκύνημα, αλλά ότι ήταν έτοιμος ακόμα και να μαρτυρήσει, ως πιστός φύλακας αυτού.

Το απόγευμα της 29ης Νοεμβρίου του 1979, ημέρα της μνήμης του Αγ. Μάρτυρος Φιλουμένου, φανατικοί Εβραίοι μπήκαν στο χώρο του Φρέατος του Ιακώβ κι ενώ ο Άγιος τελούσε τον Εσπερινό, του επιτέθηκαν με τσεκούρι, τον κακοποίησαν και τέλος τον σκότωσαν. Το μαρτύριό του ήταν φρικτό, γιατί οι δήμιοί του τον χτύπησαν αλύπητα στο πρόσωπο και του έκοψαν τα δάχτυλα του δεξιού του χεριού. Στη συνέχεια βεβήλωσαν την Εκκλησία και τον Σταυρό κι έριξαν μια χειροβομβίδα καταστρέφοντας τον χώρο. Είναι συγκλονιστική η μαρτυρία του π. Σωφρονίου που παρέλαβε το τίμιο λείψανο του μάρτυρα για να το ντύσει και να το ετοιμάσει για την ταφή, ότι παρέμεινε 5 μέρες μετά το μαρτύριό του ζεστό και εύκαμπτο και «βοήθησε» το Γέροντα Σωφρόνιο για να τον ντύσει. Συγκλονιστική είναι επίσης η μαρτυρία του κατά σάρκα αδελφού του π. Ελπιδίου, που αν και μίλια μακριά, άκουσε τη φωνή του π. Φιλουμένου να του λέγει: «Αδελφέ μου με σκοτώνουν προς δόξαν Θεού. Σε παρακαλώ μην αγανακτήσεις».

Η Εκκλησία τον τιμά ως άγιο στις 29 Νοεμβρίου και το ευωδιάζον και θαυματουργό σκήνωμά του βρίσκεται εντός του νέου τρισυπόστατου μεγαλοπρεπούς ιερού ναού που χτίστηκε στο Φρέαρ του Ιακώβ, επ’ ονόματι της Αγίας Φωτεινής της Σαμαρείτιδος, του Αγίου Φιλουμένου και του Αγίου Ιουστίνου. Κτήτορας του νέου αυτού ναού είναι ο Αρχιμανδρίτης π. Ιουστίνος, στον οποίο ο Άγιος Φιλούμενος εμφανίζεται συχνά και τον προστατεύει από τις επιθέσεις των φανατικών Εβραίων που συνεχίζονται εναντίον του π. Ιουστίνου και του Ιερού Προσκυνήματος.

Χιλιάδες ορθόδοξοι καταφθάνουν κατ’ έτος για να προσκυνήσουν το ιερό λείψανό του στο Φρέαρ του Ιακώβ, στη Σαμάρεια. Τεμάχιον ιερού λειψάνου του, πετραχήλι του, μαζί με την παρούσα εικόνα ευρίσκονται και εις την Ελλάδα, εις την Ιερά Μονή Αγίων Αυγουστίνου Ιππώνος και Σεραφείμ του Σαρώφ Τρικόρφου Φωκίδος.


Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

Προσευχή πριν από την Ιερά Εξομολόγηση



Προαιώνιε Πατήρ των οικτιρμών, και Θεέ πάσης παρακλήσεως. Εγώ, ο ταλαίπωρος, θέλοντας να εξετάσω την Συνείδησίν μου επάνω εις ταις ανομίαις μου, φοβούμαι κατά πολλά και τρέμω• επειδή και σου είναι τόσον φανερή η κατάστασις της ζωής μου, οπού κανένα έργον, και κανένας συλλογισμός μου δεν ημπορεί να είναι κρυπτός εις τους οφθαλμούς σου. Όθεν σου ζητώ με όλην την ταπείνωσιν διά τους οικτιρμούς του Μονογενούς σου Υιού, να μου δώσης την χάριν να γνωρίσω καλά, να μισήσω, και να διορθώσω όλα μου τα αμαρτήματα. Δος μοι, ω Πατήρ των φώτων, το Πανάγιόν σου Πνεύμα, διά να μου φέρη εις την ενθύμησιν ταις αμαρτίαις, οπού αλησμόνητα, και διά να παρακινήση την καρδίαν μου εις συντριβήν, και μετάνοιαν επάνω εις αυταίς, διά να ταις μισήσω, και να απέχω από κάθε αμαρτίαν εις το ερχόμενον. Και Συ, Παρθένε Θεοτόκε, Μήτερ ελέους, και καταφυγή των αμαρτωλών, συντρόφευσόν με, σε παρακαλώ, με την βοήθειάν σου εις τούτο το Κριτήριον της ευσπλαχνίαςκαι δικαιοσύνης του Θεού, διά να γνωρίσω, να μισήσω εκ καρδίας, και να εξομολογηθώ όλας μου τας αμαρτίας. Το όμοιον και συ, ω Άγιε Άγγελε, φύλαξ της ψυχής μου, σε παρακαλώ να μου βοηθήσης εις τούτο το έργον, οπού είναι τόσον αναγκαίον δια την αιώνιον σωτηρίαν μου. Αμήν


Άγ. Νικόδημος ο Αγιορείτης
Αποδελτίωση: Talantoblog (9/9/2009)

Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

Σκέπασε για να σκεπαστείς


Όσα συγχωρέσεις τόσα θα σου συγχωρηθούν. Ό,τι συγχωρήσεις αυτό θα Σου συγχωρήσει. Αυτά, που θα σκεπάσεις και δεν θα τα κατακρίνεις, αυτά θα σκεπασθούν και σε σένα από τον Θεό. Αυτή με συντομία είναι η διδασκαλία των Αγίων Πατέρων, για την κατάκριση των άλλων. Δύσκολο άθλημα, όσο και μέγα. Γιατί πρέπει να γίνεται με όλη την καρδιά μας και όχι μόνον με ένα κομμάτι της. Αντανακλά, πρέπει να αντανακλά και να καθρεφτίζει την τελευταία πράξη του Θεανθρώπου Χριστού, πάνω στον Σταυρό, όπου συγχωρούσε τους σταυρωτές Του: «Πάτερ, άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (Λουκ. ΚΓ’ 34). Ας δούμε τι μας συμβουλεύουν σχετικώς τρεις Άγιοι της Εκκλησίας μας:

- Ο Αββάς Ζήνων έλεγε στους αδελφούς: «Όποιος θέλει γρήγορα να εισακούσει ο Θεός την προσευχή του, όταν σηκωθεί και υψώσει τα χέρια του προς τον Θεόν, πριν από όλα και πριν από την ίδια του τη ψυχή, υπέρ των εχθρών του ας προσευχηθεί με όλο του το είναι. Έτσι, με αυτό το κατόρθωμα, ό,τι κι αν ζητήσει από τον Θεό, θα εισακουσθεί».

- Έλεγαν για τον Αββά Μακάριο τον Μεγάλο, τον Αιγύπτιο, ότι είχε γίνει, καθώς είναι γραμμένο, Θεός επίγειος. Πώς έγινε; Διότι, όπως ο Θεός σκεπάζει τον κόσμο, έτσι και ο Αββάς Μακάριος σκέπαζε τα ελαττώματα, όπου τα έβλεπε, σαν να μην τα έβλεπε, και τα άκουγε, σαν να μην τα άκουγε».

- Κάποιος αδελφός ρώτησε τον Αββά Ποιμένα λέγοντας: «Αν δω κάποιο φταίξιμο του αδελφού μου, και καλά θα κάμω να το σκεπάσω;» Και ο γέροντας του απάντησε: «Την ώρα που θα σκεπάσουμε το φταίξιμο του αδελφού μας, θα σκεπάσει και ο Θεός το δικό μας. Και την ώρα όπου θα φανερώσουμε το φταίξιμο του αδελφού, θα φανερώσει και ο Θεός το δικό μας».

Π.Μ. Σωτήρχος
Αποδελτίωση: Οδοιπόροι (25/6/2009)

Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

Το αποφασιστικό ξεκίνημα


Θέλεις να σώσεις την ψυχή σου και να κερδίσεις την αιώνια ζωή; Αποφάσισε από τώρα ν' αλλάξεις πορεία. Υπερνίκησε την τεμπελιά σου, κάνε το σημείο του σταυρού και πες με θέρμη και πίστη: Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν.

Δεν κατακτά κανείς την πίστη μόνο με ευσεβείς στοχασμούς, αλλά κυρίως με αγωνιστική προσπάθεια. Δε μας μαθαίνουν οι λέξεις και οι θεωρίες τι είναι ο Θεός, αλλά η εμπειρία της πνευματικής ζωής. Πρέπει ν' ανοίξουμε το παράθυρο για να μπει μέσα ο δροσερός αέρας. Πρέπει να βγούμε έξω για να μας λούσει στο φως του ο ήλιος. Ποτέ δεν μπορούμε να φτάσουμε σ' ένα σκοπό, αν καθόμαστε στην ησυχία μας και περιμένουμε, λένε οι άγιοι Πατέρες. Ας γίνει παράδειγμά μας ο άσωτος υιός. «Καὶ ἀναστὰς ἦλθε πρὸς τὸν πατέρα αὐτοῦ». (Λουκά ιε' 20)

Μπορεί να 'σαι χωμένος στα γήινα πράγματα και αλυσοδεμένος μ' αυτά. Ποτέ δεν είναι αργά. Δε γράφτηκε χωρίς λόγο στην Αγία Γραφή, ότι ο Αβραάμ ήταν εβδομήντα πέντε χρονών όταν αναχώρησε από την πατρίδα του και ότι ο εργάτης που έρχεται την ενδέκατη ώρα, παίρνει το ίδιο μεροκάματα μ' αυτόν που έρχεται την πρώτη.

Ούτε πάλι είναι σωστό να νομίζεις πως είναι πολύ νωρίς. Μια πυρκαϊά σ' ένα δάσος δε σβήνεται στο πι και φι. Θα ήθελες αλήθεια να δεις την ψυχή σου να καταστρέφεται και να γίνεται παρανάλωμα της φωτιάς του κακού; Κινήσου λοιπόν με δραστηριότητα.

Από τότε που βαφτίστηκες, ανέλαβες την υποχρέωση να πολεμάς εναντίον των αόρατων εχθρών της ψυχής σου. Τον αγώνα αυτόν ανάλαβέ τον έστω και τώρα. Αρκετά δίστασες. Βυθισμένος στην αδιαφορία και στην τεμπελιά, άφησες πολύ καιρό πολύτιμο να πάει χαμένος. Γι' αυτό πρέπει να ξέρεις τούτο· την καθαρότητα που πήρες με το βάφτισμα την άφησες να ποδοπατηθεί και να λερωθεί με τον πιο οικτρό τρόπο.

Σήκω λοιπόν επάνω! Κάνε το όμως γρήγορα, χωρίς αργοπορία. Μην αναβάλλεις την απόφασή σου «για το απόγευμα» ή «για αύριο» ή «για τότε που, όπως λες, θα είμαι έτοιμος αφού τελειώσω προηγουμένως τη δουλειά που έχω». Το διάστημα που θα μεσολαβήσει μπορεί να 'ναι ολέθριο.

Όχι! Αυτή την ώρα, αυτή τη στιγμή που πήρες την απόφαση, οφείλεις να δείξεις έμπρακτα ότι απαρνήθηκες το παλιό εγώ σου και ότι άρχισες τώρα μια καινούργια ζωή, με καινούργιους σκοπούς και νέα μορφή. Σήκω, λοιπόν, χωρίς φόβο και πες: Κύριε, βοήθησέ με να αρχίσω τώρα. Βοήθησέ με! Γιατί αυτό που χρειάζεται πριν απ' όλα είναι η βοήθεια του Θεού.

Προχώρησε στην καινούργια σου απόφαση και μην κοιτάς ξανά πίσω. Το πάθημα της γυναίκας του Λωτ που έγινε στήλη άλατος αποτελεί για μας ένα σπουδαίο μάθημα (Γεν. ιθ' 26). Έχεις «απεκδυθεί τον παλαιό άνθρωπον». Άφησε καθετί το δικό του. Όπως ο Αβραάμ, άκουσες τη φωνή του Κυρίου: «Ἔξελθε ἐκ τῆς γῆς σου καὶ ἐκ τῆς συγγενείας σου καὶ ἐκ τοῦ οἴκου τοῦ πατρός σου καὶ δεῦρο εἰς τὴν γῆν, ἣν ἄν σοι δείξω» (Γέν. ιβ' 1). Προς αυτή τη χώρα πρέπει από 'δώ και πέρα να κατευθύνεις όλη σου την προσοχή και κάθε ενέργειά σου.


Τίτο Κολλιάντερ, Ο δρόμος των ασκητών, εκδ. «Ακρίτας», σ. 21-23

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Απαντώντας την τραγικότητα ενός συνθήματος...


Αὕτη ἐστὶν ἡ ἐντολὴ ἡ ἐμή, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους καθὼς ἠγάπησα ὑμᾶς. 
μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδεὶς ἔχει, ἵνα τις τὴν ψυχὴν αὐτοῦ θῇ ὑπὲρ τῶν φίλων αὐτοῦ. 
ὑμεῖς φίλοι μού ἐστε, ἐὰν ποιῆτε ὅσα ἐγὼ ἐντέλλομαι ὑμῖν.
οὐκέτι ὑμᾶς λέγω δούλους, ὅτι ὁ δοῦλος οὐκ οἶδε τί ποιεῖ αὐτοῦ ὁ κύριος· ὑμᾶς δὲ εἴρηκα φίλους, ὅτι πάντα ἃ ἤκουσα παρὰ τοῦ πατρός μου ἐγνώρισα ὑμῖν.
οὐχ ὑμεῖς με ἐξελέξασθε, ἀλλ' ἐγὼ ἐξελεξάμην ὑμᾶς, καὶ ἔθηκα ὑμᾶς ἵνα ὑμεῖς ὑπάγητε καὶ καρπὸν φέρητε, καὶ ὁ καρπὸς ὑμῶν μένῃ, ἵνα ὅ,τι ἂν αἰτήσητε τὸν πατέρα ἐν τῷ ὀνόματί μου, δῷ ὑμῖν.
ταῦτα ἐντέλλομαι ὑμῖν, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους. 
εἰ ὁ κόσμος ὑμᾶς μισεῖ, γινώσκετε ὅτι ἐμὲ πρῶτον ὑμῶν μεμίσηκεν. 
εἰ ἐκ τοῦ κόσμου ἦτε, ὁ κόσμος ἂν τὸ ἴδιον ἐφίλει· ὅτι δὲ ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ ἐστέ, ἀλλ' ἐγὼ ἐξελεξάμην ὑμᾶς ἐκ τοῦ κόσμου, διὰ τοῦτο μισεῖ ὑμᾶς ὁ κόσμος. 
μνημονεύετε τοῦ λόγου οὗ ἐγὼ εἶπον ὑμῖν· οὐκ ἔστι δοῦλος μείζων τοῦ κυρίου αὐτοῦ.
εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν, καὶ ὑμᾶς διώξουσιν· εἰ τὸν λόγον μου ἐτήρησαν, καὶ τὸν ὑμέτερον τηρήσουσιν.
ἀλλὰ ταῦτα πάντα ποιήσουσιν ὑμῖν διὰ τὸ ὄνομά μου, ὅτι οὐκ οἴδασι τὸν πέμψαντά με. 
(Κατά Ιωάννην, ιε' 12-21)

Ἠκούσατε ὅτι ἐρρέθη, ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου καὶ μισήσεις τὸν ἐχθρόν σου.
ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν, ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν καὶ προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν διωκόντων ὑμᾶς, 
ὅπως γένησθε υἱοὶ τοῦ πατρὸς ὑμῶν τοῦ ἐν οὐρανοῖς, ὅτι τὸν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους. 
ἐὰν γὰρ ἀγαπήσητε τοὺς ἀγαπῶντας ὑμᾶς, τίνα μισθὸν ἔχετε; 
οὐχὶ καὶ οἱ τελῶναι τὸ αὐτὸ ποιοῦσιν; 
καὶ ἐὰν ἀσπάσησθε τοὺς ἀδελφοὺς ὑμῶν μόνον, τί περισσὸν ποιεῖτε; 
οὐχὶ καὶ οἱ ἐθνικοὶ τὸ αὐτὸ ποιοῦσιν; 
ἔσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι ὡς ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τέλειός ἐστιν. 
(Κατά Ματθαίον, ε' 43-47)

Ἀλλὰ ὑμῖν λέγω τοῖς ἀκούουσιν· ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς, 
εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμῖν, προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς. 
τῷ τύπτοντί σε ἐπὶ τὴν σιαγόνα πάρεχε καὶ τὴν ἄλλην, καὶ ἀπὸ τοῦ αἴροντός σου τὸ ἱμάτιον καὶ τὸν χιτῶνα μὴ κωλύσῃς.
παντὶ δὲ τῷ αἰτοῦντί σε δίδου, καὶ ἀπὸ τοῦ αἴροντος τὰ σὰ μὴ ἀπαίτει.
καὶ καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως. 
καὶ εἰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἀγαπῶντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; 
καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τοὺς ἀγαπῶντας αὐτοὺς ἀγαπῶσι. 
καὶ ἐὰν ἀγαθοποιῆτε τοὺς ἀγαθοποιοῦντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί;
καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τὸ αὐτὸ ποιοῦσι.
καὶ ἐὰν δανείζητε παρ' ὧν ἐλπίζετε ἀπολαβεῖν, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί;
καὶ γὰρ ἁμαρτωλοὶ ἁμαρτωλοῖς δανείζουσιν ἵνα ἀπολάβωσι τὰ ἴσα.
πλὴν ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν καὶ ἀγαθοποιεῖτε καὶ δανείζετε μηδὲν ἀπελπίζοντες, καὶ ἔσται ὁ μισθὸς ὑμῶν πολύς, καὶ ἔσεσθε υἱοὶ ὑψίστου, ὅτι αὐτὸς χρηστός ἐστιν ἐπὶ τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηρούς. 
γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες καθὼς καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί.
καὶ μὴ κρίνετε, καὶ οὐ μὴ κριθῆτε· μὴ καταδικάζετε, καὶ οὐ μὴ καταδικασθῆτε· ἀπολύετε, καὶ ἀπολυθήσεσθε· 
δίδοτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν· μέτρον καλὸν, πεπιεσμένον καὶ σεσαλευμένον καὶ ὑπερεκχυνόμενον δώσουσιν εἰς τὸν κόλπον ὑμῶν· τῷ γὰρ αὐτῷ μέτρῳ, ᾧ μετρεῖτε, ἀντιμετρηθήσεται ὑμῖν.
(Κατά Λουκάν, στ' 27-38)
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...