Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010

Διψά η ψυχή μου τον Κύριον!!!



Δίψα Θεού
(Αγίου Σιλουανού)

Διψά η ψυχή μου τον Κύριον
και μετά δακρύων ζητώ Αυτόν.

Πώς να μη Σε ζητώ, Συ πρώτος με εζήτησες
και έδωκας εις εμέ να γευθώ της γλυκύτητος του Πνεύματος Του Αγίου
και η ψυχή μου Σε ηγάπησεν έως τέλους.

Τον πρώτον χρόνον της ζωής μου εις το μοναστήριον
η ψυχή μου εγνώρισε Τον Κύριον
και τούτο έμαθον από το Άγιον Πνεύμα
ότι πολύ αγαπά ημάς ο Κύριος.

Τώρα εγήρασα και ετοιμάζομαι διά τον θάνατον
και χάριν του λαού γράφω την αλήθειαν.

Ω αδελφοί μου,
πίπτω εις τα γόνατα και παρακαλώ υμάς:
Πιστεύετε εις Τον Θεόν
πιστεύετε ότι υπάρχει το Άγιον Πνεύμα.
Αυτό μαρτυρεί περί του Θεού
εις όλας τας εκκλησίας ημών
και εις την ψυχήν μου.

Είμαι μεγάλος αμαρτωλός
και όμως είδα την άμετρον αγάπη και το έλεος του Κυρίου επ' εμέ.
Το ιλαρόν και πράον βλέμμα του Κυρίου
έθελξε την ψυχήν μου.

Ω! η αγάπη του Κυρίου!
Δεν έχω δυνάμεις να περιγράψω αυτήν.
Διότι είναι απείρως μεγάλη και θαυμαστή.
Δεν δύναμαι να Σε λησμονήσω.
Σε νοσταλγεί η ψυχή μου Κύριε,
και με δάκρυα Σε ζητώ.

Αρχ. Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Ο Γέρων Σιλουανός, α' έκδοση, εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη.
Ο ύμνος συμπεριλαμβάνεται στον δίσκο Ακολουθία Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου, έκδ. Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ.

Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

Ο απότομος και ο καλόβουλος σύζυγος


Τους καλόβολους να τρέμετε, έλεγε πάντα στη Μαρία και στην Ευδοκία τις θυγατέρες της, όταν ήταν για παντρειά.

Τον απότομο άντρα, τον ιδιότροπο, πρέπει να τον δαμάσετε, να του περάσετε λουρί στο λαιμό και να τον σύρετε στα πόδια σας.

Μα τον πειθήνιο, τον μαλακό, αν θέλετε να ευτυχήσετε κοντά του, πρέπει απαραιτήτως να τον σεβαστείτε και να τον υπακούσετε.

Αυτός είναι ο άντρας που δεν ανέχεται ούτε φωνές ούτε δάκρυα, τα μάγια δεν τον πιάνουν.

Γι' αυτόν η ζωή είναι απλή σαν τη σταγόνα του νερού, πρόσκαιρη όσο η ανθοβολιά του κήπου.

Δεν έχει φιλοδοξίες, και όποιος δεν έχει φιλοδοξίες δεν τρυπιέται, ούτε φοβάται, ούτε σκύβει. Δεν ελίσσεται.

Προχωρά μόνος του, σιωπηλός, αφοσιωμένος στον μόχθο του, αποτραβηγμένος σ' ένα δικό του βασίλειο, απόρθητο.

Συνομιλητής του αλόγου του.

Παρατηρητής της πηγής που αναβλύζει αδιάκοπα.


Μάρω Δούκα, Ένας σκούφος από πορφύρα, εκδ. Πατάκη, σ.137.
Αντιγραφή από τη Σαλογραία (27/7/2010)

Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010

Τι να έχει μια γυναίκα!

Να παντρευτείς! Και θα σου πω τι θα κοιτάξεις να έχει μια γυναίκα.

Πρώτον, να έχει την αλήθεια στην καρδιά και στα χείλη. Δηλαδή ότι σου λέει να είναι αληθινό. Γιατί κάτω απ’ το ψέμα δεν στεριώνει η οικογένεια.

Δεύτερον να μην παίζει το μάτι της. Όταν είναι μαζί σου μην κοιτάζει άλλον.

Τρίτον, να είναι λιγάκι χριστιανή. Να ξέρει ότι είναι Χριστούγεννα, ότι είναι Τετάρτη, ότι είναι Παρασκευή, ότι είναι Κυριακή.

Και ένα τέταρτο, να σ’ αρέσει και λιγάκι.

Άμα βρεις μια τέτοια, πάρ’ την αμέσως.


Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης: Ο πνευματικός της Μονής Δαδίου, σ. 212-3.
Αντιγραφή από το Ζωντανό Ιστολόγιο (15/6/2010)

Τρίτη 27 Ιουλίου 2010

Όταν σιωπά ο Ουρανός...


Ἡ Ἁγία Θεoπρoμήτωρ Ἄννα ἀνήκει εἰς τὰ ἱερὰ πρόσωπα τὰ ὁπoῖα ἐκλήθησαν νὰ ὑπηρετήσoυν τὴ θεία βoυλὴ τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων μέ τὴ σάρκωση τoῦ Θεoῦ Λόγoυ. Θυγατέρα τoῦ Ματθᾶν ἀπὸ τὴ φυλὴ Λευΐ καὶ τῆς Μαρίας. Εἶχε δυὸ ἀδελφές, τὴ Μαρία, μητέρα τῆς Σαλώμης καὶ τὴν Σoβή, μητέρα τῆς Ἔλισάβετ, ἡ ὁπoία γέννησε τὸν Πρόδρoμo. Ἡ Ἄννα ἦλθε εἰς γάμoν μὲ τὸν Ἰωακείμ, ὁ ὁπoῖoς καταγόταν ἀπὸ τὴ φυλὴ τoῦ Ἰoύδα. Εὐσεβεῖς καὶ oἱ δυό με φόβoν Θεoῦ. Πρoσέχoυν στὴ ζωή τoυς καὶ ρυθμίζoυν τὶς πράξεις τoυς σύμφωνα μὲ τὸν θεῖo νόμo. Zoῦν μὲ ταπείνωση στὴν ἀφάνεια. Ἡ ἀρετὴ ὅμως ὅσo κι ἂν σκεπασθεῖ ἀπὸ τὴ μετριoφρoσύνη γίνεται φανερή, ὅπως φανερὸ γίνεται καὶ τὸ ἀόρατo ἄρωμα τoῦ λoυλoυδιoῦ.

Ἡ παράδoση μᾶς πληρoφoρεῖ γιὰ τὴν κατoικία τoυς, ὅτι ἦταν ἐκεῖ κoντὰ στὴν κoλυμβήθρα τῆς Βηθεσδᾶ στὰ Ἱερoσόλυμα. Ἔτσι ἡ Ἄννα εἶχε κoντά της γιὰ νὰ ἱκανoπoιεῖ τὴ δίψα τῆς ψυχῆς της μὲ τὴ λατρεία τoῦ Θεoῦ τὸν Nαὸ τῶν Ἱερoσoλύμων, τὸν ὁπoῖoν, ἄλλoι, γιὰ νὰ τὸν ἀπoλαύσoυν ἔπρεπε νὰ ἔλθoυν μὲ κoπιαστικὸ ταξίδι ἀπὸ μακριά. Ἀλλὰ τὸ ζεῦγoς Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννα δὲν εἶχαν παιδιὰ καὶ τὰ δῶρα τῶν ἄτεκνων δὲν ἔγινoντo δεκτὰ στὸ Nαό.

Μὴ φέρoντας, τὴν ντρoπὴ αὐτὴν τῆς ἀτεκνίας ἡ Ἁγία Ἄννα ἐπoλιόρκησε μαζὶ μὲ τὸν Ἰωακεὶμ τὸν θρόνo τῆς θείας δωρεᾶς. Πoλιoρκία διὰ πρoσευχῆς ἐπίμoνoς, θερμὴ ἐπὶ χρόνια, μιὰ ὁλόκληρη ζωὴ πρoσευχή, δικαίων ἀνθρώπων. Ὁ oὐρανὸς ὅμως σιωπᾷ. Πoιὸς γνωρίζει γιατί; «Τίς γὰρ ἔγνω νoῦν Κυρίoυ;» Πoιὸς εἶναι εἰς θέσιν νὰ γνωρίζει τὰ ἀνεξερεύνητα κρίματα τoῦ Θεoῦ; Ἡ Ἄννα κάνει τάμα «Τὸ γεννησόμενoν δoτόν σoι πρoσάξωμεν». Ἂν μὲ ἀξιώσεις νὰ γίνω μητέρα, τὸ παιδὶ πoὺ θὰ μoῦ δώσης θὰ τὸ πρoσφέρομε ἐγὼ καὶ ὁ Ἰωακεὶμ ἀφιέρωμα σὲ σένα Θεέ μoυ. Ὁ oὐρανὸς ἐξακoλoυθεῖ νὰ μὴ δίδει ἀπάντηση. Ἡ Θεία βoυλὴ ἔχει τὸ σχέδιό της. Οἱ δίκαιoι ὅμως δoκιμάζoνται. Δὲν ἀπελπίζoνται, oὔτε γoγγύζoυν. Κι ὅταν φθάνoυν στὴν ἡλικία τoῦ γήρατoς καὶ μαραίνεται ἡ ἐλπίδα καὶ τότε παραμένoυν δoῦλoι τoῦ Θεoῦ μὲ ὑπoταγὴ στὸ θέλημά τoυ.

Ἡ πανσoφία τoῦ Θεoῦ, δoκιμάζoντας τὴν ὑπoμoνὴ τῶν δικαίων, ἑτoιμάζει ἔργo θαυμαστό. Πρoετoιμάζει τὸν πατέρα καὶ τὴν μητέρα τῆς μητέρας τoῦ Θεoῦ. Ἀφήνει τὸν Ἰωακεὶμ καὶ τὴν Ἄννα νὰ δoκιμασθoῦν «ὡς χρυσὸς ἐν χωνευτηρίῳ» γιὰ νὰ ἀναδειχθoῦν «εὔχρηστα σκεύη ἐλέoυς», μὲ τὰ ὁπoῖα σκεύη, ὡς ὄργανα θὰ ἀπεργασθῆ ὁ Θεὸς τὴ σωτηρία τoῦ ἀνθρωπίνoυ γένoυς. Ὁ Θεὸς δὲν εἶναι πρoσωπoλήπτης. Τὸ ζεῦγoς Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννα ἐξελέγη ὡς καλὴ ρίζα πoὺ θὰ δώση τὸ θαυμαστὸ βλαστὸ τῆς παρθενίας, ὄχι δι᾿ ἄλλoν λόγoν, ἀλλὰ χάρις στὴν ὑπερoχὴ τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς εὐσεβείας τoυς καὶ γίνoνται μὲ θαυμαστὸ τρόπo σὲ πρoκεχωρημένη ἡλικία γoνεῖς. «Ἔδει γὰρ τὴν τoῦ Θεoῦ ἄφραστoν καὶ συγκαταβατικὴν σάρκωσιν πρoειδoπoιηθῆναι τoῖς θαύμασιν».

Ἔπρεπε, γράφει ὁ ἱερεὺς Δαμασκηνός, ἡ συγκατάβασις τoῦ Θεoῦ νὰ γίνει ἄνθρωπoς νὰ ξεκινήσει μὲ τὸ θαῦμα. Ἡ στείρα καὶ γερόντισσα Ἄννα γίνεται μητέρα. Καὶ πoίoυ τέκνoυ μητέρα! Ἔδωσαν ὁ Ἰωακεὶμ καὶ ἡ Ἄννα, ὡς ὁ πλέoν καλλίκαρπoς βλαστὸς τoῦ ἀνθρωπίνoυ δένδρoυ, τὸν ὡραιότερo καρπό, τoῦ ὁπoίoυ ἡ χάρις καὶ ἡ εὐωδιὰ ἔφερε τὸν oὐρανὸ στὴ γῆ. «Ὢ μακάριoν ζεῦγoς Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννα ὄντως πανάχραντoν, ἀναφωνεῖ ὁ ἱερὸς πάλιν Δαμασκηνός, ἐκ τoῦ καρπoῦ τῆς κoιλίας, ὑμῶν ἐπεγνώσθητε... καὶ εὐαρέστως καὶ ἀξίως τῆς ἐξ ὑμῶν τεχθείσης ἐπoλιτεύσασθε». Καὶ συνεχίζει: «Ἐνώπιόν σας, ὦ μακαρία συζυγία εἶναι ὑπόχρεως ὅλη ἡ δημιoυργία διότι διὰ μέσoυ σας πρoσέφερεν εἰς τὸν Δημιoυργὸν δῶρoν ἀνεκτίμητoν, μητέρα σεμνήν, ἀξίαν ἐκείνoυ πoὺ τὴν ἔκτισε. Ἔχετε τὰ πρωτεῖα ἀνάμεσα στoὺς φίλoυς τoῦ Θεoῦ, ὡς πρόγoνoι τoῦ βασιλέως τῶν βασιλέων, ὡς μυστικὸν θησαυρoφυλάκιoν τῆς μακαρίας Τριάδoς».

Ὅταν ἦλθε ὁ πρoσδιoρισμὲνoς καιρός, ὁ Ἰωακεὶμ καὶ ἡ Ἄννα φέρoυν «τὸ δεκτὸν δῶρoν τoυς» στὸν Nαὸ τoῦ Κυρίoυ. Τηρoῦν τὴν ἐντoλὴ «ἀπoδώσεις τῷ Κυρίῳ τὰς εὐχάς σoυ» καὶ ἐκπληρώνoυν τὸ τάμα πρoσφέρoντας τὴν τριετῆ θυγατέρα τoυς ἀφιέρωμα εἰς τὸν Θεόν.

Ἡ παράδoσις πληρoφoρεῖ ὅτι ἡ θεoπρoμήτωρ Ἄννα ἀπέθανε εἰς ἡλικίαν 69 ἐτῶν καὶ ὁ Ἰωακεὶμ 80. Ἡ Θεoτόκoς ἦταν 11 ἐτῶν ὅταν ἔμεινε ὀρφανὴ καὶ ἀπὸ τoὺς δυὸ γoνεῖς της. Βρισκόταν ἀκόμη στὸν Nαὸ τῶν Ἱερoσoλύμων. [...]

Απόσπασμα από τις Ορθόδοξες απαντήσεις

Κυριακή 25 Ιουλίου 2010

Ο Χριστός είναι το παν!



Λοιπόν, ζωή χωρίς Χριστό δεν είναι ζωή,
λέει ο γέροντας Πορφύριος. Πάει, τελείωσε. Αν δε βλέπεις τον Χριστό σε όλα σου τα έργα και τις σκέψεις, είσαι χωρίς Χριστό. Πώς το κατάλαβες; Θυμάμαι κι ένα τραγούδι. «Συν Χριστώ πανταχού, φόβος ουδαμού». Το ’χετε ακούσει; Έ; Το λένε τα παιδιά, δεν το θυμάμαι. Λοιπόν, έτσι πράγματι πρέπει να βλέπουμε το Χριστό. Είναι φίλος μας, είναι αδελφός μας, είναι ό,τι καλό και ωραίο. Είναι το Παν. Αλλά είναι φίλος και το φωνάζει: «Σας έχω φίλους, βρέ, δεν το καταλαβαίνετε; Είμαστε αδέλφια. Βρε εγώ δεν είμαι… δεν βαστάω την κόλαση στο χέρι, δεν σας φοβερίζω, σας αγαπάω. Σας θέλω να χαίρεσθε μαζί μου τη ζωή». Κατάλαβες; Έτσι είναι ο Χριστός. Δεν έχει κατήφεια, ούτε μελαγχολία, ούτε ενδοστρέφεια, που ο άνθρωπος σκέπτεται ή βασανίζεται από διάφορους λογισμούς και διάφορες πιέσεις, που κατά καιρούς στη ζωή του τον τραυμάτισαν.

Ο Χριστός είναι νέα ζωή. Πώς το λέω; Ο Χριστός είναι το Παν. Είναι η χαρά, είναι η ζωή, είναι το φως, το φως το αληθινόν, που κάνει τον άνθρωπο να χαίρεται, να πετάει, να βλέπει όλα, να βλέπει όλους, να πονάει για όλους, να θέλει όλους μαζί του, όλους κοντά στο Χριστό. Όταν εμείς βρίσκουμε κάποιο θησαυρό ή ό,τι άλλο, δεν θέλουμε να το λέμε πουθενά. Ο Χριστιανός όμως, όταν βρει το Χριστό, όταν γνωρίσει τον Χριστό, όταν ο Χριστός εγκύψει μέσα στην ψυχούλα του και τον αισθανθεί, θέλει να φωνάζει και να το λέει παντού, θέλει να λέει για το Χριστό, τι είναι ο Χριστός.

Αγαπήσατε τον Χριστόν και μηδέν προτιμήστε της αγάπης Αυτού. Ο Χριστός είναι το παν, είναι η πηγή της ζωής, είναι το άκρον των εφετών, είναι το Πάν. Όλα στο Χριστό υπάρχουν τα ωραία. Και μακράν του Χριστού η θλίψις, η μελαγχολία, τα νεύρα, η στεναχώρια, οι αναμνήσεις των τραυμάτων της ζωής, των πιέσεων, των αγωνιωδών, έτσι, ωρών. Όλα, ζούμε εκείνα εκεί της ζωής μας. Και πάμε εδώ και πάμε εκεί, και τίποτα, και πουθενά δεν στεκόμαστε. Όπου βρούμε το Χριστό, ας είναι μια σπηλιά, καθόμαστε εκεί και φοβούμαστε να φύγουμε, να μη χάσουμε το Χριστό. Διαβάστε να ιδείτε. Ασκηταί, που εγνώρισαν το Χριστό, δεν ήθελαν να φύγουν από τη σπηλιά, ούτε βγαίναν έξω να κάνουνε πιο πέρα, ήθελαν να είναι εκεί που αισθανόντουσαν το Χριστό μαζί τους. Ο Χριστός είναι το Παν.

Ο Χριστός είναι η πηγή της ζωής, της χαράς. Το Παν. […]

Η αγάπη μας προς το Θεό, παιδί μου, πρέπει να είναι πάρα πολύ μεγάλη και χωρίς να υπάρχει καμιά διάσπαση σε άλλα πράγματα. Σου φέρνω σαν παράδειγμα το εξής: Ο άνθρωπος μοιάζει να έχει εντός του μια μπαταρία με ορισμένη ενέργεια. Όταν αυτή την ενέργεια την ξοδεύει σε άλλα διάφορα πράγματα εκτός της αγάπης προς τον Θεό, η ενέργεια που απομένει μέσα του γι’ Αυτόν είναι ελάχιστη και ίσως πολλές φορές μηδαμινή. Όταν όμως διαθέτουμε όλη μας την ενέργεια προς τον Θεό, τότε η αγάπη μας είναι μεγάλη προς Αυτόν.

Αγάπη με απλότητα χωρίς φόβο. Αγάπη σου συνιστώ να έχεις πάντοτε. Πρώτα αγάπη και μετά όλα τα άλλα. Πρέπει ν’ αγαπάμε εν απλότητι καρδίας, όπως το ίδιο πρέπει και να προσευχόμαστε.

Δεν θέλω με το φόβο του θανάτου να πλησιάσεις το Θεό.
Θέλω με την πολλή αγάπη προς Αυτόν να το κάνεις. Αυτό είναι το ανώτερο, παιδί μου.
Σήμερα οι άνθρωποι ζητούν να τους αγαπήσουν και γι’ αυτό αποτυγχάνουν.

Το σωστό είναι να μην ενδιαφέρεσαι αν σε αγαπούν, αλλά αν εσύ αγαπάς τον Χριστό και τους ανθρώπους. Μόνο έτσι γεμίζει η ψυχή. Αγάπα όλους.

Δεν πρέπει να κάνεις τον χριστιανικό σου αγώνα με κηρύγματα και αντιδικίες, αλλά με πραγματική μυστική αγάπη. Όταν αντιδικούμε, οι άλλοι αντιδρούν. Όταν τους αγαπάμε, συγκινούνται και τους κερδίζουμε. Όταν αγαπάμε, νομίζουμε ότι προσφέρουμε στους άλλους, ενώ στην πραγματικότητα προσφέρουμε πρώτα στον εαυτό μας. Η αγάπη χρειάζεται θυσίες. Να θυσιάζουμε ταπεινά κάτι δικό μας, που στην πραγματικότητα είναι του Θεού. Όταν αγαπάς τον Χριστό, αγαπάς όλους.

Ο Χριστός είναι η Εκκλησία και η Εκκλησία είναι ο Χριστός, που μας έχει προσλάβει όλους στον Εαυτό Του. Όταν αγαπάς τον Χριστό, αγαπάς συγχρόνως όλους τους ανθρώπους, χωρίς να ρωτάς αν οι άνθρωποι είναι άξιοι της αγάπης ή ακόμη αν την αποδεχθούν ή την απορρίψουν. Όταν θέλεις να συναντήσεις τον Χριστό, θα Τον βρεις στο χώρο της Εκκλησίας, γιατί εδώ είναι ενωμένη ολόκληρη η ανθρωπότητα με τον Θεό στο Πρόσωπο του Χριστού. Δεν μπορεί να επικοινωνείς με τον Χριστό και να μην τα έχεις καλά με τους άλλους ανθρώπους.


Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι.Γ.ΗΣ. Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, Μήλεσι Ωρωπού

Σάββατο 24 Ιουλίου 2010

Ο τόπος και ο τρόπος της σωτηρίας


Σ’ ευχαριστώ, πάτερ, για όσα μου εξήγησες ως εδώ, είπε ο αδερφός. Πες μου όμως κάτι ακόμα. Πώς δηλαδή, μολονότι υπάρχουν ενάρετοι που δεν έκαναν ποτέ κακό σε κανέναν, οι άνθρωποι σκανδαλίζονται μαζί τους και βαρυγγωμούν και λένε: «Τι κάθονται αυτοί ανάμεσά μας και μας παριστάνουν τους ευλαβείς; Ας πάνε στην έρημο ν’ αγιάσουν! Αλλά, να! Όσοι είναι κενόδοξοι και ανθρωπάρεσκοι, μένουν στον κόσμο για ν’ απολαύσουν τη δόξα των ανθρώπων.»

- Δεν είναι, παιδί μου, ο τόπος που σώζει, αλλά ο τρόπος, η επιμέλεια, η προθυμία και η εγρήγορση του καθενός. Πρόσεξε, και θα σου το αποδείξω με πολλά παραδείγματα: Πρώτα-πρώτα ο Ενώχ, όπως μαρτυρεί και η Γραφή, ευαρέστησε τον Θεό, μολονότι και στον κόσμο ήταν και οικογένεια είχε και – το πιο αξιοθαύμαστο – ανάμεσα σε ασεβείς ανθρώπους ζούσε. Θυμήσου έπειτα τον Αβραάμ. Τι φίλος του Θεού αναδείχθηκε! Και να σκεφτείς ότι κι αυτός είχε γυναίκα και τριακόσιους δεκαοκτώ συγγενείς και δούλους και κοπάδια και χρυσάφι και ασήμι πολύ. Ωστόσο, τίποτε απ’ αυτά δεν στάθηκε εμπόδιο στην ευλάβειά του και στην αγάπη του στον Θεό και, τελικά, στη σωτηρία του. Τι να πούμε όμως και για τον Λωτ; Πού κατοικούσε; Μέσα στα σκάνδαλα του διαβόλου, ανάμεσα στους Σοδομίτες! Και μολονότι τους έβλεπε ο δίκαιος ν’ αμαρτάνουν συχνά μπροστά στα μάτια του, ποτέ δεν κατέκρινε κανένα. Γι’ αυτό τον αγάπησε ο Θεός και δεν του στέρησε τη βασιλεία Του. Για σκέψου και τον Ιώβ, που ήταν «εὐγενὴς τῶν ἀφ᾿ ἡλίου ἀνατολῶν» (Ιώβ α’ 3). Και πλούτη είχε και δόξα ασύγκριτη και γυναίκα και παιδιά και δούλους και δούλες. Μα πέτυχε κι αυτός τη σωτηρία του, όπως οι άλλοι. Το ίδιο και ο Ισαάκ και ο Ιακώβ και ο Ιωσήφ και αναρίθμητοι άλλοι, που ευαρέστησαν τον Θεό με τη ζωή τους. Ο Μωυσής πάλι, σε ποιον τόπο επικαλέστηκε τον Θεό; Εκεί, στην Ερυθρά θάλασσα. Και ο Θεός αμέσως του απάντησε: «Μωυσή, Μωυσή, τι με φωνάζεις;» Ο Δανιήλ και οι Τρεις Παίδες πού προσευχήθηκαν; Ο ένας στον λάκκο, οι άλλοι στο καμίνι. Και ο Θεός τούς άκουσε και έστειλε τον άγγελό Του και τους έσωσε. Κοίταξε και τον Ιωνά, που εισακούστηκε μέσ’ από την κοιλιά του κήτους, και τον ληστή, που από τον σταυρό του άνοιξε με δυο μονάχα λόγια προσευχής τον παράδεισο. Αφήνω από την Παλαιά Διαθήκη τον Εζεκία, τον Μανασσή, τον Δαβίδ, τη Ραάβ και τόσους άλλους. Βλέπεις, λοιπόν, αδελφέ μου, πώς ευαρέστησαν τον Θεό όλοι αυτοί σε διάφορους τόπους, λάμποντας με ποικίλες αρετές; Α, και ο μακάριος Παύλος τι έκανε; Καθόταν στο εργαστήρι του κι έραβε σκηνές. Ξέρεις όμως ποιος ήταν, πώς κήρυξε και τι έγραψε! Αλλά νομίζω πως είπα ήδη αρκετά. Πιστεύω να έχεις πια πεισθεί, ότι σε κάθε τόπο μπορεί να ευαρεστήσει κανείς τον Θεό. Παντού υπάρχει σωτηρία γι’ αυτόν που προσέχει. Γιατί και ο Θεός παντού είναι παρών.

Πηγή: Ένας ασκητής επίσκοπος: Όσιος Νήφων επίσκοπος Κωνσταντιανής, έκδ. Ι.Μ. Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής, σ.94-96.

Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010

Ο ύμνος της ευχής



Έφυγα απ' του Φαραώ της Αιγύπτου τη σκλαβιά
μ' αρχηγό τον Μωυσή έφτασα ως το Σινά .

Στο Σινά να ανεβώ ω! πολύ το επιθυμώ,
στην Αγία κορυφή και να λέω την ευχή.

Η ανάβασις σκληρή, Θεέ μου, δώσ' μου υπομονή,
καρτερία, αντοχή, ν' αποκτήσω την ευχή.

Πρώτα η υπακοή, η Γραφή και το κελί
η αγία σιωπή δυναμώνουν την ευχή.
.
Την ευχή για να τη λες πρέπει από το μυαλό
να πετάξεις μακριά κάθε πράγμα κοσμικό.

Στην αρχή την ευχή να τη λες προφορικά
κι ύστερα από καιρό θα σου γίνει νοερά.

Και στα λόγια της ευχής να 'ναι όλη η προσοχή,
γιατί όταν φανταστείς κίνδυνος να πλανηθείς!

Τον πειράζοντα πολύ ερεθίζει η ευχή
και γι' αυτό μην πτοηθείς όταν σου επιτεθεί.

Απ' το δέντρο της ευχής βγαίνουνε καρποί γλυκείς.
Ω! τι μέλι είν' αυτό δεν μπορείς να φανταστείς!

Η ευχή πώς ενεργεί μην ζητάς να σου το πω,
δεν μπορώ να εκφραστώ είναι θείο μυστικό.

Όταν ίδεις την ευχή μέσα σου να ενεργεί
φρούρησέ τηνε καλά με επίγνωση πολλή.

Γέροντά μου σεβαστέ, Μωυσή μου, νοητέ
έλα δώσ' μου μια ευχή ν' αποκτήσω την ευχή.

Η Μητέρα του Χριστού, Ηγουμένη Μυστική,
ευλογεί τους Χριστιανούς και τους δίνει την ευχή.

Στο Σινά να ανεβώ ω! πολύ το επιθυμώ,
στην Αγία Κορυφή και να λέω την ευχή.

Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010

Για την αγάπη



- Αδελφή μου, τι μπορείτε να μας πείτε για την αγάπη;
Γ.Γ.: [ …] Η αγάπη είναι της Χάρης του Θεού. Γεννιόμαστε μ’ αυτήν. Εφόσον είμαστε πλάσματα του Θεού, κι εφόσον ο Θεός Αγάπη εστίν. Το τι ακριβώς είναι ο Θεός, όταν το σκεφτούμε με το μυαλό μας, είναι αδύνατο βέβαια να το βρούμε. Γιατί το μυαλό μας είναι περιορισμένο. Αλλά το πνεύμα, η ψυχή, είναι απεριόριστη. Και η ψυχή Τον αισθάνεται Τον Θεό. Δεν Τον βλέπουμε με τα μάτια τα γήινα. Με τα μάτια της ψυχής Τον βλέπουμε.

Θυμάσαι την παραβολή του Φτωχού Λάζαρου και του Πλουσίου; Ο Λάζαρος πήγε στους κόλπους του Αβραάμ, κι ο Πλούσιος στην Κόλαση και τυραννιόταν. Και λέει στον Αβραάμ: «Πάτερ, στείλε τον Λάζαρο να πάει στους αδελφούς μου να τους πει πόσο τυραννιέμαι και να μην κάνουν τις αδικίες που κάνουν». Εδώ βλέπουμε κάτι: ότι αυτός ο άνθρωπος ο κακός και ανηλεής με τους φτωχούς αγαπούσε τους αδελφούς του. Με άλλα λόγια βλέπουμε ότι αν αγαπάς μόνο τους φίλους σου, ποιος ο μισθός σου;… και οι αμαρτωλοί, το αυτό ποιούσι.

Εδώ είναι η διαφορά του Χριστιανού. Πρέπει να αγαπά και τους μη δικούς του. Τον κάθε άνθρωπο να τον έχει αδελφό του. Εκεί είναι το μεγάλο Μυστήριο και Μυστικό του Χριστιανισμού… Και όταν λοιπόν απαντάει ο Αβραάμ, του λέει: «Έχουν τον Μωϋσή και τους Προφήτες, αν δεν πιστέψουν στον Μωϋσή, ούτε σ’ αυτόν που θα έρθει από τον άλλο κόσμο να τους το πει, θα πιστέψουν». Γι’ αυτό είπε ο Κύριος στον Απόστολο Θωμά «Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες». Γιατί; Γιατί από Πνευματικής, Ψυχικής και Μυστηριακής πλευράς, θα Τον δουν…

Όταν πιστέψεις βαθιά, με όλη σου την ψυχή, θα αισθανθείς την Παρουσία Του Θεού, τόσο δυνατή, σαν να είναι μία πραγματικότητα. Και τότε πια δεν θα υπάρχει τίποτε άλλο. Θα δώσεις το χέρι σου στο Χέρι Του κι όπου σε πάει, … θα πας!

Για τους ανθρώπους μπορεί να είσαι τρελός. Για τους ανθρώπους μπορεί να είσαι επιπόλαιος, παράξενος. Πολλοί θα σε κρίνουνε. «Σήμερα είναι εδώ κι αύριο εκεί», θα λένε… Αλλά καλύτερα να σε κρίνουν οι άνθρωποι, παρά ο Θεός μια μέρα… Όταν ακούσεις την Φωνή Του να σου ζητεί κάτι κι εσύ πεις όχι για να μην κακοφανεί σε ανθρώπους, αυτό θα είναι πολύ τρομερό.

- Πώς αποκτούμε όμως αυτήν την αγάπη;
Γ.Γ.: Η αγάπη, είναι κάτι που μας δίνεται από τον Θεό. Γιατί ο Θεός είναι Αγάπη.
Η αγάπη που δίνουμε στους άλλους, είναι από την Πηγή, πάει σ’ αυτούς και φεύγει πάλι πίσω, στην Πηγή. Η αγάπη όμως δεν μπορεί να έχει μέτρο. Είναι απεριόριστη. Όπως λέει ο Απόστολος Παύλος, πάντα στέγει, πάντα ελπίζει, χαίρει με το καλό, λυπάται με την αδικία, ποτέ δεν εκπίπτει. Κι όπως σου έχω πει πολλές φορές, άμα δίνεις όλη σου την αγάπη σ’ έναν άνθρωπο, κι εκείνος δεν τη δεχτεί, η αγάπη αυτή θα γυρίσει σε σένα πίσω. Ο Κύριος αυτό λέει: άμα πας σ’ ένα σπίτι, δώσε του την ειρήνη. Αν δεν τη δεχτούν, η ειρήνη θα γυρίσει σε σένα.

Όλα έτσι είναι… Αλλά μην ξεχνάς κι ένα άλλο. Ότι ό,τι γίνεται με το Καλό, και ό,τι ευχόμεθα και ό,τι ευλογούμε, ξαναγυρίζει σε μας και ότι το ίδιο γίνεται και με το Κακό… Γι’ αυτό πρέπει να προσέχουμε φοβερά! Ούτε να σκεφθούμε ενάντια! Γιατί θα κάνουμε ζημιά στον εαυτό μας. Κατάλαβες πώς γίνεται; Όσο για την αχαριστία, ξέγραψέ την. Η ευγνωμοσύνη του άλλου πρέπει να φύγει από τον νου σου. Εσύ θα την έχεις πρώτα για τον Θεό, κι ύστερα για όλο τον κόσμο. Το να περιμένεις ευγνωμοσύνη είναι πολύ μίζερο και ταπεινό… Αγνωμοσύνη να δέχεσαι και να χαίρεσαι!

- Δηλαδή, τα πάντα μπορεί να κάνει η αγάπη;
Γ.Γ.: Τα πάντα! Είναι τέτοια δύναμις! Η αγάπη και η προσευχή μπορούνε να τραντάξουν τον κόσμο όλο! Όχι σεισμοί! Όχι καταποντισμοί! Ο Θεός όταν μας έπλασε, μας φύσησε και την Πνοή Του. Η Πνοή αυτή του Θεού είναι η Αγάπη. Παύουμε ν’ αγαπούμε; Παύουμε να ζούμε. Χωρίς Πνοή, δεν μπορούμε. Λοιπόν, όταν αγαπάς τον έναν και δεν αγαπάς τον άλλον, θα πει ότι δεν αγαπάς κανέναν. Κατάλαβες τι γίνεται;

Γιατί ο Θεός μάς έδωσε την Αγάπη, την καρδιά, τα μάτια, όλα τα Δώρα Του, γι’ αυτόν τον σκοπό… Πρώτα, για να Τον αγαπούμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας και του είναι μας ολοκλήρου, όπως μας το λέει η Πρώτη Εντολή, και δεύτερον, για να μην ξεχωρίσουμε ποτέ τον εαυτό μας από τους άλλους. Τον Πλησίον σου ως σεαυτόν σου λέει. Ποια είμαι εγώ που θα πω: «Αυτός; Μα αυτός είναι κακός, δεν πρέπει να τον αγαπώ. Εκείνος; Μα εκείνος είναι ψεύτης. Εγώ τι σχέση έχω;» Α! Όχι αδελφέ μου! Η Αγάπη δεν είναι έτσι .

Η Αγάπη αγαπά τους πάντας, όπως ο Θεός μας αγαπά όλους, με όλα τα χάλια που έχουμε! Λίγους λόγους έχει να μη μας αγαπά; Και μ’ όλα ταύτα. Και μας το λέει: επί δικαίους και αδίκους βρέχει και δίνει τον ήλιο σε αγαθούς και πονηρούς. Η πνοή του Θεού είναι η αγάπη!

Γερόντισσα Γαβριηλία, Η ασκητική της αγάπης, εκδ. Τάλαντο

Τρίτη 20 Ιουλίου 2010

Πώς θα ελευθερωθεί η Κύπρος μας;



Ρωτήθηκε ὁ Γέροντας, πότε θά ἐλευθερωθεῖ ἡ Κύπρος καί ἀπάντησε :
«Ἡ Κύπρος θά ἐλευθερωθεῖ, ὅταν μετανοήσουν οἱ Κύπριοι. Νά κάνετε πνευματικές βάσεις γιά νά διώξουν τίς βάσεις τῶν Τούρκων, τῶν Ἄγγλων καί τῶν Ἀμερικανῶν». 

Ἔβλεπε δηλαδή τό Κυπριακό σάν πνευματικό θέμα καί ὄχι σάν ἐθνικό, ἤ πολιτικό καί ὅτι ἡ λύση του θά προέλθει ἀπό τή μετάνοια τοῦ λαοῦ καί τήν προσευχή.

Ιερομονάχου Ισαάκ (2004), Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου, Άγιον Όρος.
Αντιγραφή από το Ρωμαίικο Οδοιπορικό (8/7/2010)

Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010

Το ένα της μάτι!



Η μητέρα του είχε μόνο ένα μάτι… Ντρεπόταν γι’ αυτήν κι ώρες ώρες τη μισούσε.

Η δουλειά της ήταν μαγείρισσα στην φοιτητική λέσχη. Μαγείρευε για τους φοιτητές και τους καθηγητές για να βγάζει τα έξοδά τους… Δεν ήθελε να του μιλάει για να μην μαθαίνουν ότι είναι παιδί μιας μητέρας με… ένα μάτι. Οι φοιτήτριες έφευγαν γρήγορα, όποτε την έβλεπαν να βγαίνει για λίγο από την κουζίνα κι έλεγαν πως δεν άντεχαν το θέαμα και πως τους προκαλούσε μια ανυπόφορη ανατριχίλα…

Μα από μικρόs είχε πρόβλημα με την εικόνα της μητέρας του.

Μια μέρα όταν ακόμη πήγαινε στο δημοτικό, πέρασε η μητέρα του στο διάλειμμα να του πει ένα γεια. Ένιωσε πολύ στενοχωρημένos. «Πως μπόρεσε να του το κάνει αυτό»;… αναρωτιόταν… Την αγνόησε, της έριξε μόνο ένα μισητό βλέμμα κι έτρεμε. Την επόμενη μέρα ένας από τους συμμαθητές του φώναξε: «Εεεε, η μητέρα σου έχει μόνο ένα μάτι!.. Ήθελε να πεθάνει. Ήθελε να εξαφανιστεί. Όταν γύρισε σπίτι, της είπε: «αν είναι όλοι να γελάνε μαζί μου εξαιτίας σου τότε καλύτερα να πεθάνεις!». Αυτή δεν του απάντησε…

«Δεν μ’ ένοιαζε τι είπα ή τι αισθάνθηκε, γιατί ήμουν πολύ νευριασμένος», έλεγε αργότερα σ’ ένα φίλο του. «Ήθελα να φύγω από εκείνο το σπίτι και να μην έχω καμία σχέση μαζί της. Έτσι διάβασα πάρα πολύ σκληρά με σκοπό να φύγω μια μέρα μακριά για σπουδές… και τα κατάφερα, μα ήλθε κι έπιασε αυτή τη δουλειά στη λέσχη για να με βοηθάει… Δεν μπορούσε να πάει κάπου αλλού;…».

Αργότερα παντρεύτηκε. Αγόρασε ένα δικό του σπίτι. Έκανε δικά του παιδιά κι ήταν ευχαριστημένος με τη ζωή του, τα παιδιά του, τη γυναίκα του και τη δουλειά του! Μια μέρα μετά από χρόνια απουσίας, όπως ο ίδιος της ζήτησε η μητέρα του πήγε να τον επισκεφτεί.

Δεν είχε δει ποτέ από κοντά τα εγγόνια της. Μόλις εμφανίστηκε στην πόρτα, τα παιδιά του άρχισαν να γελάνε, θύμωσε επειδή είχε πάει χωρίς να του το ζητήσει και χωρίς να τον προειδοποιήσει. Τότε της φώναξε: «πως τολμάς να έρχεσαι ξαφνικά στο σπίτι μου και να τρομάζεις τα παιδιά μου; Βγες έξω! Φύγε!». Η μητέρα του απάντησε γαλήνια: «Αα, πόσο λυπάμαι, κύριε! Μάλλον μου έδωσαν λάθος διεύθυνση» κι εξαφανίστηκε, χωρίς να καταλάβουν τα μικρά πως είναι γιαγιά τους…

Πέρασαν χρόνια και μια μέρα βρήκε στο γραμματοκιβώτιο του σπιτιού του μια επιστολή για τη σχολική συγκέντρωση της τάξης του από το δημοτικό σχολείο, που θα γινόταν στην πόλη πού γεννήθηκε… Είπε ψέματα στη γυναίκα του ότι θα έκανε ένα επαγγελματικό ταξίδι και πήγε. Όταν τελείωσε η συγκέντρωση των συμμαθητών, πήγε στο σπίτι που μεγάλωσε, μόνο από περιέργεια… Οι γείτονες, του είπαν ότι η μητέρα του είχε πεθάνει πρόσφατα. Δεν έβγαλε ούτε ένα δάκρυ! Του έδωσαν ένα γράμμα που είχε αφήσει γι’ αυτόν:

«Αγαπημένε μου γιε,

σε σκέφτομαι συνέχεια! Λυπάμαι που ήρθα στο σπίτι σου και φόβισα τα παιδιά σου. Έμαθα ότι έρχεσαι για τη σχολική συγκέντρωση κι ένιωσα πολύ χαρούμενη. Αλλά φοβάμαι ότι μπορεί να μην είμαι σε θέση να σηκωθώ από το κρεβάτι για να έρθω να σε δω. Έγραψα αυτό το γράμμα να στο δώσουν αν δε με πρόφτασεις. Στεναχωριέμαι που σε έφερνα σε δύσκολη θέση και ντρεπόσουν για μένα όσο ήσουν μικρός. Βλέπεις… όταν ήσουν πολύ μικρός, είχες ένα σοβαρό ατύχημα κι έχασες το μάτι σου. Δεν θα μπορούσα να σε βλέπω να μεγαλώνεις με ένα μάτι. Έτσι σου έδωσα το δικό μου. Ήμουν τόσο υπερήφανη που ο γιος μου θα έβλεπε τον κόσμο με τη δική μου βοήθεια, με το δικό μου μάτι… Έχεις πάντα όλη την αγάπη μου!

Η μητέρα σου.»

Πηγή: Περιοδικό «Όσιος Νικάνωρ»
Αντιγραφή από το Ζωντανό Ιστολόγιο (15/11/2009)

Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010

Η αγάπη Του!


Ταπεινώσου και αγάπα την αλήθεια, και ο Κύριος οπωσδήποτε θα σου δώσει να Tον γνωρίσεις με το Άγιο Πνεύμα. Και τότε θα γνωρίσεις με την πείρα σου ΤΙ είναι η αγάπη Tου Θεού και ΤΙ η αγάπη του ανθρώπου!

Υπάρχει μικρή αγάπη, υπάρχει μέση, υπάρχει και τέλεια. Όποιος φοβάται την αμαρτία αυτός αγαπά τον Θεό. Όποιος έχει κατάνυξη, αυτός αγαπά περισσότερο. Όποιος έχει στην ψυχή του φως και χαρά, αυτός αγαπά ακόμη περισσότερο. Και όποιος έχει τη χάρη και στην ψυχή και στο σώμα, αυτός έχει την τέλεια αγάπη. Τέτοια χάρη έδινε το Άγιο Πνεύμα στους μάρτυρες και με αυτήν υπέμεναν με γενναιότητα όλους τους πόνους!

Ποιος τάχα θα μπορούσε να μιλήσει για τον παράδεισο, πώς είναι εκεί; Για τον παράδεισο μπορεί να μιλήσει μόνο όποιος γνώρισε εν Πνεύματι Αγίω τον Κύριο και την αγάπη Του για μας. Ο Κύριος είναι τόσο αγαθός, ώστε η ψυχή από την αγάπη Του τίποτε άλλο δεν μπορεί να θυμηθεί। Η χάρη του Αγίου Πνεύματος είναι τόσο γλυκιά και τόσο αλλοιώνεται από αυτήν ολόκληρος ο άνθρωπος, ώστε να λησμονεί ακόμα και τους γονείς του.

Ψυχή που γνώρισε τον Κύριο και την αγαλλίαση κοντά Του, δεν επιθυμεί πια τίποτε στη γη κι δεν προσκολλάται σε τίποτε γήινο. Κι αν της πρότειναν βασιλεία, δεν θα τη δεχόταν, γιατί η αγάπη Του Χριστού είναι τόσο τερπνή και προξενεί τέτοια χαρά και αγαλλίαση στην ψυχή, που ούτε η βασιλική ζωή δεν μπορεί να την ικανοποιήσει! […]

Ο Κύριος αγαπά τόσο πολύ τον άνθρωπο, που δεν μπορούμε ούτε να το σκεφτούμε. Μακάριος ο αμαρτωλός που στράφηκε στον Θεό και Τον αγάπησε! Όποιος μίσησε την αμαρτία, ανέβηκε το πρώτο σκαλοπάτι της ουράνιας κλίμακας. Όταν ο εμπαθής λογισμός δεν μπορεί να προσβάλει την ψυχή, αυτό είναι το δεύτερο σκαλοπάτι. Κι όποιος γνώρισε με το Άγιο Πνεύμα την τέλεια αγάπη, αυτός βρίσκεται στο τρίτο σκαλοπάτι. Αυτό όμως είναι σπάνιο.

Για να φτάσουμε στην αγάπη Του Θεού, πρέπει να τηρούμε όλα όσα παρήγγειλε ο Κύριος στο Ευαγγέλιο. Πρέπει να συμπάσχει η καρδιά μας και όχι μόνο τον άνθρωπο να αγαπούμε, αλλά να συμπονούμε και κάθε πλάσμα, κάθε κτίσμα του Θεού.


Να, ένα πράσινο φύλλο στο δέντρο, κι εσύ το έκοψες χωρίς λόγο. Αν και δεν είναι αμαρτία, όμως, πώς να το πω, προκαλεί τον οίκτο∙ η καρδιά που έμαθε να αγαπά λυπάται και το φύλλο, και όλη την κτίση. Και ο άνθρωπος είναι μεγάλο δημιούργημα! Αν βλέπεις ότι παραπλανήθηκε και θα καταστραφεί, προσευχήσου γι’ αυτόν και κλάψε, αν μπορείς, αλλιώς, στέναξε τουλάχιστον γι’ αυτόν ενώπιον του Θεού. Και την ψυχή που ζει έτσι την αγαπά ο Κύριος, γιατί έγινε όμοια με Αυτόν.

Έτσι προσευχόταν ο όσιος Παΐσιος ο Μέγας για να συγχωρήσει ο Κύριος το μαθητή του, που αρνήθηκε τον Χριστό και παντρεύτηκε μια Εβραία. Αυτή του η προσευχή ευχαρίστησε τόσο πολύ τον Κύριο, ώστε ο Ίδιος θέλησε να παρηγορήσει το δούλο Του και εμφανίστηκε σε αυτόν και Του είπε: « Παΐσιε, γιατί προσεύχεσαι γι’ αυτόν που με απαρνήθηκε;» Αλλά ο Παΐσιος απάντησε: «Κύριε Εσύ ως ελεήμων, συγχώρεσέ τον». Τότε λέει ο Κύριος: « Παΐσιε, έγινες όμοιος μ’ Εμένα στην αγάπη»! Τόσο ευπρόσδεκτη είναι στον Κύριο η προσευχή για τους εχθρούς!

Η ψυχή δεν μπορεί να έχει ειρήνη, αν δεν προσεύχεται για τους εχθρούς. Η ψυχή που διδάχθηκε από τη χάρη Του Θεού να προσεύχεται, αγαπά και λυπάται όλη τη δημιουργία, και προπαντός τον άνθρωπο, για τον οποίο (ο Κύριος) έπαθε επάνω στο σταυρό και πονούσε βαθιά για όλους μας.

Ο Ελεήμων Κύριος με δίδαξε με τη χάρη Του να αγαπώ τους εχθρούς. Χωρίς τη χάρη Του Θεού δεν μπορούμε να αγαπούμε τους εχθρούς! Το Άγιο Πνεύμα, όμως, εμπνέει αγάπη, και τότε η ψυχή λυπάται ακόμη και τους δαίμονες, γιατί εξέπεσαν από το αγαθό και έχασαν την ταπείνωση και την αγάπη για τον Θεό!


Κύριε , δώσε μου να ΑΓΑΠΩ μόνο Εσένα. Εσύ με έπλασες, Εσύ με φώτισες με το άγιο βάπτισμα, Εσύ συγχωρείς τις αμαρτίες μου και μου δίνεις τη χάρη να κοινωνώ το τίμιο Σώμα και Αίμα Σου. Δώσε μου τη δύναμη να μένω πάντα κοντά Σου. Κύριε, δώσε μου αδαμιαία μετάνοια και την αγία σου ταπείνωση!

Αρχιμανδρίτου Σωφρόνιου (Σαχάρωφ), Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, εκδ. Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ, Αγγλία

Κυριακή 11 Ιουλίου 2010

Ο Θεός μάς στέλνει ανθρώπους!


Το λάθος μας πάντα είναι ότι δεν παίρνουμε στα σοβαρά αυτό που είναι η δεδομένη, η παρεχομένη σημερινή ημέρα της ζωής μας, το ότι ζούμε στο παρελθόν ή στο μέλλον και το ότι όλο και περιμένουμε κάποια ιδιαίτερη μέρα, οπότε η ζωή μας θα ξεδιπλωθεί και θα αποκτήσει όλη τη σημασία και σπουδαιότητά της και δεν προσέχουμε ότι η ζωή μας κυλάει και φεύγει σαν νερό, που διαρρέει μέσα από τα δάκτυλα του χεριού, ή όπως τον πολύτιμο σπόρο, που διαπερνά και πέφτει από μη σφιχτοδεμένο σακκί!

Συνεχώς, την κάθε μέρα και την κάθε ώρα, ο Θεός μας στέλνει ανθρώπους είτε περιστάσεις είτε καθήκοντα, που πρέπει να χρησιμεύσουν σαν αφετηρία στην αναγέννησή μας, αλλά εμείς δεν του δίνουμε προσοχή, με αποτέλεσμα την κάθε ώρα να εναντιωνόμαστε στο θέλημα Του Θεού για μας! Και πράγματι, πώς μπορεί ο Θεός να μας βοηθήσει; Μόνο στέλλοντάς μας στην καθημερινή μας ζωή συγκεκριμένους ανθρώπους και συγκεκριμένες συγκυρίες περιστάσεων! Αν την ώρα της ζωής μας τη δεχόμαστε σαν την ώρα, όπου εκδηλώνεται του Θεού το θέλημα για μας και σαν την αποφασιστική, την σπουδαιότατη και μοναδική ώρα της ζωής μας, όποιες ως την ώρα εκείνη κρυμμένες πηγές χαράς, αγάπης και δύναμης θα ξεπηδούσαν και θα ανέβλυζαν από τα βάθη της ψυχής μας!

Να δεχόμαστε, λοιπόν, με σοβαρότητα κάθε άνθρωπο που συναπαντούμε στον δρόμο της ζωής μας και να παίρνουμε στα σοβαρά κάθε ευκαιρία και δυνατότητα να κάνουμε έργο καλό και να 'στε βέβαιοι ότι μ' αυτόν τον τρόπο κάνετε αυτό που θέλει ο Θεός για σας στις συγκεκριμένες εκείνες περιστάσεις, τη δεδομένη εκείνη ημέρα και ώρα.

Αν αγαπούσαμε τον Θεό περισσότερο, πόσο εύκολα θα Του εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας και τον κόσμο ολόκληρο με όλες τις αντινομίες του και τις ακατανόητες πλευρές του! Όλες οι δυσκολίες οφείλονται στο ότι οι άνθρωποι δεν αγαπούν ο ένας τον άλλον αρκετά. Εκεί όπου υπάρχει ΑΓΑΠΗ δεν μπορούν να υπάρχουν δυσκολίες.

Πολλή από τη σύγχυση, που υπάρχει ανάμεσα στους σύγχρονους Χριστιανούς, θα διαλυόταν, αν ήμαστε πραγματικά Χριστιανοί με την κυριολεκτική, Ευαγγελική σημασία της λέξης, θα λυόταν, ανάμεσα σ' άλλα, και το θέμα της σημασίας του πόνου στη ζωή, του να υποφέρουμε "όπως ο Κύριος υποφέρει"... και άλλα πολλά! Λαμβάνοντας υπόψη την ακόρεστη και άπληστη προσκόλλησή μας στα αγαθά του κόσμου τούτου - όταν η ίδια η προσκόλληση στα αγαθά του κόσμου τούτου - όταν αυτή η ίδια η προσκόλληση γίνεται πρόξενος πολλού πόνου - για ποιο θρησκευτικό και πνευματικό νόημα της ζωής μας, περιλαμβανομένου και του δικού μας πόνου, μπορούμε να μιλούμε;

πρεσβύτερου Αλέξανδρου Ελτσιανίνωφ, Πνευματικά κεφάλαια

Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

Βοήθησέ με Κύριε!



Βοήθησέ με Κύριε:

Τὴν ὥρα τοῦ ΠΑΘΟΥΣ, διότι σκοτίζεται ὁ νοῦς μου.
Τὴν ὥρα τοῦ ΠΕΙΡΑΣΜΟΥ, διότι παραλύει ἡ θέλησή μου.
Τὴν ὥρα τοῦ ΠΟΝΟΥ, διότι κατακαίονται τὰ σωθικά μου.
Τὴν τοῦ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟΥ, διότι δὲν ἐλέγχω τὶς ἀπόψεις μου.
Τὴν ὥρα τῆς ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ, διότι νομίζω πὼς χάνεται τὸ πᾶν.
Τὴν ὥρα τοῦ ΘΥΜΟΥ, διότι δὲν ξέρω τί κάνω.
Τὴν ὥρα τῆς ΑΔΥΝΑΜΙΑΣ, διότι μπορῶ νὰ πουληθῶ καὶ στὸν διάβολο.
Τὴν ὥρα τοῦ ΦΟΒΟΥ, διότι τὰ ἔχω χαμένα.
Τὴν ὥρα τῆς ΧΑΡΑΣ, διότι μπορεῖ νὰ μὴν ἀντέξω στὸ βάρος της.
Τὴν ὥρα τῆς ΑΓΑΠΗΣ γιὰ νὰ εἶναι γνήσια.

Τρίτη 6 Ιουλίου 2010

Ο εν Χριστώ γάμος και μοναχισμός



Ερώτηση: Σε ποιο βαθμό ο μοναχικός τρόπος ζωής στη θεολογία της θεωρίας είναι πιο υψηλά από την κατάσταση του γάμου;

Απάντηση: Όταν κανείς εισέρχεται στην Εκκλησία και βαπτίζεται έχει σκοπό να φθάσει στη θέωση. Η θέωση είναι για κάθε άνθρωπο, για κάθε Χριστιανό. Αυτό ακριβώς φαίνεται στην ακολουθία του Βαπτίσματος και στην όλη πνευματική ζωή.

Υπάρχει ο εν Χριστώ γάμος και η εν Χριστώ παρθενία. Αν ο γάμος δεν είναι εν Χριστώ δεν σώζει. Και αν η παρθενία δεν είναι εν Χριστώ δεν σώζει. Το πρόβλημα δεν είναι γάμος ή παρθενία, αλλά το πώς ο άνθρωπος θα ζει εν Χριστώ και εν τη Εκκλησία.

Βέβαια, όταν κανείς είναι καλός μοναχός, τότε του δίνονται μεγαλύτερες δυνατότητες για να σωθεί και να φτάσει σε υψηλό βαθμό πνευματικής ζωής. Γιατί στον γάμο πρέπει κανείς να συνυπάρχει με ένα άλλο πρόσωπο και να βαδίζουν με ένα ζυγό και οι δυο. Υπάρχουν, όμως, περιπτώσεις που ένας έγγαμος φθάνει σε μεγάλο ύψος πνευματικής ζωής και ένας μοναχός παραμένει στα χαμηλά επίπεδα πνευματικής ζωής.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει ότι ο Προφήτης Ησαΐας ήταν έγγαμος, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να φθάσει στη θεωρία του Θεού. Γι' αυτό και λέω ότι, όταν κανείς έχει δίψα για τον Θεό, δεν τον εμποδίζει ούτε ο γάμος, ούτε η παρθενία. Βέβαια υπάρχουν βαθμοί θεωρίας και αγιότητας.

Ο π. Παΐσιος κάποτε είπε ότι ο Θεός έχει τη δική του αριθμητική. Η δική μας αριθμητική είναι διαφορετική από την αριθμητική του Θεού. Για παράδειγμα, το εννιά για τον Θεό μπορεί να μην είναι άριστα, ενώ το τέσσερα ή το δυο να είναι άριστα. Και εξήγησε ότι ο Χριστός με την παραβολή των ταλάντων είπε ότι στον έναν δόθηκαν πέντε τάλαντα, στον άλλο δυο και στον τρίτο ένα, για να τα διπλασιάσουν. Εκείνος που πήρε τα πέντε τάλαντα, έπρεπε να τα κάνει δέκα για να πάρει το άριστα. Εάν τα έκανε εννιά, δεν πήρε το άριστα. Εκείνος που πήρε τα δυο έπρεπε να τα κάνει τέσσερα, για να πάρει το άριστα. Για τον Θεό το εννέα δεν είναι άριστα, ενώ το τέσσερα είναι. Έτσι η αριθμητική του Θεού είναι διαφορετική από την αριθμητική του ανθρώπου.

Το θέμα είναι ότι ο Χριστιανός ό,τι κάνει στη ζωή του, πρέπει να το κάνει εν Χριστώ. Ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος λέγει ότι μερικοί μακάρισαν τον ερημητικό βίο ως καλύτερο και άλλοι μακάρισαν τον κοινοβιακό βίο. Για μένα, λέγει ο Συμεών ο Νέος Θεολόγος, καλύτερος είναι αυτός ο βίος που γίνεται για τον Χριστό, για την δόξα του Χριστού και σύμφωνα με το θέλημα του Θεού.

Υπάρχουν έγγαμοι άνθρωποι που σώζονται, μπαίνουν στον Παράδεισο, και υπάρχουν μοναχοί που δεν θα σωθούν. Οπότε, το θέμα είναι να ζούμε εκκλησιαστική ζωή, να ρωτάμε τον Πνευματικό Πατέρα τι πρέπει να κάνουμε στη ζωή μας και αυτό που θα κάνουμε να το κάνουμε κατά Θεό.

Ο πατέρας μου ήθελε να γίνει μοναχός. Πήγε στο μοναστήρι αλλά την πρώτη εβδομάδα, πριν γίνει μοναχός, έγινε πόλεμος με τους Ιταλούς και τον επιστράτευσαν. Ο ηγούμενος του είπε να πάει στον πόλεμο και αν σωθεί και επιθυμεί να γίνει μοναχός μπορούσε να επανέλθει στο μοναστήρι. Κατά τη διάρκεια του πολέμου προσευχόταν, κοινωνούσε συχνά και όταν τελείωσε ο πόλεμος ο Πνευματικός τού είπε: «Εσύ πρέπει να παντρευθείς» και του υπέδειξε ένα πρόσωπο. Εκείνος έκανε υπακοή και παντρεύθηκε. Κάποτε μου έγραψε σε γράμμα: «Εάν παντρεύθηκα το έκανα για δυο λόγους: πρώτον, γιατί ήθελα να κάνω υπακοή στον Πνευματικό μου Πατέρα και δεύτερον, ήθελα να κάνω παιδιά για να τα υπηρετήσω». Αγαπούσε πάρα πολύ τους μοναχούς, διάβαζε μοναχικά βιβλία, διάβαζε το βιβλίο του αγίου Ιωάννη της Κλίμακος. Και η μητέρα μου ζούσε πολύ μοναχικά. Με προσευχή, με νηστεία. Εισήλθα μια φορά μέσα στο σπίτι και την είδα να κάνει μετάνοιες και να προσεύχεται. Εγώ δεν έχω την πίστη και την πνευματική ζωή που είχαν οι γονείς μου.

Η μητέρα μου στο τέλος της ζωής της ήταν για πέντε χρόνια κατάκοιτη και συνεχώς προσευχόταν στον Θεό. Τότε τη ρώτησα αν είχε κάποιο παράπονο. Μου απάντησε: «Δεν έχω κανένα παράπονο, χίλιες δόξες να έχει ο Θεός. Δεν είμαι άξια να Τον δοξάζω». Και όμως ήταν κατάκοιτη.

Ο πατέρας μου πέθανε στο Νοσοκομείο. Όταν τον έφεραν στο σπίτι, κάθισε δίπλα στο φέρετρό του, τον χάιδεψε στο μέτωπο και του είπε: «Γιατί έφυγες; Γιατί δεν με χαιρέτησες; Τόσα χρόνια περάσαμε καλά, γιατί έφυγες τόσο ξαφνικά;». Και μετά είπε: «Άντε, δεν πειράζει. Πήγαινε στο καλό και καλή αντάμωση».

Οι γονείς μου σώθηκαν, εγώ δέν ξέρω ακόμη αν θα σωθώ. Γι' αυτό να προσεύχεσθε και εσείς για να σωθώ και εγώ και να μη διαψεύσω τους γονείς μου που με γέννησαν και με αγάπησαν.

Επομένως, η παρθενία είναι μια ευλογημένη κατάσταση, η οποία δίνει πολλές προϋποθέσεις, για να ανεβεί κανείς σε μεγάλο ύψος πνευματικής ζωής. Όμως, όταν κανείς δεν τις αξιοποιεί, τότε αποτυγχάνει. Αλλά και ο γάμος ευλογείται από τον Θεό με το Μυστήριο του γάμου και μπορεί ο άνθρωπος με την υπακοή στο θέλημα του Θεού να σωθεί. Όλα πρέπει να γίνονται εν Χριστώ. Ο Απόστολος Παύλος μιλώντας για τον γάμο και την παρθενία λέγει: «ἕκαστος ἴδιον χάρισμα ἔχει ἐκ Θεοῦ, ὃς μὲν οὕτως, ὃς δὲ οὕτως» (Α' Κορ. ζ', 7).

Απόσπασμα συζήτησης του Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου με τους φοιτητές της Θεολογικής Ακαδημίας Μόσχας στη Λαύρα του Αγ. Σεργίου.
Αντιγραφή από την Εκκλησιαστική Παρέμβαση, τεύχ. 166, Μάιος 2010.

Παρασκευή 2 Ιουλίου 2010

Αδιάκριτη αγάπη...



Ν' αγαπάς κάθε άνθρωπο αδιάκριτα. Μη λογαριάζεις αν είναι αδύναμος κι αμαρτωλός. Μη σκέφτεσαι την αμαρτία, αλλά την προέλευση του ανθρώπου, που είναι η ίδια η εικόνα του Θεού.

Σε ενοχλούν οι αδυναμίες των άλλων ανθρώπων, η κακία τους, η υπερηφάνειά τους, ο φθόνος, η απληστία κι η κοιλιοδουλεία τους. Μα και σένα δε σου λείπουν οι κακίες, ίσως μάλιστα να 'χεις περισσότερες από τους άλλους.

Στο κάτω κάτω σε σχέση με την αμαρτία όλοι οι άνθρωπο είναι ίδιοι. «Πάντες γὰρ ἥμαρτον καὶ ὑστεροῦνται τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ» (Προς Ρωμαίους, γ' 23). Όλοι είμαστε ένοχοι ενώπιον του Θεού και όλοι ζητούμε εξίσου το έλεος Του.

Γι' αυτό, εκτός από το να αγαπάμε τους άλλους, πρέπει να τους ανεχόμαστε και να τους συγχωρούμε, για να συγχωρήσει και μας ο ουράνιος Πατέρας μας. Πρέπει με όλη σου την ψυχή να τιμάς και να αγαπάς σε κάθε άνθρωπο την εικόνα Του Θεού, να μη λογαριάζεις τις αμαρτίες του. Μόνο ο Θεός είναι άγιος και αναμάρτητος.

Και πρόσεξε πόσο μας αγαπά, πόσα δημιούργησε κι εξακολουθεί να δημιουργεί για μας! Μας τιμωρεί με αγάπη και μας συγχωρεί πλούσια. Να σέβεσαι τον άνθρωπο έστω κι αν είναι αμαρτωλός, γιατί έχει πάντα ελπίδα να διορθωθεί.

Άγ. Ιωάννης Κροστάνδης, Η εν Χριστώ Ζωή μου.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...