Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

Σε Σένα μόνο έχω εμπιστοσύνη!

 
ΤΙ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΣΤΕ ΣΗΜΕΡΑ;
ΜΗΠΩΣ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΑΡΑ ΤΟΝ ΘΕΟ;

Όταν μπαίνουμε στο λεωφορείο, ένας άνθρωπος οδηγεί το λεωφορείο, και όμως τον εμπιστευόμαστε. Μπαίνουμε στο λεωφορείο, καθόμαστε και μπορεί να μας πάρει και ο ύπνος, τόσο ήσυχοι είμαστε, τόση σιγουριά νιώθουμε.

Τι σημαίνει αυτό;
Ότι έχουμε... εμπιστοσύνη στον οδηγό του αυτοκινήτου.


Μπαίνουμε στο αεροπλάνο και κρέμεται είτε η δική μας ζωή είτε όλων των επιβατών, στα χέρια και στην επινόηση και στην κατανόηση του πιλότου, και όμως είμαστε σίγουροι.

Ζητάμε και καλή θέση, ζητάμε και παράθυρο για να απολαμβάνουμε τη θέα, να πίνουμε και το καφεδάκι μας και να καμαρώνουμε ότι πετάμε στους αιθέρες.

Τι σημαίνει αυτό;
Ότι έχουμε εμπιστοσύνη σε έναν άνθρωπο που λέγεται πιλότος. 

Μας δίνει ο γιατρός μια συνταγή, μας δίνει κάποια φάρμακα και πηγαίνουμε στον φαρμοκοποιό, του δίνουμε τη συνταγή, παίρνουμε τα φάρμακα και φεύγουμε. Και τα παίρνουμε με πολλή ευλάβεια τα φάρμακα. Πειθαρχούμε απόλυτα στις οδηγίες του γιατρού. Έχουμε εμπιστοσύνη δηλαδή και στον φαρμαοκοποιό, αλλά και στον γιατρό.

Αλλά αν έχουμε εμπιστοσύνη στους ανθρώπους, γιατί δεν έχουμε εμπιστοσύνη στον Θεό; Γιατί κλονίζεται η δική μας εμπιστοσύνη; 

Πάμε και γονατίζουμε και θέλουμε με το που χτυπάμε μια φορά την πόρτα του Θεού και των Αγίων, έχουμε την απαίτηση αμέσως να μας ανοίξουν.

Έχουμε Πίστη; 
Έχουμε εμπιστοσύνη;

Αν έχουμε εμπιστοσύνη στον οδηγό, στον πιλότο, στον γιατρό, στον φαρμακοποιό, γιατί δεν έχουμε εμπιστοσύνη στον Θεό;

Ας  αφήσουμε πάνω στα χέρια του Θεού το όλον της ζωής μας και να είμαστε σίγουροι ότι ο Κύριος θα επιλαμβάνεται όλων των αναγκών και των προβλημάτων της ζωής μας.

ΚΥΡΙΕ!!!
Δεν έχω εμπιστοσύνη σε τίποτε άλλο, ούτε στον εαυτό μου, ούτε στα λεφτά μου, ούτε στα αξιώματά μου, ούτε στους δυνατούς, ούτε στους μεγάλους, ούτε στους τρανούς, ούτε στα παρόντα, ούτε στα μέλλοντα.
ΣΕ ΣΕΝΑ ΜΟΝΟ, ΚΥΡΙΕ, ΕΧΩ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ!!!

Πηγή: ιστολόγιο Δι' ευχών των Αγίων (25/6/2010)

Σάββατο 26 Ιουνίου 2010

Η σημασία της πίστης στην αγάπη του ζευγαριού


Υπάρχουν αγάπες εγωιστικές, αγάπες τυφλές, αγάπες, που διαφθείρουν και καταστρέφουν, γιατί στο βάθος τους κρύβουν το στοιχείο της φθοράς και της ανθρώπινης ανεπάρκειας, όσο κι αν προβάλλονται ως αγνές και καθαρές κρινόμενες με ανθρώπινα μέτρα. Δεν φτάνει δυστυχώς μόνο η καλή διάθεση και ο συναισθηματισμός μας να αγαπούμε. Στην απόλυτη εκτίμηση της ανθρώπινης αυτάρκειας πέφτουν πολλοί στηριζόμενοι στην αγνότητα των προθέσεών τους, όπως υποστηρίζουν.

Παίρνουμε το παράδειγμα του ισχυρισμού δύο νέων, που έχουν ισχυρότατο το αίσθημα αμοιβαίας αγάπης. Αφού αγαπούμε, λένε, ο ένας τον άλλο, γιατί να ζητήσουμε άλλη βοήθεια; Αυτή η αγάπη μας καθαγιάζει τον δεσμό μας. Η προαίρεσή μας είναι τόσο καθαρή και τόσο αμοιβαία! Το ίδιο περίπου λένε και άλλοι αναφερόμενοι σε άλλους δεσμούς ή σχετικές δραστηριότητες. Όμως δεν συμφωνεί η πραγματικότητα με αυτούς τους ισχυρισμούς, τους οποίους σύντομα διαψεύδει. Όσο αγνές και αν είναι οι προθέσεις μας, όσο ανιδιοτελής και αν είναι η θέλησή μας για την επιτυχία κάποιου ωραίου και ευγενικού σκοπού, και δεν αμφιβάλλουμε γι’ αυτό, δεν είναι αρκετές αυτές οι διαβεβαιώσεις να προφυλάξουν από την εκλογή λανθασμένου δρόμου, από την υπερεκτίμηση των ανθρώπινων δυνατοτήτων, από τυχόν εκτροχιασμό και κατάληξη από αγάπη σε μη-αγάπη ή, σε αδιαφορία ή ακόμα και μίσος!

Πού πήγε η προηγουμένως υποστηριζόμενη αυτάρκειά της; Αυτό δεν καταβοά η θλιβερή πραγματικότητα; Αναφέρω ενδεικτικά τον τρομακτικό αριθμό διαζυγίων και το δράμα των ζευγαριών, που για διάφορους λόγους δεν πραγματοποιούν το διαζύγιο, αλλά έχουν μεταβάλει την οικογένεια σε ξενοδοχείο παραμονής κάτω από κοινή στέγη, ενώ οι καρδιές απέχουν μίλια μακριά μεταξύ τους. Κάποτε όμως αυτά τα ζεύγη ξεκίνησαν με ωραίες προοπτικές και ελπίδες, αλλά με μόνα τα δικά τους εφόδια, για να καταλήξουν πολύ σύντομα ή και με παρέλευση κάποιου χρόνου στο δράμα, που λέγεται καταστροφή μιας οικογένειας με όλες τις τραγικές συνέπειες που αυτή συνεπάγεται. Σκοντάφτουν όλες αυτές οι περιπτώσεις στην ανθρώπινη ατέλεια και ανεπάρκεια.  

Αγάπη αληθινή και διαρκή και ανθεκτική στα χτυπήματα των περιστάσεων, μόνον ο Θεός, που είναι η πηγή της αγάπης, μπορεί και να την εμπνέει διαρκώς, να την τροφοδοτεί και να ανανεώνει τη φρεσκάδα της και να την κάνει ικανή να νικάει τον χρόνο και τη γήρανση του εξωτερικού άνθρωπου.

Ιερομ. Ευσεβίος Βίττης, Εμείς και η αγάπη μας, εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη

Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

Το αύριο ανήκει στον Θεό!


Το αύριο κατάντησε ένας εφιάλτης στη ζωή των περισσοτέρων ανθρώπων. Μας απασχολεί το αύριο, μας φοβίζει το μέλλον. Πολλοί άνθρωποι το αντιμετωπίζουν με φόβο και αγωνία. Απασχολεί το αύριο τον πατέρα τη μάνα. Τι να γίνουν τα παιδιά τους; Θα μπορέσουν να τα ζήσουν και να τα μεγαλώσουν; Θα μπορέσουν να τα μορφώσουν και να τα αποκαταστήσουν;

Τι θα γίνει αύριο, αναρωτιέται ο νέος. Τι θα γίνει αύριο, αναρωτιέται ο γέροντας και η γερόντισσα. Αν αρρωστήσω, αν μείνω μόνος, αν με εγκαταλείψουν τα παιδιά μου; Αυτό το αν, απασχολεί τους περισσότερους ανθρώπους. Ο κάθε άνθρωπος αισθάνεται ανασφαλή τον εαυτό του για το αύριο. Ποιος μας εξασφαλίζει το μέλλον, το αύριο;

Την απάντηση μας τη δίνει εκείνος που έκανε το σήμερα και το αύριο. Ο Κύριος είπε: «Μὴ οὖν μεριμνήσητε λέγοντες, τί φάγωμεν ἤ τί πίωμεν ἤ τί περιβαλώμεθα; Πάντα γὰρ ταῦτα τὰ ἔθνη ἐπιζητεῖ· οἶδεν γὰρ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος ὅτι χρῄζετε τούτων ἁπάντων.» (Ματθ. στ', 31-32) Η ανησυχία μας για το αύριο οφείλεται στην έλλειψη εμπιστοσύνης στο Θεό. Το παράδειγμα του Κυρίου είναι πολύ πειστικό.

Αυτός που μεριμνά για τα άνθη του αγρού, αυτός που φροντίζει για τα πετεινά του ουρανού, είναι ποτέ δυνατό να αδιαφορήσει για τα παιδιά του; Έχουμε ξεχάσει, έχουμε λησμονήσει, οι περισσότεροι άνθρωποι, ότι έχουμε πατέρα στον ουρανό. Σε απασχόλησε ποτέ εάν αύριο θα βγει ο ήλιος, εάν θα έχει οξυγόνο για να αναπνεύσεις;

Γιατί γνωρίζεις πολύ καλά, ότι αυτός που έβγαλε τον ήλιο χθες και έδωσε το οξυγόνο σήμερα, θα το κάνει και αύριο. Διότι γνωρίζει ότι το έχουμε ανάγκη. Πού οφείλεται η ανησυχία αυτή για το αύριο;
Οφείλεται κατά μέγα μέρος στην έλλειψη εμπιστοσύνης στο Θεό. Είδες ποτέ το παιδί σου να ανησυχεί για το αύριο; Ποτέ! Γιατί άραγε; Διότι γνωρίζει ότι έχει πατέρα που φροντίζει για αυτό.

Γιατί εμείς λησμονούμε ότι έχουμε πατέρα που μεριμνά και φροντίζει για μας; Για μια ματιά στο παρελθόν της ζωής σου. Δεν πέρασες δυσκολίες, δεν βρέθηκες πολλές φορές σε αδιέξοδο και όμως ο Θεός δεν σε εγκατέλειψε, δεν σε άφησε. Πόσες φορές δεν είδες το χέρι του Θεού να απλώνεται επάνω σου!

Γιατί τώρα ανησυχείς, γιατί αγωνιάς, γιατί χάνεις τον ύπνο σου; Άλλαξε ο Θεός; Λιγόστευσε η δύναμη του; Μη γένοιτο!

Ο Θεός εξακολουθεί να είναι ο πατέρας σου. Σε σκέπτεται, σε αγαπά, σε παρακολουθεί. Το αύριο ανήκει στο Θεό. Στα χέρια Του βρίσκεται η ζωή μας, η υγεία μας, τα παιδιά μας. Εμπιστεύσου το Θεό. Άφησε τη ζωή σου στα χέρια Του. Μην ανησυχείς για το αύριο, για το μέλλον.

Ο Θεός θα σε αναλάβει κάτω από τη σκέπη του. Βέβαια εμπιστοσύνη στο Θεό δεν σημαίνει μοιρολατρεία, σταύρωμα των χεριών. Ο γεωργός θα σπείρει το χωράφι του, αλλά ο Θεός
θα βρέξει για να καρποφορήσει. Εμείς θα σκεφτούμε, θα σχεδιάσουμε. Αλλά ο Θεός θα πραγματοποιήσει. Ο προφήτης λέγει: «Ἐὰν μὴ Κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες» (Ψαλμός 126, 1) Με αυτό το πνεύμα, με αυτή την πίστη, ο πιστός άνθρωπος εμπιστεύεται το παρόν και το μέλλον στα χέρια του Θεού.

Ανώνυμος
Αντιγραφή από τα Ψήγματα Ορθοδοξίας (18/1/2010)

Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010

Η αληθινή αγάπη αφοπλίζει τους νέους



-Γέροντα, πάντως αυτοί που ήθελαν να καταστρέψουν την κοινωνία έπιασαν τα θεμέλια, τις ρίζες, τα παιδιά· τα κατάστρεψαν.

-Δεν θα σταθούν αυτά. Το κακό μόνο του καταστρέφεται. Στη Ρωσία είχαν καταστρέψει τα πάντα και όμως μετά από τρεις γενιές, βλέπεις τώρα τι γίνεται! Δεν αφήνει ο Θεός. Ούτε και τις αμαρτίες των παιδιών της σημερινής εποχής θα τις κρίνει το ίδιο με τις αμαρτίες των παιδιών της δικής μας εποχής.

-Γέροντα, πώς συμβαίνει μερικά παιδιά που ζουν κοσμική ζωή, όταν τίθεται θέμα πίστεως, να δίνουν πολύ σωστές απαντήσεις;

-Αυτά τα παιδιά είχαν καλή διάθεση, αλλά δεν μπόρεσαν να φρενάρουν τον εαυτό τους και παρασύρθηκαν. Γι' αυτό δίνουν τη σωστή απάντηση. Θέλω να πω, ένας λ.χ. θέλει να πάρει έναν δρόμο· τον θέλει, αλλά δεν μπορεί να τον τραβήξει. Και αυτόν που βλέπει να τον τραβάει, τον εκτιμάει. Αυτούς τους ανθρώπους δεν θα τους αφήσει ο Θεός, γιατί δεν έχουν κακότητα. Θα έρθει η ώρα που θα έχουν την δύναμη να τραβήξουν μπροστά.

-Πώς μπορεί, Γέροντα, να πλησιάσει κανείς τους νέους που έχουν παραστρατήσει;

-Με την αγάπη. Αν υπάρχη αληθινή, αρχοντική αγάπη, αμέσως οι νέοι το πληροφορούνται και αφοπλίζονται. Έρχονται στο Καλύβι παιδιά, από χίλιες καρυδιές καρύδια, με διάφορα προβλήματα. Τους καλωσορίζω, τους κερνώ, τους μιλώ, και σε λίγο γινόμαστε φίλοι. Ανοίγουν την καρδιά τους και δέχονται και τη δική μου αγάπη. Μερικά, τα κακόμοιρα, είναι τόσο στερημένα! Διψούν για αγάπη. Φαίνεται αμέσως που δεν ένιωσαν αγάπη ούτε από μάνα, ούτε από πατέρα· δεν χορταίνουν. Έτσι άμα τα πονέσεις, άμα τα αγαπήσεις, ξεχνούν και τα προβλήματα, και τα ναρκωτικά ακόμη, φεύγουν και οι αρρώστιες, αφήνουν και τις αταξίες και έρχονται ευλαβικοί προσκυνητές μετά στο Άγιον Όρος. Γιατί πληροφορούνται κατά κάποιον τρόπο την αγάπη του Θεού. Και βλέπω έχουν μια αρχοντιά που σου ραγίζει την καρδιά. Να μη δέχονται μια οικονομική βοήθεια, ενώ έχουν ανάγκη, αλλά να πιάνουν δουλειά, για να τα βγάλουν πέρα και να πάνε την νύχτα στο σχολείο. Αυτά τα παιδιά αξίζει να τα βοηθήση κανείς. Στον Νέο Σιδηροδρομικό Σταθμό της Θεσσαλονίκης υπάρχουν σπίτια, όπου μένουν πολλά παιδιά μαζί, αγόρια και κορίτσια. Σε έναν χώρο για τρεις έμεναν δεκαπέντε. Είναι από διαλυμένες οικογένειες· άλλα κλέβουν, άλλα έχουν φιλότιμο και δεν μπορούν να κλέψουν. Από χρόνια έλεγα σε πολλούς να τα πλησιάσουν, να τα βοηθήσουν. Είχα πει να κάνουν κανέναν Ναό, να τα συμμαζεύουν. Τώρα έχουν κάνει ένα εκκλησάκι στον προστάτη των σιδηροδρομικών Απόστολο και Διάκονο Φίλιππο.

Πάντως έχω καταλάβει πως, όταν μικρός κανείς δεν αξιοποιήσει τις ευκαιρίες που του δίνονται, πολλές φορές το εκμεταλλεύεται ο διάβολος. Γιατί λέει η παροιμία· «στη βράση κολλάει το σίδερο»; Οι σιδηρουργοί, όταν ήθελαν να κολλήσουν δύο σίδερα –μη βλέπετε τώρα που έχουν οξυγόνα κ.λπ.-, έβαζαν το σίδερο στη φωτιά και έριχναν ζεστό νερό και βόρακα και, μόλις το έβγαζαν ζεστό και πετούσε ακόμη σπίθες, τάκα-τάκα κολλούσε. Γιατί, αν τυχόν κρύωνε, δεν κολλούσε. Το ίδιο θέλω να πω και ο νέος, όταν του δίνονται ευκαιρίες, αν αδιαφορήσει, μετά θα αρχίσει να ασχολείται με τους άλλους, να κρίνει, να κατακρίνει, οπότε απομακρύνεται η Χάρις του Θεού. Ενώ, όταν έχει τη θεία ζέση, αν προσέξει, τότε κάνει προκοπή. Γι' αυτό οι γονείς, όσο μπορούν, να βοηθούν τα παιδιά, όταν είναι μικρά. Τα παιδιά είναι άδειες κασέτες. Αν γεμίσουν Χριστό, θα είναι κοντά Του πάντα. Αν όχι, είναι πιο εύκολο, όταν μεγαλώσουν, να παραστρατήσουν. Αν μικρά βοηθηθούν, και να ξεφύγουν αργότερα λίγο, πάλι θα συνέλθουν. Αν ποτισθεί το ξύλο με λάδι, δεν σαπίζει. Λίγο αν ποτισθούν τα παιδιά με ευλάβεια, με φόβο Θεού, δεν έχουν ανάγκη μετά.

Πηγή: Γέροντας Παΐσιος, Λόγοι Α': Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο, Ιερό Ησυχαστήριο Ευαγγελιστή Ιωάννη του Θεολόγου Σουρωτής Θεσσαλονίκης.
Αντιγραφή από το ιστολόγιο Τάλαντο (2/6/2010).

Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

Ο ύμνος της Αγάπης



Ο ύμνος της Αγάπης 
(προς Κορινθίους επιστολή Α', ιβ' 27-31 και ιγ' 1-8)

Ὑμεῖς δέ ἐστε σῶμα Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους. Καὶ οὓς μὲν ἔθετο ὁ Θεὸς ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ πρῶτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, ἔπειτα δυνάμεις, εἶτα χαρίσματα ἰαμάτων, ἀντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσῶν. Μὴ πάντες ἀπόστολοι; Μὴ πάντες προφῆται; Μὴ πάντες διδάσκαλοι; Μὴ πάντες δυνάμεις; Μὴ πάντες χαρίσματα ἔχουσιν ἰαμάτων; Μὴ πάντες γλώσσαις λαλοῦσι; Μὴ πάντες διερμηνεύουσι; Ζηλοῦτε δὲ τὰ χαρίσματα τὰ κρείτονα. Καὶ ἔτι καθ' ὑπερβολὴν ὁδὸν ὑμῖν δείκνυμι.

Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον. Καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι. Καὶ ἐὰν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσωμαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι. Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, οὐ χαίρει ἐπὶ τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει. Ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει.  

Μου είναι δύσκολο να μιλήσω για την αγάπη...



Μου είναι δύσκολο να μιλήσω για την αγάπη. Τι να πρωτοαραδιάσω, σάμπως και ξέρω τι σημαίνει «αγάπη»! Ποιος γνωρίζει, αλήθεια, τι θα πει Αγάπη;

Από μικρή ηλικία ακούμε τη λέξη, αλλά δεν ξέρω πόσοι από μας μάθαμε να την εννοούμε βαθιά μέσα μας. Τη λένε τα τραγούδια, τη λένε στις τηλεοράσεις, μα είναι η αγάπη τους μπλεγμένη με τα πάθη. Αγάπη που εκβιάζει για αγάπη, αγάπη που σβήνει τόσο εύκολα από το βάρος του εγώ και χάνεται τόσο άδοξα… Αγάπη περίεργη και φθαρτή. Μα είναι αυτή η τρύπια σημαία η αγάπη;

Θε μου, είπες πως «ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί» (Ιωάννου Α’, δ’ 16). Ποιος να γνωρίζει τι θα πει Αγάπη καλύτερα από τους αγίους Σου που έζησαν στην αγκαλιά της; Κι όμως κι αυτοί καταλαμβάνονται με δέος όταν πρέπει να μιλήσουν γι’ αυτήν.

«Τρόμος και δέος κυριεύουν την ψυχή μου, όταν θελήσω να γράψω για την αγάπη του Θεού. Η καρδιά μου είναι φτωχή και δεν έχει τη δύναμη να περιγράψει την αγάπη του Κυρίου.» λέει ο Άγιος Σιλουανός! Και συνεχίζει: «”Αυτός μιλά συνεχώς για την αγάπη του Θεού”. Σε τι άλλο, όμως, να εντρυφούμε, παρά στον Θεό; Δεν μας δημιούργησε για να ζούμε αιώνια μαζί Του και να βλέπουμε τη δόξα Του; Όποιος αγαπά κάτι επιθυμεί να μιλά συνέχεια γι' αυτό. Με τον καιρό του γίνεται συνήθεια. Αν συνηθίσεις να σκέφτεσαι αδιάλειπτα τον Θεό, θα Τον έχεις πάντα στην ψυχή σου. Αν συνηθίσεις να σκέφτεσαι τα γήινα, τότε ο νους σου πάντα θα είναι στα γήινα. Και αν πάλι συνηθίσεις να μελετάς τα πάθη του Κυρίου και το αιώνιο πυρ, και αυτό θα αφομοιωθεί από την ψυχή σου.»

Αναρωτιέμαι τι να 'ναι άραγε η αγάπη, ποιο είναι το πραγματικό της νόημα, ποιοι αλήθεια από μας την έχουν νιώσει και πώς μοιάζει... Στα σίγουρα όλοι πιστεύουν πως έχουν αγαπήσει, αγαπάνε ή θα αγαπήσουν κάποια στιγμή! Δεν μιλάμε, όμως, για τον έρωτα και το χρώμα του, που ίσως να 'ναι αυτό του φεγγαριού όταν είναι πανσέληνος. Μιλάμε για το χρώμα της Αγάπης που ίσως να 'ναι αυτό που έχουν τα μάτια του Θεού! Η Αγάπη που είναι ανιδιοτελής, θυσιαστική και ανυπολόγιστη για τον πλησίον μας, είναι η πολυτιμότερη αρετή. Ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, μια προσευχή για το φίλο ή εχθρό μας (ιδίως γι' αυτόν!), μπορεί και ν' αποτελούν τις επενδύσεις για μια πραγματικά ευτυχισμένη ζωή, αφού μ' αυτόν τον τρόπο ο κόσμος μας δεν περιστρέφεται γύρω από τον μίζερο εαυτό μας. Αντίθετα, η ζωή μας περιστρέφεται γύρω από την Αγάπη και αυτή μας ανταμείβει με την ευφορία της παρουσίας του Θεού στην ψυχή μας.

Μπορούμε, αλήθεια, ν' αγαπήσουμε με όλη μας την καρδιά; Ειλικρινά δεν γνωρίζω! Σίγουρα μπορούμε να το τολμήσουμε. Αξίζει να το τολμήσουμε. Το πραγματικό εκτόπισμα του ανθρώπου διαφαίνεται από το μέγεθος της αγάπης που έχει μέσα του. Το μεγαλείο του καθορίζεται απ' όλα εκείνα τα θετικά συναισθήματα που καλλιεργεί στα μύχια της ψυχής του, διακτινώνοντάς τα προς όλες τις κατευθύνσεις.

Μια για πάντα μας δόθηκε η εντολή: Αγάπα και κάνε ό,τι θέλεις. «Αν μιλήσεις, μίλα από αγάπη. Αν σιωπήσεις, σιώπα από αγάπη. Αν συγχωρήσεις, συγχώρα από αγάπη. Έχε πάντα ριζωμένη στα βάθη της καρδιάς την αγάπη. Από μια τέτοια ρίζα μόνο καλό μπορεί να προέλθει. Αγάπα τον Θεό και κάνε ό,τι θέλεις.» (Ιερός Αυγουστίνος)

Πράγματι όλα θα ήταν τόσο απλά αν οι πράξεις μας υποκινούνταν από ατόφυια αγάπη, από αγνότητα συναισθημάτων. Αν αντιλαμβανόμασταν ορθά το νόημα της αγάπης θα αγκαλιάζαμε όλο τον κόσμο, θα σκορπίζαμε χαμόγελα παντού, θα είχαμε υπομονή, θα δίναμε πάντα μια δεύτερη ευκαιρία στους άλλους.

Όμως σήμερα πόρρω απέχουμε από την πάλαι ποτέ αθώα παιδικότητα μας, την οποία ποτέ δεν έπρεπε να είχαμε χάσει. Έχουμε καταντήσει να είμαστε περισσότερο… φθορείς παρά φορείς της ανθρωπιάς. Κι όμως η κατάσταση τούτη, αν είναι όπως πιστεύω δηλ., θα μπορούσε ν' ανατραπεί αν προσπαθούσαμε να ξαναντικρίσουμε τον κόσμο με τα μάτια του παιδιού που κρύβει ο καθένας μέσα του. Μάτια που δεν θέλουν τίποτε άλλο παρά να δώσουν και να πάρουν αγάπη!

Θε μου, μάθε με να αγαπώ αληθινά!
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...