Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

Μα αν δεν έχεις λιγάκι αγάπη...

 
Ίσως, ένα απ' τα πιο δύσκολα πράγματα σ'αυτή τη ζωή... Ποιο; Το να έχεις αγάπη. Το να δείχνεις αγάπη αληθινή, ειλικρινή, πηγαία, ανυπόκριτη, χωρίς όρους και διακρίσεις! Μα ταυτόχρονα είναι και το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο! Άμα μάθουμε να αγαπάμε έτσι, τότε όλα θα γίνουν Χριστός, όπως έλεγε και ο γέροντας Πορφύριος. Τότε όλα θα γίνουν φωτεινά, χαρούμενα, ελπιδοφόρα. Τότε δεν θα υπάρχει πια σκοτάδι, θάνατος, κακό! Όλα ξεθωριάζουν και χάνονται μπροστά στην αγάπη!
 
Όταν το βλέμμα εκπέμπει την αγάπη, τότε μαγνητίζει πάνω του τη θεϊκή ματιά. Και έτσι τα μάτια θα μάθουν να κοιτούν αλλιώς. Φιλτράρουν τα πάντα με το θεϊκό βλέμμα. Θα μάθουν να βλέπουν σε άλλη διάσταση... Τι πιο ωραίο πράγμα...
 
Πώς λέει και ένα τραγούδι; «Μα αν δεν έχεις λιγάκι αγάπη, δεν έχεις τίποτα πάνω στη γη. Μα αν νομίζεις ότι έχεις κάτι, σου λέω, φίλε, δεν έχεις τίποτα»!


Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

Αγάπη


Μην ψάχνεις τον τρόπο να αλλάξεις τον κόσμο
μην ψάχνεις τον τρόπο να αλλάξεις τη γη.
Αρκεί μια ψυχή που θα φέρεις κοντά Του
αυτό είναι αγάπη αληθινή.

Ζήσε μια ζωή που θα μιλάει μόνο για Εκείνον
και τότε θα πειστεί κάθε καρδιά.
Πες ευχαριστώ για όσα Εκείνος σου έχει χαρίσει
και ζήσε έτσι απλά κι αληθινά.

Μην ψάχνεις τον τρόπο να διώξεις τον πόνο
μην ψάχνεις τον τρόπο η λύπη να χαθεί.
Αρκεί η προσευχή σου στο δάκρυ του άλλου
αυτό είναι αγάπη αληθινή.

Αγάπη σημαίνει μια λέξη μεγάλη
Αγάπη σημαίνει Χριστός.
Μάθε να δίνεις και να τη σκορπίζεις
και έτσι θα δίνεις το φως.

Ζήσε μια ζωή που θα μιλάει μόνο για Εκείνον…



Το να σιωπά κανείς δεν σημαίνει αδιαφορία



Το να σιωπά κανείς δεν σημαίνει οπωσδήποτε ότι είναι αδιάφορος, αδρανής, νωχελής κι απρόσεκτος. Η εσκεμμένη σιωπή, η προσεγμένη ολιγολογία και η απόρριψη της φλυαρίας και του κουτσομπολιού αποτελεί προτίμηση σιγής κι αποφυγή της κουραστικής πολυλογίας, από την οποία συνήθως προέρχονται διάφορα προβλήματα, όπως φιλονικίες, ψυχρότητες και θόρυβοι. Οι σιωπηλοί άνθρωποι μιλούν με τη σοβαρή σιωπή τους. Δεν μιλούν όχι γιατί δεν γνωρίζουν να μιλήσουν, όχι από ακαταδεκτικότητα και κρυφή οίηση ότι δεν συμμετέχουν σε υψηλού επιπέδου συζητήσεις, αλλά από την ταπεινή αίσθηση ότι δεν έχουν κάτι σημαντικό να πουν. Όταν μάλιστα μιλούν, καταθέτουν λόγο μεστό περιεχομένου.

Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ λέει: «Απόκτησε την εσωτερική σου γαλήνη και χιλιάδες άνθρωποι θα σωθούν γύρω σου, χωρίς εσύ να το ξέρεις». Δεν χρειάζεται συνέχεια να μιλάμε. Ο κόσμος κουράστηκε από τα πολλά, τα παχιά, τα αδιαφανή, τα υποκριτικά, τα ξύλινα λόγια. Οι άλλοι δεν βρίσκονται πάντοτε πλάι μας για να μας ακούνε, αλλά και για να τους ακούμε. Λέει ένας σοφός: «ο Θεός μας έδωσε δύο αυτιά και ένα στόμα - περισσότερο ν' ακούμε και λιγότερο να μιλάμε». Εμείς κυκλοφορούμε σαν να έχουμε δέκα στόματα και κανένα αυτί. Μιλά ο άλλος και δεν τον ακούμε και σκεφτόμαστε τι θα πούμε εμείς. 

Πηγή: μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Η εύλαλη σιωπή, εκδ. «Εν πλω»

Τρίτη 29 Μαΐου 2012

Ύμνος στην Κωνσταντινούπολη



Κωνσταντινούπολη,
Βασιλεύουσα Πόλη,
δίπλα στον καταγάλανο Βόσπορο,
ποιας άλλης πόλης η δόξα μπορεί ποτέ
με τη δική σου να συγκριθεί
Υπήρξες πεδίο μάχης φοβερό μεταξύ πνευματικών αντιπάλων:
βλάσφημων αιρετικών και αγίων του Θεού.
Σαν κόσκινο τους ξεκαθάρισες όλους
στο μακραίωνο πέρασμα των αιώνων,
αποκαλύπτοντας τους αποστάτες,
αλλά και τους υπηρέτες του Θεού.
Σπιλώθηκες με αμαρτίες πολλών
και με τη δυσωδία των αμαρτωλών,
αλλά καθαγιάστηκες με το ποτάμι του αίματος των μαρτύρων.

Ποιος μπορεί να απαριθμήσει
τις στρατιές όλων των πνευματικών σου ηρώων,
όλες τις ουράνιες οπτασίες κι όλα τα μυστήριά σου;
Συχνά οι άγγελοι του Θεού κατέρχονταν,
χαμήλωναν προς εσένα, Βασιλεύουσα·
και από σένα υψώνονταν προς τον ουρανό άνθρωποι ισάγγελοι.

Η Θεοτόκος εμφανίστηκε εντός των τειχών σου πολλάκις,
για να ελευθερώσει τους κινδυνεύοντες
και να γιατρέψει τους ασθενείς.
Το νέφος των εξαισίων αγίων, ως σκέπη αγία σε στέφει
και οι προσευχές των παιδιών σου
ως θυμίαμα ανεβαίνουν στον Ύψιστο.
Ω, πόσοι πολλοί άγιοι ήταν δικά σου παιδιά!
Όσα αμέτρητα υπάρχουν κρίνα του αγρού,
τόσοι υπάρχουν άγιοι επί αγίων!

Έγραψες ιστορία, Βασιλεύουσα Πόλη,
και το ημερολόγιο της ιστορίας με βαθυκόκκινο μελάνι·
με τους αγώνες σου γράφτηκε και το ακρογωνιαίο
της Εκκλησίας Σύμβολο της Πίστεως!
Έτσι λοιπόν, μπορεί για σένα τούτο να ειπωθεί:
ανάμεσα στις πόλεις τις πολλές,
εσύ μόνη ξεχωρίζεις, πορφυρή γραφή.

Φώτισες την οικουμένη με την Αγία Πίστη.
Γιάτρεψες τον κόσμο απ' την ειδωλολατρία και τις αιρέσεις.
Βασανισμένη αλλά όχι θανατωμένη, ακόμη δεν έχεις τελειώσει.
Γι' αυτό όλοι εμείς σε εορτάζουμε, Πόλη των Ομολογητών!
Σ' όλη τη γη και στους ουρανούς η δόξα σου
μεγαλόπρεπη αντηχεί·
και ο κάθε βαπτισμένος χρέος βαρύ έχυ,
ευγνωμοσύνης προς εσένα, οφειλή!


Πηγή: Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Ο πρόλογος της Αχρίδος: πνευματικό ημερολόγιο, Απρίλιος, εκδ. Άθως, σ.120-122.

Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

Υπομονή σε όλα!

Υπομονή θα πει
Να πονάς, αλλά να μην καταβάλλεσαι.
Να πονάς, αλλά να μην παραφέρεσαι.
Να πονάς, αλλά να μην μεμψιμοιρείς.
Να πονάς, αλλά να μην γκρινιάζεις.
Να πονάς, αλλά να μη γίνεσαι αντικοινωνικός.
Να πονάς, αλλά να μη γίνεσαι πρόβλημα στο περιβάλλον σου.
Να πονάς, αλλά να μένεις όρθιος.
Να πονάς, αλλά να χαμογελάς.
Να πονάς, αλλά να δοξολογείς.
Να πονάς, αλλά να προσφέρεις.
Να πονάς, αλλά να προσεύχεσαι.

Η  υπομονή είναι η μεγαλύτερη χριστιανική αρετή, που μας οδηγεί κοντά στον Θεό. Όλοι οι άγιοι ήταν με ένα "Δόξα Σοι ο Θεός" στο στόμα τους σε όλες τις δυσκολίες της ζωής. Ο πατήρ Παΐσιος λέει: "Ένα δόξα Σοι ο Θεός ενός ασθενούς ισοδυναμεί με 1000 μετάνοιες ενός υγιούς ανθρώπου."  

Ο πόνος, σωματικός ή ψυχικός, είναι αναπόφευκτος στη ζωή μας. Θάνατοι, αρρώστιες, φτώχεια, αποτυχία, πειρασμοί... είναι οι πιστοί συνοδοιπόροι μας. Ο Χριστός μαζί με τις αμαρτίες μας σήκωσε στους ώμους του και τον πανανθρώπινο πόνο, ο οποίος έγινε φάρμακο,για να εξαγνιστεί και να σωθεί ο άνθρωπος. Όλοι οι άγιοι της εκκλησίας μας δέχονταν τη δοκιμασία ως επίσκεψη Θεού. Όποιος πίνει το ποτήρι των δοκιμασιών με ευγνωμοσύνη και δοξολογία προς τον Θεό, γεύεται από τη ζωή αυτή τον Παράδεισο. Η φράση "ιώβειος υπομονή" παραπέμπει στον Ιώβ, το πιο λαμπρό παράδειγμα ανθρώπου, ο οποίος υπέφερε τις κακουχίες της πρόσκαιρης ζωής.

Εύχομαι ο Θεός να δίδει σε όλους μας υπομονή, ώστε διά της τεθλιμμένης οδού να φθάσουμε στην ποθητή πατρίδα μας, την Άνω Ιερουσαλήμ.  


Κυριακή 27 Μαΐου 2012

Τα καλύτερα δώρα που μου έδωσε ο Θεός!


Ο ΟΥΡΑΝΙΟΣ ΜΙΣΘΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΡΩΣΤΙΑ

- Τι κάνει η μητέρα σου;

- Δεν είναι καλά, Γέροντα. Ανεβάζει κατά διαστήματα ψηλό πυρετό και τότε χάνεται. Το δέρμα της γεμίζει πληγές και τις νύχτες πονάει.

- Ξέρεις; Αυτοί είναι μάρτυρες· αν δεν είναι ολόκληροι μάρτυρες, είναι μισοί.

- Και όλη η ζωή της, Γέροντα, ήταν μια ταλαιπωρία.

- Επομένως ο μισθός της θα είναι διπλός. Πόσα έχει να λάβει! Τον Παράδεισο τον έχει εξασφαλισμένο. Όταν ο Χριστός βλέπει ότι κάποιος αντέχει μια βαριά αρρώστια, του την δίνει, ώστε με την λίγη ταλαιπωρία στην επίγεια ζωή να ανταμειφθεί πολύ στην ουράνια, την αιώνια, ζωή. Υποφέρει εδώ, αλλά θα ανταμειφθεί εκεί, στην άλλη ζωή, γιατί υπάρχει Παράδεισος, υπάρχει και ανταμοιβή.

Σήμερα μου είπε μια νεφροπαθής που χρόνια τώρα κάνει αιμοκάθαρση: «Παππούλη, σταυρώστε, σας παρακαλώ, το χέρι μου. Οι φλέβες είναι όλο πληγές και δεν μπορώ να κάνω αιμοκάθαρση». «Αυτές οι πληγές, της είπα, στην άλλη ζωή θα είναι διαμάντια μεγαλύτερης αξίας από τα διαμάντια αυτού του κόσμου. Πόσα χρόνια κάνεις αιμοκάθαρση;» «Δώδεκα», μου λέει. «Δηλαδή δικαιούσαι ένα ‘‘εφάπαξ’’ και μία σύνταξη μειωμένη», της είπα. Μετά μου δείχνει μια πληγή στο άλλο χέρι και μου λέει: «Παππούλη, αυτή η πληγή δεν κλείνει· φαίνεται το κόκκαλο». «Ναι, αλλά από εκεί μέσα φαίνεται ο Ουρανός, της λέω. Άντε, καλή υπομονή. Εύχομαι ο Χριστός να σου αυξάνει την αγάπη Του, για να ξεχνιέται ο πόνος σου. Φυσικά υπάρχει και η άλλη ευχή, να εξαλειφθούν οι πόνοι, αλλά τότε εξαλείφεται και ο πολύ μισθός. Επομένως, η προηγούμενη ευχή είναι καλύτερη». Παρηγορήθηκε η καημένη.

Όταν το σώμα δοκιμάζεται, τότε η ψυχή αγιάζεται. Με την αρρώστια πονάει το σώμα μας, το χωματόκτιστο αυτό σπίτι μας, αλλά έτσι θα αγάλλεται αιώνια ο νοικοκύρης του, η ψυχή μας, στο ουράνιο παλατάκι που μας ετοιμάζει ο Χριστός. Με αυτήν την πνευματική λογική, που είναι παράλογη για τους κοσμικούς, χαίρομαι και εγώ και καμαρώνω για τις σωματικές βλάβες που έχω. Το μόνο που δεν σκέφτομαι είναι ότι θα έχω ουράνια ανταμοιβή. Καταλαβαίνω ότι εξοφλώ την αχαριστία μου στον Θεό, αφού δεν έχω ανταποκριθεί στις μεγάλες Του δωρεές και ευεργεσίες. Γιατί στην ζωή μου όλα γλέντι είναι· και η καλογερική και οι αρρώστιες που περνώ. Όλο φιλανθρωπίες μου κάνει ο Θεός και όλο οικονομίες. Ευχηθείτε όμως να μη με ξοφλάει με αυτά σ’ αυτήν την ζωή, γιατί τότε αλίμονό μου! Μεγάλη τιμή μου έκανε ο Χριστός να υπέφερα ακόμη περισσότερο την αγάπη Του, αρκεί να με ενίσχυε, ώστε να αντέχω, και μισθό δεν θέλω.

Ο άνθρωπος, όταν είναι τελείως καλά στην υγεία του, δεν είναι καλά. Καλύτερα να έχει κάτι. Εγώ, όσο ωφελήθηκα από την αρρώστια, δεν ωφελήθηκα από όλη την άσκηση που είχα κάνει μέχρι τότε. Γι’ αυτό λέω, αν δεν έχει κανείς υποχρεώσεις, να προτιμά αρρώστιες παρά υγεία. Από την υγεία του είναι χρεώστης, ενώ από την αρρώστια, όταν την αντιμετωπίζει με υπομονή, έχει να λάβει. Όταν ήμουν στο Κοινόβιο*, είχε έρθει μια φορά ένας άγιος Επίσκοπος, πολύ γέρος, ονόματι Ιερόθεος, που ασκήτευε στην Σκήτη της Αγίας Άννης. Την ώρα που έφευγε, όπως πήγε να ανεβεί στο ζώο, τραβήχτηκε το παντελόνι του και φάνηκαν τα πρησμένα του πόδια. Οι Πατέρες που πήγαν να τον βοηθήσουν, τα είδαν και τρόμαξαν. Εκείνος το κατάλαβε και τους είπε: «Αυτά είναι τα καλύτερα δώρα που μου έδωσε ο Θεός. Τον παρακαλώ να μη μου τα πάρει».

* Ο Γέροντας μόνασε στην Ιερά Μονή Εσφιγμένου τα χρόνια 1953-1955. 

Λόγοι Γέροντος Παϊσίου, εκδ. Ι. Ησυχαστηρίου «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης: 2002. 


Παρασκευή 25 Μαΐου 2012

Τις ώρες του διωγμού


Πολλές φορές η Εκκλησία μάς υπενθυμίζει
πως έχει μέλη ανθρώπινα και ατελή
και μας το υπενθυμίζει με τον πιο σκληρό κι άδικο τρόπο.

Είναι εκείνες τις ώρες του διωγμού
που ένα συγκινημένο «ευχαριστώ»
ή ένα δάκρυ κι ένα κόμπιασμα στον λαιμό 
συνθέτουν το μυστήριο μιας παρηγορίας
που σου χαρίστηκε μέσα στον πόνο.

Γιατί η επόμενη μέρα δεν θα 'ναι ρόδινη
θα ξημερώσει στην εξορία
στο ξεχείλισμα της πίκρας και του πόνου 
και των αναπάντητων «γιατί»...

Το «ευχαριστώ» σου λιτό κι απέριττο
συμπύκνωσε όλα όσα δεν μπόρεσες να πεις
μα όλοι τ' ακούσαμε συγκινημένοι. 

Ένα «ευχαριστώ» βγαλμένο απ' την ψυχή σου
ατόφυιο και γνήσιο
απαλλαγμένο από κάθε λογική διαμαρτυρίας
μεστό από αναμνήσεις, έγνοια, κόπο και προσευχή...

Ένα «ευχαριστώ» όλες σου οι λέξεις
ήταν το πιο σπουδαίο δίδαγμα που πρόσφερες φεύγοντας!

Εμείς σ' ευχαριστούμε για όλα 
και πιότερο γι' αυτό το τέλος. 
Δέξου το ακάνθινο στεφάνι σου αγόγγυστα
και προχώρα στον δρόμο που δίδαξε ο Κύριός μας,
τον ευλογημένο δρόμο στον Γολγοθά που βάδισε κι Εκείνος.



Υ/γ. Στον π. Β.

Πέμπτη 24 Μαΐου 2012

Εκδήλωση για την Άλωση και Ομαδική Προσευχή για το έθνος μας


Εκδήλωση για την Άλωση της Πόλης
Ιερός Ναός της του Θεού Σοφίας Στροβόλου
Παρασκευή, 25 Μαΐου 2012
ώρα: 7:00 - 9:30 μ.μ.

Ἡ Σχολή Παραδοσιακῆς Μουσικῆς «Ἁγιά-Σοφιά» διοργανώνει Ἐκδήλωση γιά τήν ἐπέτειο τῆς ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως τήν Παρασκευή 25 Μαΐου 2012, 7.00 - 9.30 μ.μ.

Πρόγραμμα:

7.00 μ.μ. Ἑσπερινός τῶν Νεομαρτύρων καί μνημόσυνο Κωνσταντίνου Παλαιολόγου
 
8.00 μ.μ. Ὁμιλία ἀπό τόν κ. Εὐάγγελο Χρυσό, Ὁμότ. Καθηγητήν Βυζαντινῆς  Ἱστορίας Πανεπιστημίου  Ἀθηνῶν, τ. Πρόεδρον τοῦ Ἱδρύματος τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων, μέ θέμα: «Ἡ Ἅλωση τῆς Πόλης: Μία "ἔσωθεν" ἅλωση;»

8.30 μ.μ. ΣΥΝΑΥΛΙΑ
               Μουσικό πρόγραμα μέ παραδοσιακά ὄργανα.
               Περιλαμβάνει ἔργα Ρωμιῶν συνθετῶν τῆς Πόλης, καθώς ἐπίσης τραγούδια καί θρήνους τῆς ἁλώσεως
               Συμμετέχουν οἱ μουσικοί:
               Χρῆστος Τσιαμούλης (οὔτι, νέϋ, τραγούδι)
               Σωκράτης Σινόπουλος (πολίτικη λύρα)
               Γιάννης Λέμπος (κρουστά)
               Νεκτάριος Ἰωάννου (τραγούδι, ὕμνοι)
καί ἡ χορωδία τῆς Σχολῆς Παραδοσιακῆς Μουσικῆς "Ἁγιά-Σοφιά" ὑπό τήν διεύθυνσιν τοῦ Νεκτάριου Ἰωάννου

Ακολουθεί κέρασμα

ΧΩΡΟΣ: Αἴθουσα Ἐκδηλώσεων Ἱ.Ναοῦ τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας Στροβόλου (Ἐλαιώνων 65, 2057 Στρόβολος).

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ


-------------------------------------


Ομαδική Προσευχή για το έθνος μας
Παρασκευή, 25 Μαίου 2012
ώρα: 10:00 μ.μ.


Η δύναμη της ομαδικής προσευχής όπως μας έχουν βεβαιώσει οι σύγχρονοι άγιοι γέροντες είναι πολλαπλάσια και μπορεί να κάνει πραγματικά θαύματα. [...]

Μαζί, την ίδια ώρα από όπου κι αν βρισκόμαστε στον πλανήτη μπορούμε να ενώσουμε τις δεήσεις μας με οποιοδήποτε τρόπο μπορεί ο καθένας, με την ελπίδα ότι ο Θεός θα ανατρέψει την δυσχερή κατάστασή μας.
[...]

Είναι το πιο απλό που μπορούμε να κάνουμε αλλά ίσως το πιο σπουδαίο.



Ἀς
ἀφήσουμε γιά λίγο στήν ἄκρη τά προσωπικά μας ζητήματα καί ἄς στρέψουμε τό βλέμμα πρός τόν οὐρανό. Οἱ ἡμέρες πού περνᾶ τό ἔθνος μᾶς εἶναι ἐξαιρετικά κρίσιμες. Τό νά περιμένουμε τήν σωτηρία ἀπό τούς κομματάρχες εἶναι τουλάχιστον ἀνούσιο. Ἡ δυσκολία πού περνᾶμε ὅλοι, πρέπει νά μᾶς ΕΝΩΣΕΙ, ὥστε μαζί νά ἀναπέμψουμε θερμή ἱκεσία, ἔχοντας ἀκράδαντη τήν πεποίθηση ὅτι ὁ Θεός, ὅπως ἔκανε πάντα, θά παρέμβει καί τώρα καί θά δώσει τήν λύση πού ἐκεῖνος κρίνει. Πνευματικό ραντεβού, λοιπόν, στό εἰκονοστάσι μας!

Τετάρτη 23 Μαΐου 2012

Βγάλε τον σταυρό, αλλιώς απολύεσαι!


Serafeimtousarof: Μέ ἀφορμή πρόσφατη ἀνάρτησή μας, μία ἀναγνώστρια μᾶς ἀπέστειλε τή δική της προσωπική ἐμπειρία στήν Ἀγγλία, πού περιγράφει τήν ἐπιμονή τῆς ἐταιρίας ὅπου δούλευε νά ἀφαιρέσει τόν Σταυρό πού φοροῦσε. Ἐμεῖς τή συγχαίρουμε γιατί προτίμησε νά ἀπολυθεῖ, τήν πρώτη μάλιστα ἡμέρα ἐργασίας, παρά νά ἀφαιρέσει τό ἱερό σύβολο τοῦ Σταυροῦ. Τέτοιοι νέοι μας γεμίζουν ἐλπίδα!

Ἤμουν φοιτήτρια σέ ἐπαρχιακή πόλη τῆς Ἀγγλίας τό 2001, στό Λίνκολν συγκεκριμένα, πρίν μετατεθῶ στό Λονδίνο γιά σπουδές καί περισσότερες εὐκαιρίες ἐργασίας. Χρειάστηκε νά ἐνισχύσω λίγο τό εἰσόδημά μου κι ἔτσι ἐπίασα δουλειά σέ ἐργοστάσιο συσκευασίας λαχανικῶν μόνο γιά τό Σαββατοκύριακο. Ἦταν τό πρῶτο Σαββατοκύριακο πού ξεκινοῦσα τή δουλειά, θυμᾶμαι ὅτι θά ἐρχόταν τό πουλμανάκι τοῦ ἐργοστασίου νά μᾶς πάρει ἐμένα καί ἄλλους φοιτητές ἀπό τήν ἑστία στίς 5 τό πρωί. Φτάσαμε στό ἐργοστάσιο, μᾶς καλοδεχτήκανε, μᾶς ἔδωσαν εἰδικές φόρμες, μπότες καί γάντια καί μᾶς ἐξήγησαν τί θά κάναμε γιά 6 ὧρες. Ἐγώ ἤμουν στόν τομέα, ὅπου ἔπρεπε νά βγάζω τά πλυμένα μαρούλια ἀπό τήν κορδέλα καί νά τά τοποθετῶ σέ ἄλλη γιά νά πᾶνε γιά συσκευασία.

Φοροῦσα τόν Σταυρό μου, ὅπως πάντα τόν φοράω, γιά φυλαχτό καί εὐλογία. Ἦταν ἀπό τό Ἅγιο Ὅρος, ξύλινος μέ τόν Ἐσταυρωμένο πάνω του. Θεώρησα ὅτι ἔπρεπε νά τόν βγάλω ἔξω ἀπό τό πουλόβερ πού φόραγα ἀλλά μέσα ἀπό τή φόρμα. Ἡ κορδέλα ἔτρεχε γρήγορα, τά γάντια ἐμπόδιζαν τά χέρια μου νά πιάσουν γρήγορα τά μαρούλια, τά χέρια μου πάγωναν ἀπό τό κρύο νερό καί ἔκανα προσευχή νά μέ βοηθήσει ὁ Θεός νά πάω καλά στή δουλειά μου.

Κάποια στιγμή ἦρθε ἡ ὑπεύθυνη, ἡ ὁποία μου ζήτησε πολύ εὐγενικά νά βγάλω τόν Σταυρό μου γιατί, ὅπως εἶπε, δέν ἐπιτρέπεται νά φορᾶμε κοσμήματα σέ ὥρα ἐργασίας. Τῆς ἀπάντησα τό ἴδιο εὐγενικά ὅτι τόν Σταυρό δέν τό φοράω γιά κόσμημα ἀλλά γιά προστασία καί εὐλογία. Αὐτή συνέχισε νά ἐπιμένει ὅτι δέν τήν ἐνδιαφέρει γιά ποιό λόγο φοράω τόν Σταυρό καί ὅτι ἔπρεπε νά τόν βγάλω ἄμεσα. Τῆς εἶπα ὅτι εἶναι σύμβολο τῆς πίστεώς μου, ἕνα ἱερό σύμβολο γιά μένα, καί ὅτι εἶναι ὁ Σταυρός πού σταυρώθηκε ὁ Θεός πού πιστεύω. Μοῦ ἀπάντησε ξανά ὅτι μέ καταλαβαίνει ἀλλά πρέπει νά τόν βγάλω γιά νά μή πέσει στά μαρούλια καί μπεῖ σέ συσκευασία. Μοῦ εἶπε ὅτι μόνο οἱ βέρες ἐπιτρέπονται. Ἐκείνη τήν ὥρα μου ἦρθε νά βάλω τά γέλια ἀλλά δέν τό ἔκανα.

Τήν ρώτησα γιά ποιό λόγο ἐπιτρέπουν τίς βέρες καί μοῦ ἀπάντησε ὅτι εἶναι ἱερό σύμβολο γάμου. Τῆς ἐπανέλαβα ὅτι καί ὁ Σταυρός γιά ἐμένα εἶναι ἱερό σύμβολο πίστεως καί δέν τόν βγάζω, καί ὅτι ὁ Σταυρός δέν θά πέσει στά μαρούλια γιατί εἶναι μέσα ἀπό τή φόρμα πού φοράω καί τόν φοράω γιά προστασία. Μοῦ δήλωσε ὅτι ἄν δέν τόν βγάλω τόν Σταυρό θά πρέπει νά φύγω ἀπό τή δουλειά. Τῆς ἀπάντησα ὅτι τόν Σταυρό δέν πρόκειται νά τόν βγάλω καί προτιμῶ νά φύγω ἀπό τή δουλειά. Μέ ὁδήγησε στά ἀποδυτήρια, τούς παρέδωσα τή φόρμα καί τίς μπότες καί ἔφυγα.

Τό συμβάν τό ἀνέφερα στό γραφεῖο εὑρέσεως ἐργασίας ὡς ἀπαράδεκτο καί καταχρηστικό. Δέν γνώριζα ἄν καλύπτεται νομικά ἡ ἀπαγόρευση νά φοράει κάποιος τόν Σταυρό του. Καί βέβαια δέν ξανασυνεργάστηκα μέ τό συγκεκριμένο γραφεῖο.

Δύο ἡμέρες ἀργότερα μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, βρῆκα ἐργασία σέ ἑλληνικό ἑστιατόριο ὅπου εἴχαμε μία πολύ καλή συνεργασία καί ἀκόμα καί τώρα μετά ἀπό τόσα χρόνια διατηροῦμε μία πολύ καλή φιλία.

Ποτέ ξανά ὅσα χρόνια καί ἄν ἔμεινα Ἀγγλία καί ὡς ἀπόφοιτη ἀπό τή σχολή μου, ἐργαζόμενη σέ ἑταιρεῖες καί γραφεῖα δέν ἀντιμετώπισα τέτοιο θέμα ξανά οὔτε ἄκουσα φίλους μου νά τό ἀντιμετωπίζουν.

Πάντως εἶναι ἰδιαίτερα θλιβερό τό γεγονός νά ζητεῖται ἀπό τή μία νά ἀφαιροῦν οἱ πιστοί τόν Σταυρό ἐν ὥρα ἐργασίας καί ἀπό τήν ἄλλη νά ἐπιτρέπουν τίς βέρες πού ἀσφαλῶς κρύβουν μεγάλο κίνδυνο εἰδικά σέ μία χειρωνακτική ἐργασία μέ μηχανήματα.
 Χρυσή

Αναδημοσίευση: serafeimtousarof (17/3/2012)


Υ/γ. Επιλέξαμε αυτή την ανάρτηση ανήμερα του μαρτυρίου του Αγίου Ευγενίου Ροντιόνωφ του νεομάρτυρος, που προτίμησε για την πίστη στον Χριστό να μην αφαιρέσει τον σταυρό του και τελικά να θυσιάσει τη ζωή του κερδίζοντας την αιωνιότητα.

Κυριακή 20 Μαΐου 2012

Να πέφτετε μες στην αγκαλιά Του και να προχωρείτε!


Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΩΣ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟ ΜΕΣΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ 

Ο σατανάς, επεσήμαινε ο Γέροντας Πορφύριος, απομακρύνεται με την πραότητα και την προσευχή. Πρέπει να τον περιφρονούμε. Οι λογισμοί αντιμετωπίζονται με την περιφρόνηση και με τη, όσο γίνεται ταχύτερα, στροφή στον Χριστό. Δίδασκε ο άριστος πνευματικός μαχητής: Η επικοινωνία με τον Χριστό, όταν γίνεται απλά, απαλά, χωρίς πίεση, κάνει το διάβολο να φεύγει. Ο σατανάς δεν φεύγει με πίεση, με σφίξιμο. Απομακρύνεται με την πραότητα και την προσευχή. Υποχωρεί, όταν δει την ψυχή να τον περιφρονεί και να στρέφεται με αγάπη προς τον Χριστό. Την περιφρόνηση δεν μπορεί να την υποφέρει, διότι είναι υπερόπτης. Όταν, όμως, πιέζεσθε, το κακό πνεύμα σάς παίρνει είδηση και σάς πολεμάει. Μην ασχολείσθε με τον διάβολο, ούτε να παρακαλείτε να φύγει. Όσο παρακαλείτε να φύγει, τόσο σάς αγκαλιάζει.

Τον διάβολο να τον περιφρονείτε. Να μην τον πολεμάτε κατά μέτωπον. Όταν πολεμάς με πείσμα κατά του διαβόλου, επιτίθεται κι εκείνος σαν τίγρις, σαν αγριόγατα. Όταν του ρίχνεις σφαίρα, αυτός σου ρίχνει χειροβομβίδα. Όταν του ρίχνεις βόμβα, σου ρίχνει πύραυλο. Μην κοιτάζετε το κακό. Να κοιτάζετε την αγκαλιά του Θεού και να πέφτετε μες στην αγκαλιά Του και να προχωρείτε. Να Του δοθείτε, να Τον αγαπήσετε τον Χριστό, να ζείτε με εγρήγορση...

Όταν σας ενοχλήσει κάτι, ένας λογισμός, ένας πειρασμός, μία επίθεση, περιφρονώντας όλ' αυτά, θα στρέφετε την προσοχή σας, το βλέμμα σας στον Χριστό. Εκείνος μετά θα αναλάβει να σας ανεβάσει. Εκείνος θα σας πιάσει απ' το χέρι και θα σας δώσει πλούσια τη θεία Του χάρη... Το σκέπτεσθε κι έρχεται το Άγιον Πνεύμα. Δεν κάνετε τίποτα. Κινείσθε προς τα εκεί κι έρχεται αμέσως η θεία χάρις. Μόλις στενάξετε, έρχεται, ενεργεί. Τι λέει ο Απόστολος Παύλος: «...υπερεντυγχάνει υπέρ ημών στεναγμοίς αλαλήτοις» (Ρωμ. 8, 26)... Όταν δείτε το αντίθετο πνεύμα να έρχεται να σας βουτήξει, εσείς δεν τρομοκρατείσθε, ούτε το κοιτάζετε, ούτε προσπαθείτε να το βγάλετε από μέσα σας. Τι κάνετε; Ο καλύτερος τρόπος είναι η περιφρόνηση. Δηλαδή ανοίγετε την αγκαλιά σας, ανοίγετε τα χέρια σας στον Χριστό, όπως το παιδάκι που βλέπει κάποιο θηρίο άγριο και δεν φοβάται, γιατί είναι δίπλα ο πατέρας του και πέφτει στην αγκαλιά του. Αυτόν τον τρόπο να χρησιμοποιείτε σε κάθε προσβολή του πονηρού και σε κάθε λογισμό, δηλαδή την περιφρόνηση.

Εκείνη τη στιγμή, που έχει ανάγκη η ψυχή σας και αγωνίζεσθε, να φωνάζετε: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Όλα να τα προλαμβάνετε με την προσευχή. Αυτό είναι μεγάλο μυστικό. Την ώρα του πειρασμού, εκεί που πάτε να τον περιφρονήσετε, ο πονηρός σας βουτάει, σάς καθηλώνει και σας σφίγγει και κάνει το δικό του κι όχι αυτό που θέλετε εσείς. Πρέπει να προλάβετε να κάνετε το άνοιγμα στον Θεό. Για να το πετύχετε όμως αυτό, πρέπει να σας φωτίσει η θεία χάρις. Αν αυτό δεν γίνει αμέσως, τότε σάς αρπάζει ο πονηρός κι ενώ προσπαθείτε να τον διώξετε, σας έχει ήδη συλλάβει...Την ώρα του πειρασμού, η ευκολία είναι να στραφείτε προς το αγαπώμενο πρόσωπο, να στραφείτε προς τον Θεό και προς 'κεί να κοιτάξετε ζωηρά και καλά κι επιθυμητά και θα σας έλθει αμέσως η δύναμη, θα σάς έλθει το καλό. Δηλαδή, ενώ βλέπετε ότι έρχεται το κακό να σας καταλάβει, εσείς μόλις το αντιληφθείτε από μακριά, το περιφρονείτε και τρέχετε στην αγκαλιά του Θεού. Αρκεί να προλάβετε να στραφείτε πρώτα εκεί. Οπότε, όταν θα πάτε στο καλό, δεν θυμάστε το κακό. Εδώ είναι το μυστικό, να περιφρονήσετε το κακό. Αλλά δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό, αν δεν στραφείτε στον Χριστό.

Λέμε καμιά φορά: «Περιφρόνησέ το το κακό!». Ε, αυτό είναι εύκολο να το λέμε, αλλά δεν είναι εύκολο να το κάνομε. Αυτή η περιφρόνηση έχει μεγάλη τέχνη. Η περιφρόνηση του κακού πνεύματος γίνεται μόνο με τη χάρη του Θεού. Γυρίζετε προς τον Χριστό, τρέχετε προσπαθείτε να γνωρίσετε τον Χριστό, ν' αγαπήσετε τον Χριστό, να αισθανθείτε τον Χριστό και σ' αυτή σας την προσπάθεια, όταν τα ελατήρια σας είναι αγνά και καθαρά και ειλικρινή, ανοίγει η χάρις την ψυχή σας και σάς λέει: «Έγειρε ο καθεύδων και ανάστα εκ των νεκρών και επιφαύσει σοι ο Χριστός» (Εφ. 5,14). Εκεί, μέσα στο θείο φως, θα ζούμε πάντοτε, εφόσον θ' αγαπάει και θα λαχταράει η ψυχή μας τον Θεό. Έτσι, με την χάρι του Χριστού, είναι όλα εύκολα κι όλα αληθινά τα λόγια του Χριστού, που είπε: «Ο γαρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστιν» (Ματθ. 11, 30)».

Δεν μπορεί, δίδασκε ο Γέροντας, ο άνθρωπος να αποφύγει τον παλαιό άνθρωπο χωρίς τη χάρη. Μόλις μας προσβάλλει πρέπει να προσευχόμαστε. Έλεγε: «Δεν μου αρέσει να συζητώ με τον παλαιό άνθρωπο. Δηλαδή με τραβάει από πίσω, απ' το ράσο, αλλ' αμέσως ανοίγω τα χέρια προς τον Χριστό κι έτσι τον περιφρονώ με τη θεία χάρη, δεν τον σκέπτομαι. Όπως το μωρό παιδί ανοίγει τα χέρια και πέφτει στην αγκαλιά της μάνας του, έτσι κάνω κι εγώ. Είναι μυστήριο, δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε τη λεπτότητα του θέματος. Όταν προσπαθείτε ν' αποφύγετε τον παλαιό άνθρωπο χωρίς τη χάρη, τον ζείτε. Με τη χάρη, όμως, δεν σας απασχολεί πια. Υπάρχει στο βάθος. Όλα μένουν μέσα μας, και τα άσχημα· δεν χάνονται. Με την χάρη, όμως, μετουσιώνονται, μεταποιούνται, μεταστοιχειώνονται».

Οι άγγελοι δοξάζουν συνεχώς το Θεό· πρέπει να είναι το πρότυπό μας. Η δοξολογία πρέπει να είναι η προσευχή μας. Έλεγε ο αεί δοξάζων τον Θεόν Γέροντας: «Ο Θεός θέλει να ομοιωθούμε με τους αγγέλους. Οι άγγελοι μόνο δοξολογούν τον Θεό. Αυτή είναι η προσευχή τους, μόνο η δοξολογία. Είναι λεπτό πράγμα η δοξολογία· ξεφεύγει απ' τα ανθρώπινα. Εμείς είμαστε άνθρωποι πολύ υλικοί και χαμερπείς, γι' αυτό και προσευχόμαστε στον Θεό ιδιοτελώς. Τον παρακαλούμε να μας τακτοποιήσει τα θέματά μας, να πάνε καλά τα καταστήματά μας, οι υποθέσεις μας, η υγεία μας, τα παιδιά μας. Προσευχόμαστε, όμως ανθρώπινα και με ιδιοτέλεια. Η δοξολογία είναι ανιδιοτελής προσευχή. Οι άγγελοι δεν προσεύχονται, για να κερδίσουν κάτι, είναι ανιδιοτελείς. Ο Θεός έδωσε και σ' εμάς αυτή τη δυνατότητα, να είναι η προσευχή μας μία διαρκής δοξολογία, προσευχή αγγελική. Εδώ βρίσκεται το μεγάλο μυστικό. Όταν μπούμε σ' αυτή την προσευχή, θα δοξάζομε τον Θεό συνεχώς, αφήνοντάς τα όλα σ' Αυτόν, όπως εύχεται η Εκκλησία μας: «πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα». Αυτά είναι τα «ανώτερα μαθηματικά» της θρησκείας μας!».

Η τελειότερη προσευχή, έλεγε, είναι η σιωπηλή. Δίδασκε ο αδιαλείπτως ευχόμενος Γέροντας: «Ο τελειότερος τρόπος προσευχής είναι ο σιωπηλός. Η σιγή. "Σιγησάτω πάσα σαρξ βροτεία" (Χερουβικόν Μεγάλου Σαββάτου). Αυτός ο τρόπος, της σιγής, είναι ο πιο τέλειος. Έτσι θεούσαι. Μπαίνεις στα μυστήρια του Θεού. Δεν πρέπει εμείς να μιλάμε πολύ. Ν' αφήνομε να μιλάει η χάρις. Έλεγα το "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με" και νέοι ορίζοντες άνοιγαν. Δάκρυα χαράς κι ευφροσύνης κυλούσαν απ' τα μάτια μου για την αγάπη και τη σταυρική θυσία του Χριστού. Λαχτάρα! Εδώ κρύβεται το μεγαλείο, ο Παράδεισος. Επειδή αγαπάεις τον Χριστό, λέεις τα λόγια αυτά, αυτές τις πέντε λέξεις λαχταριστά, με καρδιά. Και σιγά σιγά τα λόγια χάνονται. Είναι τόσο γεμάτη η καρδιά, που αρκεί να πεις μία λέξη, "Ιησού μου!", και τέλος καμία λέξη. Η αγάπη εκφράζεται καλύτερα χωρίς λόγια. Όταν μία ψυχή όντως ερωτευθεί τον Κύριο, προτιμά τη σιωπή και τη νοερά προσευχή. Η πλημμύρα της θείας αγάπης γεμίζει τη ψυχή από χαρά κι αγαλλίαση».

Μας δίδεται ό,τι επιθυμούμε, έλεγε πάλι, όταν δεν το ζητάμε· μας δίδεται όταν δεν το σκεφτόμαστε αλλά ζητάμε μόνο την Βασιλεία Του. Να πως τα διατυπώνει ακριβώς: «Να ζητάμε στην προσευχή μόνο τη σωτηρία της ψυχής μας. Δεν είπε ο Κύριος: «Ζητείτε δε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού...και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν»; (Ματθ. 6, 33· Λουκ. 12, 31). Εύκολα, ευκολότατα ο Χριστός μπορεί να μας δώσει ό,τι επιθυμούμε. Και κοιτάξτε το μυστικό. Το μυστικό είναι να μην το έχετε στο νου σας καθόλου να ζητήσετε το συγκεκριμένο πράγμα. Το μυστικό είναι να ζητάτε την ένωσή σας με τον Χριστό ανιδιοτελώς, χωρίς να λέτε, «δώσ' μου τούτο, εκείνο...». Είναι αρκετό να λέμε, «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Δεν χρειάζεται ο Θεός ενημέρωση από μας για τις διάφορες ανάγκες μας. Εκείνος τα γνωρίζει όλα ασυγκρίτως καλύτερα από μας και μας παρέχει την αγάπη Του. Το θέμα είναι ν' ανταποκριθούμε σ' αυτή την αγάπη με την προσευχή και την τήρηση των εντολών Του. Να ζητάμε να γίνει το θέλημα του Θεού· αυτό είναι το πιο συμφέρον, το πιο ασφαλές για μας και για όσους προσευχόμαστε. Ο Χριστός θα μας τα δώσει όλα πλούσια. Όταν υπάρχει έστω και λίγος εγωισμός, δεν γίνεται τίποτα».

γέροντος Πορφυρίου Αγιορείτου
Πηγή: Ιερομόναχος Σάββας Αγιορείτης, Η ανθρωπολογία του Γέροντος Πορφυρίου του Αγιορείτου

Σάββατο 19 Μαΐου 2012

Το καταφύγιο


Ἦταν χαρά Θεοῦ αὐτές οἱ μέρες στό χωριουδάκι, ὅπου πῆγαν γιά διακοπές. Τό σπιτάκι πάνω σέ ἕνα ὕψωμα πού ἀντίκριζε τή θάλασσα ἦταν ὅ,τι χρειάζονταν γιά νά ἠρεμήσουν καί νά ξεκουραστοῦν. Ἡ ἠρεμία σάν νά ἦταν ἐκεῖ ἐγκατεστημένη καί περίμενε τούς ἀνθρώπους, γιά νά τούς πεῖ ὅτι ἀκόμα ὑπάρχει σέ κάποιους ξεχασμένους ἀπόμερους τόπους, ὅπως αὐτόν πού τώρα βρίσκονταν. Ἡ φύση γύρω πλούσια σέ ποικιλία, καί ἀπό πάνω ἕνας βαθύς γαλάζιος οὐρανός, πού πήγαινε κι ἔσμιγε στόν ὁρίζοντα μέ τό γαλάζιο της θάλασσας, ἦταν μία ὀμορφιά πού καλοῦσε νά τήν ἀπολαύσεις μέ ὅλη τήν ὕπαρξή σου.

Γι’ αὐτό καί οἱ περίπατοι ἦταν στό καθημερινό πρόγραμμα καί πρώτη φορά κανείς δέν διαμαρτυρόταν γιά τό περπάτημα. Ἔτσι κι ἐκεῖνο τό ἀπομεσήμερο ξεκίνησαν νά πᾶνε στήν ἀνατολική πλευρά τοῦ τόπου, πού δέν εἶχαν ἀκόμη πάει. Τά τρία παιδιά εἶχαν βάλει διαγωνισμό, ποιός νά φτάνει στό ἑπόμενο σημεῖο, πού ἔβαζαν ὡς στόχο, πρῶτος καί οἱ γονεῖς ἀκολουθοῦσαν γρήγορα, γιά νά τά ἐπιβλέπουν. Ἔτσι, ξεμάκρυναν ἀρκετά.

«Κοιτάξτε ἐκεῖνο τό σύννεφο! Σάν ἄλογο πού τρέχει δέν εἶναι;», φώναξε κάποια στιγμή ἡ μικρή, πού πάντα ἡ φαντασία της κάλπαζε. «Λές νά ἔχουμε μπόρα;», εἶπε ἀνήσυχη ἡ μητέρα καί ἔκοψαν λίγο ταχύτητα. Τώρα κοίταζαν κάθε λίγο τόν οὐρανό. Ἡ μπόρα ναί, ἐρχόταν. Αὐτά τά σύννεφα πού μαζεύονται τόσο γρήγορα σάν νά φωνάζουν τό ἕνα στό ἄλλο νά βγοῦν ἀπό τούς ἀόρατους κρυψῶνες τους, πῶς κάλυψαν ἀπότομα τόν οὐρανό! Οἱ πρῶτες χοντρές ψιχάλες ἄρχισαν νά πέφτουν. Ἡ μικρή ἔπιασε φοβισμένη τό χέρι τοῦ πατέρα μέ τό πρῶτο μπουμπουνητό. Ὅλοι ἔνιωσαν ἀνήσυχοι. Δύσκολο καί ἴσως ἐπικίνδυνο νά βρίσκεσαι τόση ἀπόσταση μακριά ἀπό κάθε εἴδους σκεπή μέσα στήν καταιγίδα.

Αὐθόρμητα κοίταζαν ὅλοι γύρω, μήπως ὑπῆρχε κάποιο ἀσφαλές σημεῖο. «Νά ἕνα σπιτάκι!», φώναξε σάν νά ἔκανε τήν μεγαλύτερη ἀνακάλυψη ἡ μεγάλη κόρη καί ἀμέσως ὅλοι προχώρησαν πρός τήν κατεύθυνση πού τούς ἔδειξε. Καί ὁ ἀδελφός μέ ἱκανοποίηση, γιατί ἀνακάλυψε κι ἐκεῖνος κάτι, παρατήρησε ὅτι δέν ἦταν σπιτάκι, ἀλλά ἐκκλησάκι.

Οἱ στάλες τῆς βροχῆς πύκνωσαν κι ἦταν χοντρές καί κτυποῦσαν ὁρμητικές στίς πλάτες, στά κεφάλια… «Ἀνοῖξτε τό βῆμα σας», φώναζε ὁ πατέρας καί ἅρπαξε στήν ἀγκαλιά του τή μικρή, πού δέν μποροῦσε νά τρέξει ἄλλο. Τό μεγάλο ξέσπασμα τῆς μπόρας τούς βρῆκε στό ἐκκλησάκι. Μέ πόση ἀνακούφιση μπῆκαν ὅλοι μέσα! Ἔνιωθαν ὅτι μπῆκαν στόν πιό ζεστό καί φιλόξενο χῶρο. Ἕνα, «δόξα σοι ὁ Θεός» βγῆκε ἀπό τήν καρδιά τῶν γονιῶν. Ὅλα ἦταν σέ τάξη μέσα στό μικρό ἐξωκκλήσι. Ἦταν φανερό ὅτι κάποια ἤ κάποιες εὐλαβικές ψυχές τό φρόντιζαν τακτικά. Ἔξω ἡ βροχή ἔπεφτε ὁρμητική. Ἡ φύση σκοτεινίασε καί προκαλοῦσε φόβο μέ τίς ἀστραπές καί τίς βροντές. Ξαφνικά, ἕνας κρότος ἐκκωφαντικός ἀκούστηκε ἀρκετά κοντά. «Κεραυνός!», εἶπαν ὅλοι. Τά παιδιά μαζεύτηκαν κοντά στούς γονεῖς φοβισμένα, ἄλλα κι ἐκεῖνοι κοιτάχτηκαν ἀνήσυχοι.

«Νά ἀνάψουμε τό κεράκι μας καί θά μᾶς φυλάξει ὁ Θεός. Ἐκεῖνος ἄνοιξε τό σπίτι του καί μᾶς ἔβαλε μέσα, γιά νά μᾶς φυλάξει. Ἐδῶ εἴμαστε σέ ἀσφαλισμένο καταφύγιο. Νά κάνουμε ὅλοι τήν προσευχή μας καί σέ λίγο πού θά περάσει ἡ μπόρα θά πᾶμε στό σπίτι». Αὐτή ἡ σκέψη τῆς μητέρας ἔστρεψε τήν προσοχή ὅλων στό εἰκονοστάσι. Τό στοργικό βλέμμα τοῦ Κυρίου καί ἡ γλυκιά μορφή τῆς Παναγίας ἔδιωξαν τόν φόβο. Τό ἀναμμένο κεράκι, τό θυμίαμα πού βρῆκαν κι ἄναψαν, ἡ προσευχή, ζέσταναν τίς καρδιές. Ἔξω ἡ βροχή ἔπεφτε πιό ἤρεμα, ὥσπου ἔπαψε ἐντελῶς. Σέ λίγο ἕνα πανέγχρωμο οὐράνιο τόξο ὑπογράμμισε τήν ὀμορφιά τοῦ τοπίου καί ἔδωσε καινούργια χαρά σέ ὅλους. Ὁ δρόμος τοῦ γυρισμοῦ τούς φάνηκε ἀκόμα πιό ὄμορφος, ὅπως ὅλα ἦταν ξεπλυμένα ἀπό τή βροχή καί τά ρυάκια τοῦ νεροῦ ἔτρεχαν στίς κατηφόρες.

Πόσο ταιριάζει σέ τέτοιες περιστάσεις τό, «Κύριε, καταφυγή ἐγενήθης ἡμῖν» (Ψαλμ. πθ΄, 1). Καταφύγιο κυριολεκτικά, ἀλλά κυρίως πνευματικά, γίνεται ὁ Ναός, τό σπίτι τοῦ Θεοῦ καί μᾶς σκεπάζει στίς μπόρες τῆς ζωῆς. Οἱ ἅγιοι ἄνθρωποι, πού ἀγάπησαν τόν Θεό καί γι’ αὐτό εἶχαν ἀνοικτή τήν καρδιά τους γιά νά νιώθουν τή δική Του ἀγάπη, αἰσθάνονταν ἔντονα τήν ἀνάγκη νά καταφεύγουν σ’ Αὐτόν, γιά νά προστατεύονται ἀπό τούς ποικίλους κινδύνους καί πειρασμούς.

Σέ καιρό θλίψεων, πού ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου νιώθει νά περισφίγγεται ἀπό τά κακά πού τή στενοχωροῦν, χωρίς νά φαίνεται πουθενά διέξοδος, μόνο ἡ πίστη, ἡ προσευχή καί ἡ πλήρης καταφυγή στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μποροῦν νά ρίξουν φῶς στό σκοτάδι τῆς ζωῆς. «Σύ μου εἶ καταφυγή ἀπό θλίψεως τῆς περιεχούσης με» (Ψαλμ. λα΄, 7), ἀναφωνεῖ γιά τήν πολυτάραχη ζωή του ὁ Δαβίδ. Τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἀποζητοῦσε καί ἔπαιρνε σέ κάθε δύσκολη περίσταση τῆς ζωῆς του. «Ἐγενήθης ἀντιλήπτωρ μου καί καταφυγή μου ἐν ἡμέρᾳ θλίψεώς μου. Βοηθός μου εἶ» (Ψαλμ. νη΄, 17 - 18). Κι ὅταν ὁ Χριστός περπατοῦσε στούς δρόμους τῶν ἀνθρώπων, τί ἄλλο ἦταν παρά καταφύγιο ὅλων τῶν πονεμένων; Σ’ Αὐτόν κατέφυγαν ὁ Ἰάειρος, ἡ Χαναναία, ἡ αἱμορροοῦσα, οἱ τυφλοί…, ὅλοι ὅσοι δέν εἶχαν καμιά ἐλπίδα ἀπό πουθενά.

Σέ καιρό ἀδιεξόδων καί πνευματικῶν κινδύνων, πού κανείς δέν ξέρει πῶς νά φυλάξει τόν ἑαυτό του καί τούς δικούς του, ὅταν ἄνθρωποι, καταστάσεις, πειρασμοί μᾶς ἀπειλοῦν, μόνο στόν Θεό μποροῦμε νά καταφύγουμε καί νά ἀσφαλιστοῦμε μέσα στήν παντοδύναμη παρουσία Του. «Γενοῦ μοι εἰς Θεόν ὑπερασπιστήν καί εἰς οἶκον καταφυγῆς τοῦ σῶσαί με. Ὅτι κραταίωμά μου καί καταφυγή μου εἶ σύ» (Ψαλμ. λ΄, 3 - 4). Ἰδιαίτερα, ὅταν ὁ ἐχθρός τῆς ψυχῆς μας ὁ διάβολος ἐντείνει τούς πειρασμούς του καί μᾶς πολεμᾶ, γιά νά μᾶς ρίξει σέ ἁμαρτίες καί νά μᾶς ἀπομακρύνει ἀπό τόν δρόμο τῆς σωτηρίας, ἰσχυρή πρέπει νά βγαίνει ἀπό τήν ψυχή μας ἡ παράκληση, νά μᾶς βγάλει ἀπό τίς παγίδες του ὁ μόνος δυνατός. «Ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, ὅτι πρός σέ κατέφυγον» (Ψαλμ. ρμβ΄ [142], 9).

Ἀλλά κι ἄν ἀργά, μετά τίς πτώσεις μας, θελήσουμε νά καταφύγουμε στόν Κύριο, γιά νά μᾶς λυτρώσει καί νά ξεκουράσει τίς ψυχές μας ἀπό τό βάρος τῆς ἁμαρτίας, Ἐκεῖνος μέ ἀνοιχτή τήν πατρική ἀγκαλιά μᾶς καλεῖ νά πᾶμε κοντά Του, γιά νά μᾶς χαρίσει τήν ἀνάπαυση ἀπό τό βαρύ φορτίο. «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Ματθ. ια΄, 28). Σ’ Αὐτόν δέν κατέφυγαν ὁ Ζακχαῖος, ὁ Λευί, ἡ πόρνη…;

Συχνά στή ζωή οἱ ἄνθρωποι νιώθουμε μόνοι, ἀκάλυπτοι. Παλεύουμε χωρίς ἀποτέλεσμα. Κάποιοι καταφεύγουν ἐκεῖ πού δέν θά ἔπρεπε, σέ ἀνθρώπους καί μέσα πού ὑπόσχονται ἀνακούφιση, διέξοδο, λύσεις… Αὐτά στό τέλος πληρώνονται πολύ ἀκριβά καί ὄχι μόνο δέν προσφέρουν λύσεις, ἀλλά καί ὁδηγοῦν στήν ἀπώλεια.

Κι ὅμως, ἔχουμε τόν Χριστό μας, πού ἔγινε ἄνθρωπος, ἦλθε ἀνάμεσά μας κι ἔγινε ὁ μέγας μεσίτης γιά μᾶς στόν οὐρανό. Ἔχουμε Ἀρχιερέα μέγα (βλ. Ἑβρ. δ΄, 14) κοντά στόν θρόνο τοῦ Θεοῦ, ἕτοιμο νά ἀκούσει τίς προσευχές μας. Κι ἐπειδή οἱ δικές μας προσευχές βγαίνουν ἀπό χείλη ἀκάθαρτα καί ἁμαρτωλές ψυχές, ἔχουμε πρόθυμη βοηθό τήν Παναγία μας, πού μεσιτεύει γιά μᾶς. «Πρός σέ καταφεύγω, τήν κεχαριτωμένην…», τῆς φωνάζουμε, γι’ αὐτό κι ἕνα ἀπό τά πολλά ὀνόματα πού τῆς ἔχουμε δώσει εἶναι, «Παναγία Καταφυγή». Κρίμα νά μήν τό γνωρίζουμε, νά μήν τό θυμόμαστε τίς ὧρες πού ἡ ψυχή ζητεῖ ἕνα καταφύγιο.

Ἄς μάθουμε νά φωνάζουμε μέ πίστη: «Κύριε, καταφυγή ἐγενήθης ἡμῖν». Τότε ὅσο κι ἄν διαρκοῦν οἱ μπόρες τῆς ζωῆς, ὅσο κι ἄν φυσοῦν οἱ ἄνεμοι τοῦ κακοῦ γύρω μας, στό τέλος θά μᾶς χαμογελάσει ὁ οὐρανός. Καί μετά ἀπό κάθε μπόρα τῆς ζωῆς μέ περισσότερη θέρμη θά τοῦ λέμε: «Ἀγαπήσω σε, Κύριε, ἡ ἰσχύς μου. Κύριος στερέωμά μου καί καταφυγή μου καί ρύστης μου» (Ψαλμ. ιζ΄, 2 - 3).

Νίκη Τρακοσιή, φιλόλογος
Πηγή: περιοδικό Παρέμβαση Εκκλησιαστική, Ιανουάριος - Μάρτιος 2012, τεύχ. 18ο, έκδ. Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κύπρου, σ. 307-310

Παρασκευή 18 Μαΐου 2012

Ανέθεσα «την πάσαν ελπίδα μου» στην Υπεραγία Θεοτόκο


Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΩΤΗΣ, ΤΟ ΤΡΑΚΤΕΡ ΚΑΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ


VatopaidiFriend: Όπως ο ίδιος ο Γέροντας (π. Αθανάσιος Σταυροβουνιώτης, Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Σταυροβουνίου Κύπρου) αναφέρει σε σχετικό κείμενό του, ευεργετήθηκε πολλές φορές στη ζωή του από την Παναγία μας. Το περιστατικό που ακολουθεί είναι ένα ολοφάνερο θαύμα:

«Ήταν η 9η Φεβρουαρίου 1960, και ο αείμνηστος Γέροντας μου Γερμανός μου έδωσε εντολή να οδηγήσω το τρακτέρ της μονής από το μετόχι μας του αγίου Μοδέστου στο μετόχι της αγίας Βαρβάρας.

Ήταν η απόδοση της εορτής της Υπαπαντής και καθώς οδηγούσα έψελνα προς τιμήν της Παναγίας: «Ακατάληπτόν έστι το τελούμενον εν σοι και αγγέλοις και βροτοίς, Μητροπάρθενε Αγνή» και «Θεοτόκε, η ελπίς πάντων των χριστιανών, σκέπε, φρουρεί, φύλαττε τους ελπίζοντας εις σε».
Ξαφνικά, ενώ βρισκόμουν μπροστά σ' ένα κατήφορο, το τρακτέρ ξέφυγε από τον έλεγχό μου και αυξήθηκε επικίνδυνα η ταχύτητα. Κάποια βλάβη είχε συμβεί, αλλά κι εγώ δεν ήμουν επιδέξιος οδηγός, ώστε να κάνω τους αναγκαίους χειρισμούς. Τα φρένα δεν λειτουργούσαν, μα ούτε και ν' αλλάξω ταχύτητα κατόρθωσα. Σε κάθε στιγμή υπήρχε κίνδυνος ανατροπής, με αποτέλεσμα κάποιο σοβαρό τραυματισμό ή και τον ίδιο τον θάνατο.

Αμέσως ανέθεσα «την πάσαν ελπίδα μου» στην Υπεραγία Θεοτόκο.
- Παναγία μου, βοήθα με! Παναγία μου, σώσε με! φώναζα με αγωνία.

Το τρακτέρ ολοταχώς κατέφθανε στην όχθη του ποταμού. Σύμφωνα με τα ανθρώπινα δεδομένα δεν μου απέμεναν παρά λίγες μόνο στιγμές ζωής. Αλλ' ω των θαυμάτων σου, Υπερευλογημένη Θεοτόκε! Το τρακτέρ, αφού έπεσε σε μερικούς θάμνους, σταμάτησε αναπάντεχα στο χείλος ακριβώς του ποταμού και της καταστροφής.

Ευχαρίστησα από τα βάθη της ψυχής μου την Αειπάρθενο, που άκουσε την κραυγή της δεήσεώς μου. Ύστερα κατέβηκα από το μηχάνημα και πήγα πεζός στο μετόχι της αγίας Βαρβάρας, όπου συνάντησα τον Γέροντά μου.

- Παρά λίγο να σκοτωθώ! του είπα. Το τρακτέρ σταμάτησε την τελευταία στιγμή με τη χάρη της Παναγίας.

Η υπακοή στον Γέροντα μου και η προστασία της Θεοτόκου, που της έψελνα τα μεγαλυνάρια, μ' έσωσαν. Κοντά στην όχθη του πόταμου ήταν ένα μεγάλο πεύκο. Σε κάποια σχισμή του τοποθέτησα μία εικόνα της Παναγίας. Και κάθε φορά πού περνούσαμε από κει, σταματούσαμε για λίγο να προσκυνήσουμε».

Πηγή: αρχιμ. Αθανασίου Σταυροβουνιώτου, «Η Υπεραγία Θεοτόκος εις την ζωήν του μοναχού», περιοδικό Ορθόδοξη Μαρτυρία, τεύχος 18, έκδοσις Παγκυπρίου Συλλόγου Ορθοδόξου Παραδόσεως «Οι φίλοι του Αγίου Όρους», Λευκωσία

Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

Ένα αλλιώτικο δακτυλίδι!

ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΦΤΩΧΩΝ

Πλησίαζαν τα Χριστούγεννα και ο αστυνομικός θέλοντας να συνεισφέρει εμπράκτως στην απαστράπτουσα ψυχή και σώματι Αγγελική ανακοίνωσε πως σκέπτεται να της πάρει δακτυλίδι. Εκείνη τότε γύρισε και τον ρώτησε πόσα χρήματα προτίθεται να διαθέσει!
- Έχεις βάλει κανένα όμορφο κομμάτι στο μάτι;
- Κάτι έχω στον νου μου.
- Ε! αυτό που έβαλες στον νου σου θα σ' το πάρω, όσα χρήματα κι αν έχει...

Το απόγευμα της ίδιας ημέρας συναντήθηκαν και ήπιαν μαζί καφέ σε μια καφετέρια που βρίσκεται στο ύψος της Ν. Σμύρνης επί της Συγγρού, δίπλα από τον ιερό ναό του Αγίου Σώστη. Αφού συζήτησαν για αρκετή ώρα η αεροσυνοδός τού πρότεινε να την ακολουθήσει σε ένα κοντινό Χρυσοχοείο, προκειμένου να αγοράσει το δακτυλίδι που υποτίθεται είχε βάλει στο μάτι.

Με έκπληξη όμως ο αστυνόμος είδε πως το περιβόητο κατάστημα με τα χρυσαφικά ήταν ο ναός του Αγίου Σώστη! Στον συγκεκριμένο ναό διακονούσε και ο πνευματικός της.

«Αρχικά νόμιζα», όπως εξιστορούσε αργότερα ο ίδιος, «ότι μπήκε μέσα για να ανάψει ένα κερί. Μου έγνεψε να την ακολουθήσω. Με οδήγησε μπροστά σε ένα κουτί που έγραφε "υπέρ του φιλοπτώχου" και με προέτρεψε να ρίξω μέσα τα χρήματα που θα διέθετα για να της αγοράσω δακτυλίδι. Ένιωσα αμήχανος! Ασυναίσθητα της έδωσα 600 ευρώ που είχα μαζί μου για τον σκοπό αυτό.»
- Ρίξ' τα εσύ μέσα, της είπα θυμωμένος!

Θυμάμαι πως νευρίασα με την πράξη της. Άλλωστε στον φιλόπτωχο, όσες φορές μέχρι τότε έδινα, το ποσό δεν ξεπερνούσε το ένα ευρώ!!!

Τότε εκείνη, αφού με αγκάλιασε και με φίλησε είπε:
- Αυτό είνα το καλύτερο δώρο που έχω δεχθεί μέχρι σήμερα στη ζωή μου! Με έκανες πολύ ευτυχισμένη αφού διακρίνω πλέον μία ωριμότητα πάνω σου.
- Φαίνεσαι χαρούμενη!
- Είμαι μέσα στην τρελή χαρά...

Άρχισε τότε με ηρεμία να μου εξηγεί ότι πήρε την απόφαση αυτή, γιατί, όπως γνωρίζει από τον πνευματικό της, υπάρχουν πάρα πολλοί φτωχοί στην περιοχή. Άποροι που αναμένουν να πάρουν μία μικρή βοήθεια από τον Φιλόπτωχο του ναού για να περάσουν τα Χριστούγεννα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αποφάσισε το «δακτυλίδι» που θα της χάριζε να πιάσει καλύτερο τόπο από το δάκτυλό της! Τον αγκάλιασε και τον φίλησε για μια ακόμη φορά. Και εκείνος θέλοντας να διορθώσει τη συμπεριφορά του είπε:
- Εσύ, γλυκούλα μου, πόσα χρήματα θα διαθέσεις για το χριστουγεννιάτικο δώρο που θα μου κάνεις;
- Σκοπεύω να σου πάρω ένα ζεστό κασκόλ από τα duty free του αεροδρομίου να το φοράς στη μηχανή σου για να μην κρυώνεις.
- Ε! τόσο φθηνά θα τη βγάλεις; Μόνο με ένα κασκόλ; Γιατί έλεγα, αν διέθετες περισσότερα, να τα μοιράζαμε σε φτωχές οικογένειες μέσω των ναών. Βλέπεις η πράξη σου με συγκίνησε! Θα πω και στον Μανώλη να κάνει το ίδιο...
- Αυτά τα πράγματα είναι καλύτερα να μείνουν αποκλειστικά για εμάς. Να είναι το μυστικό μας.

Του αποκάλυψε κατόπιν πως ένα μέρος του δώρου που πήρε από την εργασία της το έδωσε στη μητέρα της, γιατί τα οικονομικά στο σπίτι, εξ αιτίας και της εγχείρησης που έκανε, δεν ήταν σε καλή κατάσταση. Ένα άλλο μέρος των χρημάτων που θα διέθετε, όπως έπραττε κάθε χρόνο, για καλλυντικά και ρούχα το διέθεσε ήδη για τους φτωχούς μέσω του φιλόπτωχου. Κράτησε λίγα χρήματα για να αγοράσει μικρής αξίας δώρα για εκείνον και τους δικούς της.

Από τότε και με κάθε ευκαιρία οι δύο νέοι ανακάλυπταν φτωχές οικογένειες και τις ενίσχυαν χωρίς να γνωρίζει κανείς τίποτε...

Με κάθε ευκαιρία μάλιστα η Αγγελική έβγαζε από τη τσάντα της δύο-τρεις στίχους από τον 40ό ψαλμό του προφήτη Δαυίδ, που της έδωσε ο πνευματικός της και το διάβαζε. Με τον τρόπο αυτό ήθελε πρώτη αυτή να συνειδητοποιήσει, όπως έλεγε, τους στίχους, «Μακάριος ὁ συνιῶν ἐπὶ πτωχὸν καὶ πένητα· ἐν ἡμέρᾳ πονηρᾷ ρύσεται αὐτὸν ὁ Κύριος... Κύριος βοηθῆσαι αὐτῷ ἐπὶ κλίνης ὀδύνης αὐτοῦ· ὅλην τὴν κοίτην αὐτοῦ ἔστρεψας ἐν τῇ ἀῤῥωστίᾳ αὐτοῦ.» Επεδίωκε να καταστήσει τους στίχους αυτούς καθημερινό βίωμά της.

Πηγή: Διονύσιος Α. Μακρής, Μάχη ζωής, εκδ. «Αγαθός λόγος», Αθήνα: 2012, σ. 81-84.

Τετάρτη 16 Μαΐου 2012

Συναυλία «Η Ρωμανία κι αν πέρασεν ανθεί και φέρει κι άλλο»


ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΙΕΡΑΣ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΛΕΜΕΣΟΥ 
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ

ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΕΤΗ ΚΕΤΙΜΕ 
ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΚΑΙ ΣΑΝΤΟΥΡΙ

ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ ΣΧΗΜΑ 
ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΛΕΜΕΣΟΥ

ΠΕΜΠΤΗ 17 ΜΑΪΟΥ 2012 
7:30 M.M.

ΚΗΠΟΘΕΑΤΡΟ 
ΛΕΜΕΣΟΥ

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

Τρίτη 15 Μαΐου 2012

Οι αμυγδαλιές της αγάπης



Κάποτε ένας Πορτογάλος πρίγκιπας ερωτεύεται παράφορα μια σκανδιναβή πριγκίπισσα. Η Σουηδία δέχεται τα «προξενιά» και σε λίγο η νεράιδα του Βορρά κατεβαίνει στην Πορτογαλία. Δεν έχει κανένα απολύτως παράπονο! Ο άνδρας την υπεραγαπά, την προσέχει, σέβεται τις επιθυμίες της και όλοι την προσέχουν.

Σιγά-σιγά  συνηθίζει το πράσινο χαλί της γης. Πολύ όμως λαχταρά το άσπρο χρώμα της πατρίδος της.
    − Η πατρίδα μου έχει πολλά χιόνια, παντού βλέπεις κάτασπρα!

Ο πρίγκιπας θέλει πάντα να χαροποιεί το ταίρι του. Διατάζει λοιπόν να φυτέψουν παντού αχλαδιές, αμυγδαλιές, κερασιές, που κάνουν άσπρα λουλούδια, να φυτέψουν μέσα στο παλάτι και γύρω μαργαρίτες λευκές, τριανταφυλλιές με κάτασπρα τριαντάφυλλα.
Η πλάση γρήγορα ντύνεται στα λευκά!

Η πριγκίπισσα βλέπει τα κάτασπρα λουλούδια και αγάλλεται η καρδιά της. Συχνά αγκαλιάζει τον άνδρα της.
    − Σ’ ευχαριστώ χρυσέ μου. Εσύ κάνεις τα πάντα για να μ’ ευχαριστήσεις. Εγώ τι θέλεις να κάνω για σένα;
    − Τίποτε! Θέλω να γελάς εσύ! Να είσαι ευτυχισμένη!
    − Είμαι! Δόξα τω Θεώ! Δόξα τω Θεώ!

Αν δεν μπορείς να προσφέρεις στο ταίρι σου εκατό, δώσε δέκα, πέντε, ένα!


Θεόδωρος Κ. Βγόντζας, Ενότητα στο γάμο, εκδ. Λυχνία, 2010, σ. 57

Δευτέρα 14 Μαΐου 2012

Άγιος Θεράπων: Ετοίμως μεληδόν κατατμηθήναι!


Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΡΑΠΩΝ, Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΥΠΡΟΥ, Ο ΑΝΑΡΓΥΡΟΣ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ


Η αγιότητα είναι ένα από τα βασικά ιδιώματα τα οποία αποδίδει η Αγία Γραφή στον Θεό. Ο Θεός και είναι και λέγεται άγιος και απαιτεί την αγιότητα από μας τους ανθρώπους, «άγιοι έσεσθε, ότι άγιος ειμί εγώ Κύριος ο Θεός υμών» (Λευιτ. ια', 44) είναι η προτροπή του. Σκοπός του Χριστιανού είναι η αγιότητα, η κατάκτηση της Βασιλείας των Ουρανών, η επιστροφή του στον Παράδεισο. Για τον λόγο αυτό ο άνθρωπος καταβάλλει προσπάθειες, αγωνίζεται στη ζωή έτσι ώστε ν' αποφεύγει «την παρά φύσιν κίνησιν της ψυχής», όπως έλεγε ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, δηλαδή την αμαρτία, και να επιδιώκει να ζει «κατά φύσιν», να στρέφεται δηλαδή συνεχώς προς τον Θεό. Κανένας δεν γεννιέται άγιος, με τον αγώνα φτάνει κανείς στην αγιότητα βοηθούμενος από τα μέσα της Χάριτος, τα Μυστήρια της Εκκλησίας. Την αγιότητα πέτυχαν σοφοί ποιμένες και φιλάνθρωποι επίσκοποι, ηρωικοί νέοι και σεμνές παρθένες, όσιοι και ασκητές, φλογεροί ιεραπόστολοι και εθνομάρτυρες, ενάρετοι οικογενειάρχες. Όλες οι εποχές έχουν να παρουσιάσουν αγίους, γιατί πάντα υπήρχαν οι φίλοι του Θεού. Ανάμεσα στους φίλους του Θεού, τους αγίους, εξέχουσα θέση κατέχει και ο Άγιος Θεράπων ο Επίσκοπος Κύπρου, ο ανάργυρος και θαυματουργός ιερομάρτυς.

Για τον Άγιο Θεράποντα, όπως γράφει ο Μέγας Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, «είναι άγνωστον πόθεν κατήγετο, εκ ποίων γονέων εγεννήθη και κατά ποίους χρόνους ωμολόγησε τον Χριστόν», παρ' όλ' αυτά, όμως, η παράδοση μας έχει διασώσει τα εξής στοιχεία:
Ο Άγιος θεοφόρος Ιεράρχης μας καταγόταν από τα ευλογημένα μέρη της Ανατολής από ευσεβείς γονείς, «εξ ευγενών και ευσεβών γεννητόρων». Από τη νηπιακή του ηλικία οι γονείς του, έσπειραν στον μικρό Θεράποντα τον σπόρο του Θεού. Κι ο σπόρος αυτός φύτρωσε κι έκαμε ρίζες βαθιές, τόσο βαθιές, που οι διώκτες του δεν μπόρεσαν να του τον ξεριζώσουν αργότερα. Όταν μεγάλωσε, ρίχτηκε στη μελέτη των Θείων Γραφών και εκεί προσπαθούσε να ξεδιψάσει. Ο 83ος ψαλμός του Δαβίδ: «Ως αγαπητά τα σκηνώματα σου, Κύριε των δυνάμεων... ότι κρείσσων ημέρα μία εν ταις αυλαίς σου υπέρ χιλιάδας, εξελεξάμην παραρριπτείσθαι εν τω οίκω του θεού μου μάλλον ή οικείν με εν σκηνώμασιν αμαρτωλών» βρίσκει στο Θεράποντα την πλήρη εφαρμογή του, γιατί από πολύ μικρός ο Θεράπων «ταις ιεραίς Έκκλησίαις εσχόλαζε». Με τη μελέτη της Αγίας Γραφής και με τα μέσα της Χάριτος, που του παρείχε η συχνή του επαφή με την Εκκλησία, μεγάλωνε μέσα του ο θείος έρως, ενώ παράλληλα σκληραγωγούσε το κορμί του με νηστεία, αγρυπνία και εγκράτεια. Βασική του επιδίωξη και πόθος του διακαής ήταν να αρέσει στο Θεό, να μην ντροπιάσει ποτέ τη Χριστιανική του ιδιότητα και να κηρύττει ανά πάσα στιγμή τον Λόγο του Θεού. Το «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» (Ματθ. κη' 19) γνώριζε πολύ καλά πως δεν απευθυνόταν μονάχα στους Αποστόλους, αλλά σε κάθε βαπτισμένο Χριστιανό, γι' αυτό αναδεικνύεται «ένθερμος κήρυξ του Χριστού». Το στόμα του, αστείρευτος ποταμός της Χριστιανικής Αλήθειας, και η ζωή του, ζωή αγγελική! Ένα ζωντανό Ευαγγέλιο κήρυττε ασταμάτητα το Ευαγγέλιο του Χριστού!

Ο λαός βλέποντας πως ο Θεράπων κοσμείται με τον Αποστολικό ζήλο τον εξέλεξε επίσκοπο Σάρδεων(;) της Μικράς Ασίας, αντίθετα προς τη θέληση του «καίπερ μη βουλόμενος». Η λυχνία είχε τεθεί στο λυχνοστάτη και το φως του Χριστού σκορπίστηκε σ' όλη την επισκοπή του. Το φως φωτίζει, θερμαίνει και απολυμαίνει και ο Θεράπων φώτισε τους «εν σκότει καθήμενους», θέρμανε τους αδιάφορους και χλιαρούς και απολύμανε την επισκοπή του από τους Εικονομάχους της εποχής του, «εικονομάχων ήλεγξε την απόνοιαν» και «πολλούς δε από και διαφόρων αιρέσεων, εις την αληθή και ορθόδοξον πίστιν καθοδήγησε». Γνώριζε ο επίσκοπος Θεράπων τον επίλογο της Καθολικής επιστολής του Ιακώβου κεφ. ε' στ. 19-20 «αδελφοί, εάν τις εν υμίν πλανηθή από της αληθείας, και επιστρέψη τις αυτόν, γινωσκέτω ότι ο επιστρέψας αμαρτωλόν εκ πλάνης οδού αυτού σώσει ψυχήν εκ θανάτου και καλύψει πλήθος αμαρτιών» και γι' αυτό κύριο μέλημα του είχε την επιστροφή των αμαρτωλών και των πλανεμένων, στον δρόμο του Χριστού και της Εκκλησίας Του, ως τη στιγμή που μανιασμένοι οι πολέμιοι των αγίων εικόνων, οι εικονομάχοι των Σάρδεων, σαν δαιμονισμένοι, όρμησαν κατά του επισκόπου Θεράποντος και με τα νύχια τους, σαν αρπακτικά πτηνά, του καταξέσκισαν τις σάρκες. Ο Άγιος, με καταματωμένο το πρόσωπο και το σώμα, έλεγε στους δήμιους «αδελφούς»: «υπέρ της του Χριστού και Θεού μου αγίας Εικόνος, ετοίμως έχω μεληδόν κατατμηθήναι» δηλαδή για την εικόνα του Χριστού και Θεού μου, είμαι έτοιμος κομμάτια να γίνω! Θύμωσαν περισσότερο οι Εικονομάχοι κι αφού τον έδεσαν χειροπόδαρα τον έκλεισαν στη φυλακή. Τη νύχτα Άγγελος Κυρίου έλυσε τις αλυσίδες και το πρωί απόρησαν, όταν είδαν τον Άγιο ελεύθερο και χαρούμενο. Και πάλι, όμως, δεν άλλαζαν γνώμη κι έπεσαν επάνω του για να τον σκοτώσουν τούτη τη φορά. Τότε «αστραπής εξ ουρανού κατελθούσης, μετά φρικώδους βροντής, ημιξήρους αυτούς απειργάσατο», δηλαδή, αμέσως σκοτείνιασε ο ουρανός και ξέσπασε σε φοβερές αστραπές και βροντές και οι πολέμιοι του προς στιγμή έμειναν σαν αναίσθητοι, κι έτσι μπόρεσε ο Άγιος να απομακρυνθεί από τις Σάρδεις. Άρχισε, λοιπόν, να περπατά από τόπο σε τόπο και να διδάσκει στον λαό του Θεού τον Λόγο του Ευαγγελίου, ώσπου έφθασε στα Ιεροσόλυμα. 

Ήταν επιθυμία του να προσκυνήσει τον Πανάγιο Τάφο του Χριστού καθώς και τα άλλα ιερά προσκυνήματα. Στους τόπους αυτούς τους Ιερούς έκαμε ο Άγιος πλήθος θαύματα κι ο κόσμος, ενώ ακόμα ζούσε, τον είχε χαρακτηρίσει ως θαυματουργό. Ανάμεσα στα πολλά θαύματα που έκαμε εκεί, το μεγαλύτερο ήταν το εξής: Στα Ιεροσόλυμα μια μέρα ο Άγιος συνάντησε μία Εβραία που έκλαιγε γοερά καθώς πήγαινε να ενταφιάσει το νεκρό γιο της. Μόλις την είδε ο Άγιος τη λυπήθηκε «εσπλαγχνίσθη επ' αύτη» και όπως ο Ιησούς στη Ναίν «προσελθών ήψατο της σορού» (Λουκ. ζ' 14) λέγοντας: «Σήκω, παιδί μου, σου δίνω αυτήν την εντολή εξ ονόματος του Ιησού Χριστού, τον οποίο σταύρωσαν επί Ποντίου Πιλάτου οι άνομοι Εβραίοι». Έτσι και έγινε. Ζωή απέκτησε το νεκρό σώμα! Μάνα και γυιος σφιχταγκαλιάζονται! Ο Άγιος απομακρύνεται. Ξωπίσω του τρέχει η Εβραία μάνα, πίσω της κι ο γυιος και οι δυο πέφτουν στα πόδια του Αγίου ζητώντας να βαπτισθούν Χριστιανοί, πράγμα που έκανε στη συνέχεια ο Άγιος.

Βλέποντας ο Άγιος ότι δοξάζεται από τον λαό, μπήκε σ' ένα καράβι, που έφευγε για την Κύπρο κι εκεί ξεμπαρκάρει. Η φήμη όμως του προσώπου του είχε φθάσει στη μεγαλόνησο πριν από κείνον. Κόσμος πολύς είχε μαζευτεί στο λιμάνι και τον περίμενε. Όταν βγήκε ο Άγιος απ' το καράβι, άλλος έτρεχε να του φιλήσει τα χέρια, άλλος ν' ακουμπήσει το θαυματουργό επίσκοπο κι άλλος για να τον δει και να τον ακούσει. Όλοι, όμως, μαζί τον παρακάλεσαν να μείνει στο νησί τους και τον τοποθέτησαν «επίσκοπο επαρχίας βρεχομένης υπό της θαλάσσης». Ο Άγιος Θεράπων ως επίσκοπος Κύπρου, πλέον, ρίζωσε εκεί κι αναδείχθηκε διδάσκαλος της Ορθοδοξίας, πράος και ελεήμων, πατέρας των ορφανών, υπερασπιστής των χηρών, οδηγός των πλανεμένων, παρηγοριά των θλιμμένων και ιατρός των ασθενούντων. Ήταν ο ανάργυρος γιατρός, της Κύπρου. Όλοι δόξαζαν τον Θεό για τον Άγιο Επίσκοπο που τους έστειλε!

Ο διάβολος, βλέποντας τη δράση και τις πνευματικές επιτυχίες του Αγίου, ζητούσε τρόπο να τον εξοντώσει. Πράγμα δύσκολο, γιατί ο Άγιος Θεράπων είχε κερδίσει τις καρδιές των Κυπρίων, ακόμα και οι αιρετικοί της εποχής υποκλίνονταν μπροστά στη μορφή του.

Ώσπου μεγάλη συμφορά βρήκε τους Κυπρίους. Άραβες με αρχηγό τον Αβουβεκήρ το 632 μ.Χ. κάνουν επιδρομή κατά της μεγαλονήσου: Εκκλησίες και μοναστήρια κατέστρεψαν, χιλιάδες χριστιανούς έσφαξαν και τον Άγιο Θεράποντα τον Επίσκοπο Κύπρου, τον ανάργυρο και θαυματουργό τον κατέσφαξαν πάνω στην Αγία Τράπεζα την ώρα που λειτουργούσε!

Το ιερό λείψανο του οι Χριστιανοί το εκήδευσαν έτσι όπως έπρεπε και το 690 μ.Χ., μόλις πληροφορήθηκαν νέα επιδρομή των Αράβων, το μετέφεραν στην Κωνσταντινούπολη. Ως σήμερα εντός των τειχών της Πόλης, υπάρχει ένα μικρό εκκλησάκι-προσκύνημα με άγιασμα του Αγίου Θεράποντος, στο οποίο καταφεύγουν δυο φορές την εβδομάδα Δευτέρα και Παρασκευή για να ζητήσουν τη θεραπεία από διάφορες ασθένειες ή για να ανάψουν ταπεινά το κερί τους και οι λιγοστοί εναπομείναντες Έλληνες της Πόλης και οι Τούρκοι της περιοχής! Άγια λείψανα του Αγίου Θεράποντος φυλάσσονται στην Κοινοβιακή Ιερά Μονή Ζωγράφου του Αγίου Όρους και στην Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου του Χοζεβίτου στην Παλαιστίνη.

Ναοί αφιερωμένοι στον Άγιο υπάρχουν και στην Αθήνα (Ζωγράφου), στη Θεσ/νίκη (Κάτω Τούμπα), στη Μεσσηνία, στην Κρήτη, στις Σέρρες και στην Κύπρο. Συγκεκριμένα ο Άγιος κατεξοχήν τιμάται στο ομώνυμο χωριό της Λεμεσού, Άγιο Θεράποντα, και στο τουρκοκρατούμενο τώρα χωριό Αγκαστίνα της επαρχίας Αμμοχώστου. Η μνήμη του Αγίου μας γιορτάζεται στις 14 Μαΐου.

Θα πρέπει να σημειώσουμε πως στο εορτολόγιο της Εκκλησίας μας αναφέρονται άλλοι τέσσερις μάλλον, άγιοι με το όνομα Θεράπων. Ο ένας γιορτάζει στις 27 Μαΐου και, όπως μας πληροφορεί στο «Συναξάριόν» του ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ήταν ιερεύς. Μια παράδοση λέει πως μαρτύρησε στην Άγκυρα κοντά στον ποταμό Αστελή. Τον άπλωσαν καταγής και του καταξέσκισαν το σώμα! Οι άλλοι δύο ήταν ασκητές από την Παλαιστίνη και ασκήτευσαν στην Κύπρο, όπως παραδέχεται ο μεσαιωνικός χρονογράφος της Κύπρου Λεόντιος Μαχαιράς. Και ο τέταρτος ήταν και αυτός ασκητής και ασκήτεψε στο χωριό Λυθροδόντας της επαρχίας Λευκωσίας της Κύπρου. Η μνήμη του τελευταίου τελείται στις 30 Οκτωβρίου.

Πηγή: πρωτοπρ. Αθανασίου Γιουσμά, Ο Άγιος Θεράποντας: Ο Ναός του στη Μυτιλήνη και η ακολουθία του, Μυτιλήνη 1993, β΄ έκδοση
Αποδελτίωση: Ζωηφόρος

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...